Een opgeruimd huis, een opgeruimd hoofd

Maar niet hier. Mijn huis is een rommeltje en mijn hoofd loopt om. Ik loop maar te malen en ben niet vooruit te branden. Het stof blijft maar dwarrelen, hoeveel ik ook stof, stofzuig, dweil.Het heeft geen nut. Het gruis ligt in de versterbanken. Het heeft weinig nut om aan de schoonmaak te gaan. En ik kan daar helemaal niet tegen. Ik hou van een opgeruimd huis en dat is nu ver te zoeken. Elke kamer staat vol.

Ik ben nog wel even bij de Lidl geweest. Kon nog net de spullen krijgen die ik wilde hebben. Het meeste was om 11 uur al uitverkocht. Ongelooflijk! Maar ik ben er blij mee.

Gisteren bij oudste zoon gegeten. Het was erg gezellig. Schoondochter was vrij, dus wij waren er om 3 uur. Gezellig wat drinken en kletsen. Ik was vorige week vergeten om een griepprik te halen, dus dat moest nu tussendoor. Gelukkig was het niet druk en ging het redelijk snel.

De feestdagen komen er ook weer aan. Wij vieren het dit jaar voor het eerst niet hier, maar bij oudste zoon. Het is ook wel eens leuk om weg te gaan. Ik zie altijd tegen die decembermaand op. Van mij mag november overgaan in jauari. Maar uiteindelijk vind ik de feestdagen wel gezellig.

De Kerstspullen liggen alweer in de winkel en Sinterklaas moet nog beginnen. Ze beginnen steeds vroeger.
Wij zetten dit jaar geen boom. Geen ruimte momenteel en wij vieren het toch niet hier. Volgend jaar weer.
Wij brengen het huis wel een beetje in kertstemming anders word het zo kaal.

Vinden jullie Kerst leuk of sla je de feestdagen het liefst over?

Liefs Puk

Over een badmeubel, weegschaal en een gelukkig mens

Ik ben zoooo blij!! Wij gaan vandaag naar de G.amma. Het badmeubel waar wij al een tijdje een oogje op hebben kunnen wij nu met korting kopen. Plus nog een bijpassende kast. Samen 850,-. Dat scheelt toch 150,-. Ik wilde het al veel eerder kopen, maar Pukman wilde wachten. Het komt vast in de reclame, zei hij. En dan is het zonde van het geld. ( heb ik hem toch goed opgevoed hahaha....).

Donderdag zijn er bij L.idl allemaal badspulletjes in de reclame. Leuke dingen voor weinig geld. Daar ga ik even kijken. Ik heb een nieuwe weegschaal nodig. Dat is meestal schrikken, als je er op gaat staan.Ben je zo 2 kilo zwaarder. Ze hebben ook leuke badmatjes. Precies in de goede kleur. Grijs en blauw. Ik heb wat nieuwe handdoeken nodig. Daarvoor ga ik naar de H.EMA.

Voor het raam komt een rolgordijn voor vochtige ruimtes. Kosten 13,95. Bij de K.wantum. Daar word ik nu helemaal gelukkig van. Leuke dingen voor weing geld. Ik kan best goed inrichten. Dat hoor ik van mensen om mij heen. Ik weet precies hoe het er uit moet zien. Ik heb het helemaal in mijn hoofd. Alleen moet ik het dan nog vinden. En daar neem ik de tijd voor.Ik ga naar verschillende winkels en vergelijk de prijzen. Maar het zijn nooit dure winkels. Ik vind het een sport om alles zo leuk mogelijk in te richten voor weing geld.

Als de badkamer is ingericht zal ik de bedragen optellen. Ik denk dat het wel meevalt, al vernieuwen wij aardig wat spullen.Nu is hij nog kaal. Alleen de douchestang hangt. Wij kunnen in ieder geval wel douchen. Het weekend willen wij de wasmachine/droger terugzetten en het toilet en de douchewanden moeten ook nog geplaatst worden. Dan nog een keer goed schoonmaken en inrichten. Ik heb eindelijk het witvoegsel eraf. Dankzij een tip van Spaarmoeder. Nog bedankt!

En dan kan ik gaan genieten van een nieuwe badkamer.
Ik ben een gelukkig mens.

Liefs Puk
　

Ook ik zat niet op een roze wolk........

Gisteren schreef Sannepan op haar blog over haar babyblues. En het is zo herkenbaar, maar nog steeds een taboe. Tenminste dat gevoel heb ik. Depressie, een dip en dat nadat je een wolk van een baby hebt gekregen. Dat kan toch niet? Dan hoor je toch volmaakt gelukkig te zijn? Niet dus!

Vergeleken met de bevalling van oudste zoon, was die van tweede zoon een fluitje van een cent. De vliezen braken en drie en een half uur later hield ik een gezonde zoon in mijn armen. Ik was in het ziekenhuis bevallen en mocht  dezelfde weer naar huis. Omdat de bevalling zo snel ging, heb ik mijn portie (na) weeen wel gehad.

Thuis lag ik prinsheerlijk in mijn kraambed tot de derde dag. Toen kwamen de kraamtranen. "Dat is normaal", zei de kraamhulp. Maar na een paar dagen vond zij het niet meer zo normaal. Ik moest mij maar eens bij elkaar rapen en niet zo zeuren. Ik had twee gezonde kinderen, een lieve man, wat had ik nou te klagen. Dat wist ik wel, maar het lukte niet. Het leek of er een donkere wolk boven mij hing en die ging niet weg. Ik voelde mij behoorlijk depressief en had nergens zin in. Ik vond ook niets meer leuk.

De huisarts erbij gehaald, maar die wist ook niet wat hij met mij aan moest. Niet zo aanstellen en gewoon genieten, was zijn antwoord. Maar juist dat genieten lukte niet. De omgeving werkte ook niet echt mee. Zij waren het met de huisarts eens. Zelfs familie had een oordeel. En geen positieve.
Doordat jij je zo voelt, door de omgeving als een ondankbaar mens word gezien, die gewoon een schop onder haar kont nodig heeft, word je erg onzeker. Over of je wel een goede moeder bent, een goede echtgenote, want je voelt je zo schuldig!

Ik had alles om blij te zijn, maar ik was het niet. Volgens de huisarts mankeerde ik niets en de rest ging hier in mee. Pukmaan wist het op een gegeven moment ook niet meer wat er nu aan de hand was met mij. Maar hij steunde mij onvoorwaardelijk. Hij nam mij veel dingen uit handen, terwijl hij een fulltime baan had.
Op een gegeven moment was ik zo angstig geworden van alles, dat ik heel moeilijk de straat opdurfde. Dus Pukman deed de boodchappen. De buren zagen alleen Pukman nog buiten en vonden mij maar een lui mens. Dat hij nog bij mij bleef!! Dat alles heeft mij erg onzeker gemaakt.

Ik heb er anderhalf jaar mee gelopen. Pukman en ik zijn er op eigen kracht weer bovenop gekomen. Later kwam ik erachter wat ik nu eigenlijk had. Een Postanale Depressie. Een taboe blijkt wel, want niemand heeft het hier met ons over gehad. Het had ook veel leed bespaard als we het wel hadden geweten. Een depressie, een dipje, je doodmoe voelen en je zo ongelukkig voelen, dat kan toch niet als je net een gezonde baby hebt gehad?

Maar daar kwam het juist door. Ik ben heel erg gevoelig voor hormoonveranderingen. Ik krijg daar behoorlijk last van. Nu weet ik het. Maar ik had het graag vroeger geweten. Dan hadden wij er misschien iets aan kunnen doen. Ik had mij in ieder geval niet zo eenzaam en schuldig gevoeld.

Sannepan, je bent echt niet de enige. Ik vind het knap dat je het met ons wilde delen. Daardoor kwam bij mij de herinnering weer naar boven. Heel veel sterkte, meis. Het gaat weer over en ik denk aan je. Dank je wel voor je stukje. Een dikke knuffel.

Liefs Puk
　

De gave van Pukman

Pukman heeft een vooruitziende blik. Letterlijk. Hij "voorspelde"bepaalde dingen, die ook echt uitkwamen. Beetje eng eigenlijk. Op een gegeven moment heb ik gezegd, dat hij maar niets meer moest vertellen.

Ik was 19 jaar en wij hadden ruim anderhalf jaar verkering. ik werkte inmiddels bij een andere werkgever. Toen wij nog samenwerkten, kwam hij mij altijd 's morgens ophalen en hij bracht mij ook weer thuis. Maar ik ben bij dat bedrijf weg gegaan en vond een andere baan. Pukman achtervolgde mij met allerlei waarschuwingen. "Kijk je uit, doe je voorzichtig, zal ik je ophalen?" Dat vond ik zo'n onzin.Ik ging elke dag met mijn brommertje naar mijn werk. Hij wilde het liefst dat ik niet meer op  mijn brommertje stapte. We kregen er nog ruzie over. "Wat een onzin", zei ik. "Laat mij toch eens met rust". Maar dat deed hij niet. Hij had een "voorgevoel".

Op een dag stond hij mij weer op te wachten na mijn werk. "Ik breng je thuis en ik wil geen commentaar", zei hij en was al bezig om mijn brommer in te laden. Toen werd ik boos. Hij moest hier maar eens mee ophouden en ik ging alleen naar huis. Dat moest hij ook maar doen. Maar hij reed gewoon achter mij aan. Het was december en het regende erg hard. Op een gegeven moment wilde ik binnendoor naar huis. We namen afscheid onder luid protest van Pukman. "Kijk je uit? Bel je als je thuisbent?" Nu was het nog maar 5 minuten naar mijn huis en beloofde braaf om hem te bellen. De regen sloeg in mijn gezicht en ik trok mijn helm over mijn voorhoofd. Naar de grond kijkend vervolgde ik mijn weg. Op een bepaald moment keek ik op om te kijken of ik al bij de bocht was, waar ik rechtsaf moest slaan. Er doemde een groot oranje vlak voor mij op en het volgende moment ben ik helemaal kwijt. Ik was buiten bewustzijn en toen ik bijkwam had ik het koud. Ik vond het ook erg nat. Ik was tegen een stilstaande vrachtwagen gereden en eronder geschoven. Gelukkig tegen de voorkant en niet tegen de achterkant, zei een agent later tegen mijn ouders. Ook een geluk dat ik mijn helm op had, anders hadden mijn hersens in mijn tenen gezeten. Met andere woorden ; Ik had het niet overleefd. Die vrachtwagen mocht daar niet staan en kreeg een boete voor fout parkeren.

Maar ik lag onder een vrachtwagen. In het donker en met regenachtig weer. Niemand zag mij. "Help, help", riep ik zachtjes. "Help, ik heb het zo koud." Ik hoorde verschillende mensen langs fietsen, maar niemand merkte mij op. Uiteindelijk hebben ze mij wel gevonden. Pukman hoorde maar niets van mij en belde mijn ouders. Allemaal verbaasd dat ik nog niet thuis was, hebben ze de politie gebeld. Toen was het ongeluk net gemeld. De politie was er en een ambulance en ik werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar zag ik ook mijn ouders en Pukman. Helemaal ontdaan, maar daar heb ik op dat moment weing van meegekregen. Mijn gezicht was behoorlijk beschadigd, vooral mijn mond. Al mijn tanden waren door mijn onderlip gegaan. Het was een naar gezicht. Verder had ik alleen een gebroken knieschijf. Ik moest 11 dagen blijven en werd van mijn lies tot mijn tenen in het gips gegoten.

Twee dagen voor kerst mocht ik naar huis. In het begin kon ik niet zoveel. Maar alles went. Je zag ook niet dat mijn hele been in het gips zat. Met mijn mond ging het langzaam beter. Ik kon alweer wat vast voedsel eten, inplaats van vloeibaar. Het lopen ging ook steeds beter. Dat moest ik wel leren. Gelukkig had je vroeger broeken met wijde pijpen en niemand zag dat mijn been in het gips zat. We hebben ook wel veel gelachen. Ik wilde toch wel weg, naar de bios. Maar het was een hele toer om mij in de auto te krijgen. En in de bioscoop moest ik wel aan het gangpad zitten. Een been stak uit. We gingen ook winkelen, Pukman en ik. "Hoe is het met je houten been?", zei hij in een volle winkel. Ik krapte eens aan mijn been en zei: "Ik geloof dat ik last heb van houtworm". We lagen dan in een deuk, als de mensen toch wel een beetje misprijzend keken.

Na 6 weken mocht het gips eraf. Het is helemaal goed gekomen. Ik heb alleen nog heel lang last gehouden van mijn lip. Elke winter zwol hij op. Heel gek. Ik heb geluk gehad. Ik heb er niets aan overgehouden. Dankzij mijn helm. Ik heb er bij de kinderen altijd op aangedrongen dat zij een helm droegen. Het heeft uiteindelijk mijn leven gered.

Liefs Puk
　
　

Slaapkamerverhalen

De laatste keer dat wij de slaapkamer opgekapt hebben, is al weer wat langer geleden. In de loop der jaren heb ik wel wat dingen veranderd, de matrassen vernieuwd, maar verder is hij wel hetzelfde gebleven. Hij is knus en gezellig, veel lichte kleuren. Wij hebben ook een tv en dvd speler op de slaapkamer staan. Eigenlijk voor de sier, want wij kijken nooit tv boven. Het is nog een tv met een klein beeld, 37 cm. Nu is de vraag om , als hij opnieuw geschilderd is en de vloer vervangen, of wij ook een nieuwe tv kopen. Eentje van 66 cm of zo.

Maar dan denk ik weer : Wanneer kijken wij nou tv. Nooit eigenlijk. Ik heb inmiddels de stekkers er uit getrokken, al jaren. Er zijn mensen die vaak tv kijken in bed, of een boek lezen. Wij slapen al als wij ons kussen zien, dus al die dingen zijn aan ons niet besteed. Tel daar bij op, dat onze slaapkamer altijd fris is ( ik kan niet slapen in een warme kamer) en dan duik ik het liefst helemaal onder het dekbed. Ik lig altijd op mijn rechterzij in foetushouding. En dan zie je alleen nog mijn kruintje boven het dekbed uit. Heerlijk!! "Lig je weer in je holletje?", zegt Pukman altijd. En zo voelt het ook een beetje.

De tv staat op een tafel achter ons bed. Het ziet er mooi uit, maar het heeft eigenlijk geen nut. Hij staat nooit aan. In het verleden keek Pukman soms, maar ik kan dan niet slapen. Ik vind het prettig als het donker is en met het licht van de tv kon ik niet slapen. Geen succes dus.

Wij waren van plan om, nu de kinderen het huis uit zijn, van slaapkamer te veranderen.We hebben immers drie kamers over. En Pukman wilde dan zo'n grote tv aan de muur. Maar dat hoeft van mij niet. Wij kijken toch niet. Altijd wel van plan, maar uiteindelijk blijven wij beneden hangen.Pukman zapt meestal nog even en ik zit achter de laptop, blogjes lezen. Uiteindelijk is het al laat als wij ons bed opzoeken.

Nee, ik hoef geen andere slaapkamer en geen nieuwe tv. Het is goed zo.

Liefs Puk
　

Rommelmarkt

Vroeger hebben wij regelmatig op rommelmarkten gestaan. Ik vond dat heel gezellig. Was weken van tevoren al bezig om spulletjes bij elkaar te zoeken en in te pakken. En dan op de dag zelf vroeg opstaan en met je spullen richting sporthal. Want daar hebben wij vaak gestaan. In onze eigen woonplaats en ook in andere plaatsen. En ik had wat spullen om te verkopen. Want ik veranderde steeds van inrichting.

Wij hadden een kraam gehuurd en vol verwachting gingen wij op pad. Ik vond het altijd leuk. Het voelde aan als een dagje uit. Nu verkochten wij babyspullen : kinderwagen,buggy, veel babykleertjes, speelgoed en ook nog spulletjes voor in huis. Allemaal nog heel mooi. Want ik was wel zuinig op mijn spullen. Wij waren nog bezig om al onze spullen uit te stallen, toen een man steeds maar langs onze kraam liep. Hij had interesse in de kinderwagen en buggy. Voor bezoekers was het nog gesloten, dus het was ook iemand met een kraam. Wij hadden nog niet zo heel veel ervaring en wisten niet zo goed wat wij moesten doen. De man wilde de spullen kopen voor een (in onze ogen) belachelijke prijs. Na wat heen en weer gepraat toch maar tot de koop overgegaan. De hal ging open en ik slenterde er overheen. Pukman stond even alleen achter de kraam. Tot mijn verbazing zag ik dat de spullen die wij net verkocht hadden voor een veel hogere prijs bij die persoon stonden. En het werd nog verkocht ook! Ik was boos. En ik heb er wel wat van geleerd. Dat zou mij niet meer gebeuren!

De laatste rommelmarkt die wij meemaakten was een kofferbak sale. Heel leuk. Je neemt net zoveel mee, als er in je auto past en dat verkoop je. Het was een heel eind rijden en wij gingen op een zondag om half 7 op pad. Werden wij in onze woonplaats aangehouden : alcoholcontrole! Hahahaha........We hadden misschien te veel koffie op om wakker te worden, maar daar bleef het bij. Pukman moest blazen en wij mochten verder. De dag was heel gezellig. Je kreeg een plaats aangeboden en daar zette je dan je auto neer. Een stuk grond voor de auto mocht je gebruiken om je spullen te verkopen. Het was in de buitenlucht en het was gelukkig mooi weer. Twee gemakkelijke stoelen meegenomen, koffie en broodjes en we kwamen de dag wel door. Op het terrein had je ook een restaurant, maar die was behoorlijk duur.

Wij hebben nog redelijk wat verkocht. Ik had vooral kleding en schoenen meegenomen en dat zag er nog heel mooi uit. Het was een gezellige dag. De sfeer was goed, mooi weer, echt een dagje uit.

Nu doen wij dat eigenlijk niet meer. Ik vind dat best jammer, want ik vind het leuk. Je spulletjes vinden voor weing geld een nieuwe eigenaar die er blij mee is, jij verdient er nog wat aan en het is een leuk dagje uit.

Met die verbouwing ben ik aan het opruimen en uitzoeken. Misschien toch nog een dagje rommelmarkt??

Liefs Puk

Mijn Vrijdag

Allereerst : De radiator is geschilderd en ziet er goed uit. Valt mij heel erg mee. Dus wij hebben besloten om het hierbij te laten.

Wat de loodgieter betreft : De man doet ook alleen maar z'n werk. Van zijn werkgever mag hij alleen maar dingen terugplaatsen, die ook zijn verwijderd. Komt daar een nieuwe voor in de plaats, mag het niet teruggezet worden. Krom, maar waar. Hij is nu gekit en klaaaaaar!!!!!!

Ik zit alleen nog met dat voegsel op de muur. Het blijft wit ( het hele huis trouwens). Nu nam ik het af met een natte doek, maar daarmee schijn ik het alleen maar te verplaatsen. Ik moet het eerst met een droge doek afnemen. Iemand ervaring?

Nu kan ik eindelijk aan mijn eigen "project" beginnen. De hal schilderen, het toilet beneden, in de huiskamer ook het een en ander schilderen en dan goed schoonmaken. Alle kasten in de kamer en keuken moeten leeggeruimd en schoongemaakt worden. En dan gezellig inrichten.
En de badkamer ook nog natuurlijk. Dit weekend de douchewanden erin. Een soort walk-in. Heel mooi met 8mm veiligheidsglas. De rest komt wel. Vanaf maandag niet meer om 6 uur opstaan. Mag nu iets later en ik kan zelf aan de slag. Heerlijk!

Het consuminderen schiet er helemaal bij in. Ik heb het niet echt bijgehouden en van TIM word ik ook niet veel wijzer. Als je in zo'n periode zit, let je niet echt op je uitgaven. Maar dat komt wel weer. Als de beneden verdieping en de badkamer klaar zijn, doen wij het even rustig aan. Eerst bijkomen voor wij met de volgende kamer beginnen. Dan wil ik het zoveel mogelijk van het geld doen wat ik anders zou sparen. Toch weer een nieuwe uitdaging. Dat vind ik wel leuk.

Vanmiddag is Pukman wat vroeger thuis. Gaan wij naar ons tweede "huis", de bouwmarkt. Er moeten wat spullen ingeslagen worden. De boodschappen heb ik ook nog niet in huis. Straks even een lijstje maken. Dan nog even naar de Bieb. Ik wil graag het boek lenen wat Manon mij heeft aangeraden: Het lichaam van Clara, van Jan Siebelink. Dan gelijk langs het gemeentehuis om mijn rijbewijs op te halen. Dat is tegenwoordig ook niet goedkoop. Past dat ding tenminste in mijn portemonnee.

Zo ziet mijn dag er een beetje uit. Voor iedereen: Een heel fijn weekend.

Liefs Puk

De Radiator

De badkamer schiet aardig op. Hij is betegeld en gevoegd.Eergisteren kwam de loodgieter alle spullen weer terug plaatsen , er werd gekit en gisteren mochten wij weer douchen ( halleluja!). Over dat terugplaatsen werd nog een hartig woordje gesproken. Het toilet is verwijderd, maar wij hebben een nieuwe gekocht. Die wilde hij niet terug plaatsen. Alleen de oude. Ondanks mijn smeekbeden, koffie en een lieve glimlach, was hij niet te vermurwen. De oude of niets. Dus het werd niets. Hetzelfde met de douchestang en thermostaatkraan. Nu heeft Pukman gouden handjes, dus een echt probleem is er niet. Maar ik vind het belachelijk. Of je toilet A terugplaatst of toilet B, voor mij is er geen verschil.

Blijft er nog over : de radiator. Dat is een verhaal op zich. Vroeger had ik hem geel;-) geschilderd. Een dikke laag ook nog. Ik keek tegen de voorkant aan, eigenlijk maar een klein stukje, want de wasmachine en de droger stonden er voor. Nu zou hij aan een andere muur geplaatst worden en dan keek ik tegen de zijkant aan. En die vond ik zoooo lelijk! Ik was vastbesloten : Er moest een nieuwe komen! De loodgieter had schijnbaar z'n dag niet, want toen ik boven ging kijken zei ik : :Sh#*t ...hij zit tegen de verkeerde muur. Ohhh, was het antwoord.Baas erbij gehaald en de radiator moest verplaatst worden. "Ik zit wel met een paar gaten in mijn nieuwe muur", zei ik. Ik probeerde er alsnog een nieuwe radiator uit te slepen, maar helaas. Was te proberen he. Ik zou nieuwe tegels krijgen en de radiator werd op de goede plek opgehangen. En ik vond het lelijk!! Verschrikkelijk. Pukman had in het weekend dat ding al zoveel mogelijk bewerkt met afbijt ( In de tuin). Maar het was er niet mooier op geworden. En wij gebruiken hem niet eens.

Pukman had cursus gehad en ik zat er een beetje doorheen en ja, dan dondert het in huize Puk (man). "Ik wil een nieuwe", zei ik. ":Zonde van het geld", zegt Pukman. "IK WIL EEN NIEUWE!!". "Het komt wel goed", was het antwoord. En toen werd ik boos. Of Pukman niet een rondje kon gaan lopen en de radiator meenemen. misschien kwam hij langs de stort, kon hij hem gelijk weggooien. Ik geef het toe: Ik ben behoorlijk koppig. Ik draaide wel bij, maar ik vond dat ding nog steeds lelijk.

Pukman had vandaag weer z'n vrije dag. Schoondochter kwam langs en we hebben gezellig zitten kletsen. Pukman ging de radiator schuren.( Nee, ik kreeg geen nieuwe). Pukman is nog steeds niet grijs en is daar best trots op. Maar na twee uur schuren was hij behoorlijk grijs, van top tot teen! "Nu weet ik precies hoe je er uit ziet, als je wel grijs word,"zei ik. Helemaal grijs met een geel tintje. Gelukkig mocht hij douchen hahaha.......

De radiatiator word eerst in de grondverf gezet en dan krijgt hij een likje verf : kleur grijs.

En als het niet lukt, wil ik een nieuwe!!

Liefs Puk

WELKOM

Sinds kort lees ik mee bij : tumecrois Ze heeft een nieuw blog en vind het leuk als je een keer langs komt en een reactie achterlaat. Ik wil haar graag welkom heten. Dus Helene ( die streepjes lukken mij nog steeds niet ) WELKOM

Lieve groetjes Puk

Lachen en lief

Kennen jullie die reclame van Sven Kramer. Dat hij uit z'n pak barst en dat z'n vriendin het terugkijkt op uitzending gemist? En later met meer mensen en dat er hartelijk om word gelachen? En heb je ook het gezicht van Sven gezien. Nou, zoiets heb ik ook meegemaakt.Niet dat er iemand hier uit z'n schaatspak is gebarsten, maar wel een vergelijkbare situatie.

Wij waren de ouders geworden van een prachtige zoon, die ons s' nachts behoorlijk uit onze slaap hield. We gaven hem zo laat mogelijk z'n laatste voeding, maar ik moest er elke nacht wel een of twee keer uit. En op een gegeven moment gaat dat je behoorlijk opbreken. Ik vond dat Pukman ook wel eens een keer kon opstaan." Ik hoor hem niet", was zijn antwoord. Dat klopt ook wel, hij sliep overal doorheen. "Ik moet morgen werken, jij bent thuis", zei. Daar had hij ook een punt. "Maar ik zou het zo fijn vinden om eens een nacht door te slapen", zei ik. Maar dat gebeurde niet.

Wij zaten gezellig op de bank met de tv aan. Er kwam een reclame voorbij die mij tot op de dag van vandaag is bijgebleven. Er liggen twee mensen in bed, een man en een vrouw, in diepe slaap. Dan hoor je een baby huilen. De vrouw word wakker en staat zachtjes op om de man niet wakker te maken. Op dat moment zegt Pukman plagerig : "Kijk, zo moet het". Je ziet de vrouw naar de kinderkamer lopen, voedt de baby en loopt terug naar haar bed. Op dat moment ziet ze dat er een mooi doosje met een prachtige ketting op haar kussen ligt. "Je hebt gelijk", zei ik tegen Pukman, "zo moet het!" Hij verschoot helemaal van kleur. Deze reclame kwam regelmatig op de tv en verschillende familileden waren op de hoogte. En elke keer als die reclame voorbij kwam, kon Pukman wel onder de tafel kruipen. Ik heb hem er aardig mee geplaagd."Kijk, je favoriete reclame", zei ik dan. Er bestaat geen reclame gemist, wel jammer!!

Het is laat en ik heb de laatste voeding zolang mogelijk uitgesteld. Moe stap ik in bed om na drie uurtjes wakker te worden van babygehuil. Ik kijk eens opzij naar Pukman. Er zit geen beweging in. Zuchtend sta ik naast mijn bed en loop naar de babykamer. Zoon had weer honger en ik maak z'n flesje. Het duurde wel even voordat hij het opdronk. Maar uiteindelijk kon ik weer richting bed. En toen zag ik het : Een mooi doosje op mijn hoofdkussen. Er zat een prachtige ketting in met een hartje. Zoooooo mooi............ Pukman was wakker en glom helemaal. "Omdat je elke nacht opstaat en omdat je zo lief bent", zei hij.

De ketting heb ik met veel plezier gedragen en elke keer als die reclame weer voorbij kwam keken wij elkaar even aan en naar de ketting om mijn hals.

En nu met die reclame van Sven Kramer komt die herinnering weer naar boven.

Liefs Puk        
　

Toch verder

Heel hartelijk bedankt voor de lieve reacties. Dat geeft toch wel de doorslag om door te gaan. En wat Valhalla zei raakte mij. Ik hou inderdaad veel van jullie, mijn blogvriendinnen ,en daarin kan een anonieme Miep geen verandering in brengen.

Ik heb nagedacht en mijn blogs nog eens nagelezen. Ik denk niet dat het kwaad bedoeld is. Daar ben ik ook nooit van uitgegaan. Het gaat meer om het feit dat deze persoon schijnt te weten waar ik woon, mij kent en andersom is het niet zo. Daar schrok ik van. Ik ben altijd heel open op mijn blog, juist omdat het anoniem is en ik heb er geen behoefte aan dat er bv. een buurvrouw meeleest. Alleen Pukman en de kinderen weten ervan. Verder heb ik het niemand verteld. En het moet wel heel toevallig zijn, als een bekende op je blog terecht komt. Ik schrijf wel veel, maar ik denk wel degelijk na over wat ik opschrijf. Bepaalde privedingen of over de levens van de kinderen zal ik nooit op mijn blog zetten. En ik heb niets verkeerds erop gezet. Alles is waar en ik heb niemand gekwetst. Maar ik heb wel mijn eigen gedachten over deze persoon. Ik vind nog steeds dat je ,als je iemand herkent, die persoon persoonlijk kunt benaderen, maar doe het niet met zo'n berichtje op je blog. Daar kan ik niets mee. Ik heb meer respect voor mensen, die zeggen dat ze mijn blog maar niets vinden en dat het tijd word dat ik ermee stop. Maar dan wel hun naam vermelden. Iedereen heeft recht op een eigen mening en hierop kan ik tenminste reageren. Want niemand is verplicht om mijn blog te lezen. Dan doe je het toch niet? ( Maar dat geld niet voor jullie, lieve blogvriendinnen!).

Dus, toch verder. Ik vind het heerlijk om te schrijven, dingen te delen en mijn gevoelens op papier te zetten. Het is voor mij een uitlaadklep. Ik hoop dat jullie mij blijven volgen en veel plezier beleven aan de verhalen die ik opschrijf.

Heel veel liefs en een dikke knuffel voor al mijn blogvriendinnen.

Puk
　

Twijfel om door te gaan

Ik twijfel of ik met deze blog door zal gaan. Iemand heeft op 7 oktober ANONIEM een reactie achtergelaten over mijn blog :

Anoniem zei

Wist je dat je vlak bij mij woont? hihihi, zeg maar niet wie ik ben..

Als je zo'n bericht achterlaat, begrijp ik niet waarom je dit anoniem doet. Wees dan zo eerlijk om je naam te
vermelden, om mij  de mogelijkheid te geven te reageren. Dan denk je bij jezelf, waarvoor doe je dit?

Puk

Donald Duck

Jongste zoon is 27 en twee jaar het huis uit. Toen hij nog thuiswoonde, hadden wij de leesmap. Het eerste wat hij eruit viste was de Donald Duck. Zijn favoriete leesvoer. Pukman las hem ook altijd. Op een gegeven moment heb ik de leesmap opgezegd en jongste zoon miste de Donald Duck. Vriendin leest hem ook graag en nu hebben ze een abonnement.

Gek eigenlijk. Je zou toch verwachten dat autobladen of de Play Boy favoriet zou zijn. Er is nog een onderzoek naar geweest. Wat lezen volwassen mannen. De Donald Duck bleek op nr. 1 te staan.

Mijn broertjes lazen ook de Donald Duck. Mijn moeder liet ze inbinden. Dus op een gegeven moment hadden ze een heel dik boekwerk.Grappig dat het nog steeds zo populair is. Ikzelf las vroeger de Tina. Nou ja....ik verslond dat blad. Tegenwoordig lees ik niet zoveel bladen meer. Ik kan ze ook in de Bieb lezen. maar de laatste tijd kom ik daar niet zoveel meer. Te druk. Maar daar moet ik toch maar weer tijd voor vrijmaken. Wij hebben een mooie Bieb. Ik ben nog steeds niet gewend. Het is nog een beetje spoorzoeken. Maar ik dwaal af...............

De Donald Duck, volgens mij een onsterfelijk weekblad!

Fijne zondag

Liefs Puk

Voor Wilma

Ik las net bij Wilma dat haar weekendje Vlieland een week ziekenhuis is geworden. Dat was even schrikken! Ik wil je heel veel beterschap wensen, meis....... Doe rustig aan en neem je tijd. Ik ben in gedachten bij je.

                              Een dikke knuffel en heel veel liefs Puk

Een mens zit raar in elkaar

Wat ik vroeger te veel deed, doe ik nu te weinig, nl. geld uitgeven.

Wat er vroeger met bakken tegelijk uitging, daarvan krijg ik het nu op m'n zenuwen, als er grote uitgaven voor de deur staan. Die hebben wij de laatste tijd niet gehad, maar dat zit er wel aan te komen. We konden lekker sparen en ik voelde mij daar happy bij. Maar nu moet er geld uitgegeven worden en dat vind ik moeilijk.

Het is niet zo, dat we het geld niet hebben. We hebben een aardige buffer. Maar ik vind het moeilijk om geld eraf te halen. Terwijl het daarvoor bestemd is! We kopen een mooi badmeubel van € 829.- We kopen twee zijwanden voor de douche, compleet € 467,-. Een nieuw toilet hebben al : met korting € 92,50. Dan nog een nieuwe kraan voor de wastafel, een thermostaatkraan en een glijstang met extra grote ( besparende douchekop). En dan nog de accessoires, zoals nieuwe handdoeken, badmat en nog meer dingetjes. Het word heel mooi, maar ik moet toch wel even slikken.

Vroeger gaf ik dat bedrag achteloos uit. Nu denk ik er over na. En dat is alleen nog maar de badkamer. De rest van het huis word ook opgeknapt. Gek is dat toch. Waar ik eerst zo makkelijk in was, ben ik erg moeilijk in geworden. Pukman niet. Die zegt : We hebben het toch? Maar het is een gevoel. Een gevoel dat ik geld kwijtraak, maar dat is natuurlijk niet zo.

Dit heb ik alleen maar wat mezelf betreft. Naar een ander ben ik erg royaal. Als er visite komt, haal ik allemaal lekkere dingen in huis en de kinderen hebben ook het een en ander gekregen. Daar heb ik plezier in. Maar zodra ik voor mezelf geld  uit moet geven, heb ik er moeite mee.

Een mens zit raar in elkaar.........

Liefs Puk

Communiceren

Communiceren is belangrijk. Een van de belangrijkste aspecten in een relatie.

Of dat nu met je partner is, je kind, je buurvrouw of je baas. Zolang je maar met elkaar kunt communiceren, ben je al eind op de goede weg.

Pukman en ik kunnen dat heel goed : communiceren. Wij kunnen in het weekend s 'morgens om 10 uur op de bank ploffen en om 2 uur zitten wij daar nog. Niet iedereen kan dat . Communiceren is een kunst. Maar de ander moet er wel voor openstaan.

Wij kunnen ook heel goed communiceren met de kinderen. Maar dat hebben wij ook heel veel met hen gedaan. Ze mogen discusieren, een eigen mening hebben, maar wel met respect naar de ander toe.
Maar dat het niet in elk gezin zo gaat hebben wij van dichtbij meegemaakt. Dat gezin bestaat uit vier personen. Vader, moeder, dochter en zoon. De moeder heeft een harde opvoeding gehad en bij de vader was het niet veel beter. Bij hen thuis was er geen ruimte voor communicatie of gevoelens delen. Dus dat hebben ze niet meegekregen.

Toen zij zelf een gezin vormden, ging dat op een gegeven moment helemaal fout. Door gebrek aan communicatie werd er meteen op los geslagen. Vader sloeg moeder, vader sloeg zoon. Maar als je ze zag, deden ze zich voor als dat hele leuke gezin. Vader bepaalde voor moeder wat zij voor kleding droeg. Als zij zelf een jas kocht ( na toestemming) moest zij die wel drie keer ruilen voor vader het goed vond dat zij die jas ging dragen. Ik heb altijd wel van kleding gehouden en ik trok aan wat ik leuk vond. Vader heeft wel eens tegen Pukman gezegd, dat hij niet snapte dat Pukman toestond dat ik mij zo kleedde! En dan was ik gewoon netjes gekleed. Een stuk jonger, met een kort rokje, maar met mooie benen.( daar ben ik nooit onzeker over geweest). Pukman begreep z'n hele houding niet. Er ontstond een discussie, waarop vader zei, dat Pukman mij maar eens mijn plek moest wijzen! (het aanrecht).

In dat gezin was communiceren onmogelijk. De kinderen mochten ook niet veel. Ik weet nog dat de zoon ziek werd. Ze konden er niet achter komen, wat hij mankeerde. Ze dachten aan het ergste. De zoon was toen 17 jaar. Hij lag in het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis. Iedereen was enorm aangeslagen, behalve de zoon. Hij kreeg veel aandacht van de ouders en ze waren bezorgd. Achteraf viel het mee, maar hij vond het de mooiste tijd van z'n leven. Denkend dat je dood gaat en dan zeggen dat het een mooie tijd was! Dat zegt wel genoeg hoe dat gezin met elkaar omging.

Ze kwamen bij een psychiater terecht. Hij gaf ze alle vier een schrift. Als ze wat aan elkaar wilden vragen, moesten ze de vraag in het schrift opschrijven en aan de desbetreffende persoon geven. Die schreef dan weer een antwoord op en gaf het schrift weer terug. Zo was het de bedoeling dat ze leerden communiceren. Als dit goed ging, konden ze het verbaal proberen.

Het is niet gelukt. Vader bleef alles maar bepalen, moeder ontevreden en de zoon haatte op een gegeven moment de vader. De dochter trok partij voor vader.

Ze zijn nu vele jaren verder. Dochter woont op zichzelf met haar vriend. Zoon woont ook op zichzelf, maar alleen. Vader heeft een vriendin, maar ze zijn niet gescheiden. Ze wonen in hetzelfde huis, maar ze hebben ieder een eigen kamer. Moeder gaat ook haar eigen weg.De ouders kunnen beter uit elkaar gaan, maar dat doen ze niet. Ze gunnen elkaar ook niets.

Ja, dan hebben Pukman en ik het goed voor elkaar. Wij kunnen heel goed met elkaar praten, gunnen elkaar alles, staan open voor de mening van de ander en er word hier in huis nooit, maar dan ook nooit geslagen! Maar ik weet dat het ook anders kan. Jammer...................

Liefs Puk

TIM

Van de week kwam Pukman thuis en vroeg hoe mijn dag was.
"Ohh, ging wel",zei ik
"Hoe bedoel je", zei Puman
"Ik ben de halve dag met TIM bezig geweest".
"Wie is TIM??????
"Nou gewoon, TIM. Hij helpt mij met het budget. Boodschappen, woonlaasten, verzekeringen, pinbetalingen enz".
Pukman keek mij aan of hij water zag branden. Nee schat, geen buurman of een stiekem vriendje, gewoon het huishoudboekje van de ING.
De opluchting op z'n gezicht was goud waard! Hahahaha......... Kon ik ook eens een geintje uithalen.

Wij bankieren bij de ING. Die heeft sinds kort TIM, het online huishoudboekje. Daar word alles wat je uitgeeft vanzelf verwerkt in een bepaalde categorie. Ik ben niet zo'n held met de computer en tot nu toe schreef ik het eigenlijk gewoon op. Maar ja, je vergeet wel eens wat, vooral in die herrie hier. Dus ik dacht: misschien is TIM de oplossing. Waar die letters voor staan, weet ik niet. Het eerste jaar is het gratis. Daarna 2,25 per kwartaal. Dat overleef ik ook wel.

Maar ik heb nog niet helemaal door hoe Tim werkt. Als je erop klikt, zie je een overzicht. Zo'n ronde cirkel met allemaal kleurtjes en rubrieken. Hij heeft vanzelf al van alles ingedeeld.

Wonen
Winkelen
Vrije tijd
Verzekeren
Vervoer
Persoonlijke verzorging
Huishouden
Gezondheid
Communicatie
Financieel
Geldopnames/afschrijvingen

Je kunt ook zelf budgetten aanmaken om het zo maar te zeggen.
Bv. Boodschappen.

Nu begrijp ik het systeem nog niet helemaal. Het komt hierop neer, als je wilt dat je boodschappen, tanken, apotheek of wat dan ook in de goede categorie terecht komt, je alles moet pinnen. Voor de boodschappen lijkt mij dat wel makkelijk, je kunt alles terugvinden. Maar blijkbaar heeft TIM ook hersens.

Ik ben vorige week naar de kapper geweest. Dat valt onder persoonlijke verzorging. Nu had ik weer een haarkleurtje nodig en dat heb ik bij het K.ruidvatvat gekocht. Nu heeft Tim dat ook onder persoonlijke verzorging geplaatst. Dat vind ik knap, want ik had daar ook kaarsen of chocolade kunnen kopen. Leuk, dat wel, maar geen pers. verz. Hoe weet hij dat??

Het komt hierop neer, dat als je wilt weten waar je geld is gebleven, je het moet pinnen. Zo komt het op mij over. Als je contant geld opneemt, moet je volgens mij nog zelf alles opschrijven.

Je kunt ook alerts instellen. Je kunt een budget voor een bepaald bedrag instellen. Ga je er overheen, daan krijg je een alert. Maar wij consuminderaards (Ik weet niet eens of het woord goed is, maar je weet wat ik bedoel) hebben geen alerts nodig. Wij weten heus wel dat je niet meer uit moet geven dan er is. Nee, liever een stuk minder.

Elke categorie is weer uit te splitsen Bv. Wonen: Die kun je onderverdelen in:

Hypotheek/huur
gas/water/licht
onderhoud
inerieur/meubelen

Begrijpen jullie het nog een beetje. Vinden jullie dit wel handig? Of kan ik beter een ander systeem hanteren?

Liefs Puk
　
　

Leuke gebeurtenis

 



Vandaag zijn oudste zoon en schoondochter 2 jaar getrouwd. Hun trouwdag was zo mooi. Heerlijk weer, veel blije gezichten, een trouwdag zoals je hoopt dat hij is.

Ze wilden eigenlijk niet trouwen. Ze woonden al negen jaar samen en vonden dat wel prima. Maar er moest wel iets geregeld worden. Een samenlevingscontract, geregistreerd partnerschap, maakt niet uit. Uiteindelijk besloten ze om te trouwen en kwamen ons dat stralend vertellen. Oudste zoon vroeg aan ons of wij zijn getuigen wilden zijn. Een hele eer.

We hebben samen op een zaterdagmiddag kleding gekocht. Heel gezellig met je zoon winkelen en tussendoor koffiedrinken met gebak. Hij vroeg ook mijn raad wat betreft het bruidsboeket.Dat hebben wij samen uitgezocht. Heerlijk als je zulke dingen samen met je zoon kunt doen. Pukman zou de foto's maken. Daar is hij erg goed in. Ze zijn ook prachtig geworden, een mooie herinnering.We zijn naar een bosrijke omgeving gereden bij een kasteel. Er konden gelukkig buitenfoto's gemaakt worden. De bruid straalde, een glimlach van oor tot oor en die ging de hele dag niet meer weg.

Ze zijn op een maandag getrouwd en wilden er eigenlijk niet zoveel ophef van maken. Dus stadhuis in en stadhuis uit, zei ik. Dat was zo'n beetje de bedoeling, zei hij. Toen heb ik voorzichtig geopperd of ze dat wel zeker wisten, want trouwen doe je, als het goed is, maar een keer. Wij kwamen met wat ideeen en zij werden toch wel enthousiast. Wij hebben aangeboden om een groot deel van de kosten op ons te nemen.
Maar de datum stond vast en het tijdstip ook. s 'Morgens om negen uur! De avond tevoren heeft oudste zoon bij ons thuis geslapen. Schoondochter kwam ook nog even langs en wij kregen een heel lief kaartje. Dat ze zo blij was met ons als schoonouders en heel blij om officieel tot de familie te horen. Gekkerd, zei ik, je bent vanaf de eerste dag familie.

De grote dag brak aan om vijf uur s'ochtends. Toen ben ik opgestaan. Er moest nog veel gebeuren. Wij hadden ons intussen verzameld bij de ouders van de bruid. Oudste zoon straalde en helemaal toen zijn bruid de trap afkwam. Ze zag er prachtig uit.

Nu had ik mij voorgenomen ,als de kinderen gingen trouwen, wilde ik een boek samenstellen. Bij de H.EMA een mooie map gekocht, waar je losse bladen in kon doen. Ik kocht verschillende kleuren. Toen ben ik naar de ouders van schoondochter gegaan. Hen uitgelegd wat de bedoeling was. Ze vonden het idee prachtig. De bedoeling was dat iedereen die op het feest aanwezig was een of meerdere bladen zou vullen met eigen creativiteit. Ik heb weken zitten knutselen. Schoondochter werkt op een kinderdagverblijf en die heb ik benaderd. Misschien was het een leuk idee om haar collega's en haar groepje kinderen ook een paar bladen te laten vullen. Gelukkig waren zij enthousiast. Ik heb wel een sluitingsdatum aangegeven wat betreft het inleveren van de bladen. Want het boek moest wel op tijd af zijn. Het is zo mooi gworden. Iedereen heeft er wat moois van gemaakt.

Het is een bijzonder boek geworden. Een bijdrage van mensen die je erg na staan. Ook de oma's en opa's leverden een bijdrage ( met een beetje hulp). Toen oudste zoon en schoondochter het kado kregen, waren ze erg ontroerd. En ik heb ook een traantje weggepinkt. Maar dat mag he, als moeder van de bruidegom.
Ze hebben een mooie herinnering aan hun trouwdag. Een geslaagde dag in vele opzichten.

Liefs Puk

Update

Heel erg bedankt voor alle lieve, lieve en warme reacties. Ik ben er helemaal stil van........

Ik heb heel veel meegemaakt met mijn moeder, veel meer dan ik heb opgeschreven. Dat waren nog de minder ergere dingen. Ik heb er best nog over nagedacht om het weer bij te leggen. Want het is en blijft toch je moeder. Maar zelfs een moeder hoort haar kind niet aan te doen, wat zij mij heeft aangedaan. Er zijn dingen gebeurd die ik haar niet kan vergeven, hoe graag ik het ook zou willen. maar ik heb nu rust in mijn leven.

Ze heeft meerdere keren geprobeerd om weer contact te krijgen. Maar dat heb ik afgehouden. Twee jaar geleden heb ik haar een lange brief geschreven en haar verteld hoe ik alles ervaren heb. Aan het eind heb ik geschreven : Ik wens U nog een goed leven toe, samen met mijn broers, waarvoor u al lang geleden gekozen hebt. Ik ben haar enige dochter. Ik kan niet begrijpen dat je je kind zo behandeld als zij heeft gedaan.

Zij heeft mij altijd te verstaan gegeven dat ik niks waard was. Als je dat vaak genoeg hoort ga je het geloven. Mijn oudste broer steunde haar daarin. Bij ons thuis vroeger werd er nooit over gevoelens gepraat. Het enige wat voor mijn moeder belangrijk was, was de buitenwereld en hoe wij als gezin overkwamen.

Nu zit zij op haar oude dag alleen. Mijn broers wonen ver weg en bekommeren zich niet om haar. Behalve als zij er zelf beter van worden. Tenminste, zo was het altijd. Wij stonden voor haar klaar, onvoorwaardelijk. Maar dat werd niet geaccepteerd.

Mijn oma was een moeilijk persoon en ik weet dat mijn moeder dat heel erg vond. Mijn vader en zij hielpen haar altijd, maar mijn oma vond mijn oom die twee keer per jaar kwam  veel belangrijker. Mijn moeder deed eigenlijk hetzelfde als mijn oma. Pukman heeft het ook moeilijk gehad. Bij hem was het zijn vader.

Wij besloten om het anders te doen. Juist omdat je het erg vond. En dat hebben wij gedaan. Onze kinderen hebben zoals ze zelf zeggen een fantastische jeugd gehad. En dat maakt ons gelukkig.

Zena Bedankt voor je lieve aanbod.

Maya Je hebt gelijk, het brengt rust. Wat je ook probeert, het is nooit goed.

Manon Leuk weer wat van je te horen! Ik ga het boek zeker lezen. Dank je wel voor de tip.

Chocho Je hoeft niet bang te zijn dat je hetzelfde word als je moeder. Ik weet zeker dat je kinderen later op een hele fijne jeugd terug kunnen kijken.

Verder iedereen die een reactie heeft achtergelaten, heel erg bedankt. Het heeft mij wel goed gedaan om het op te schrijven. Pukman is blij dat ik een blog ben begonnen. Kun je de dingen van je afschrijven, zegt hij.

Morgen weer een vrolijk blogje.

Heel veel liefs Puk

Mijn moeder

Een Stapje Harder schreef er gisteren een blog over. Budgetgirl vroeg hoe de relatie met mijn moeder nu is en Willeke vroeg of het nog goed gekomen is. De relatie met mijn moeder.

De relatie met mijn moeder is nooit goed geweest. Ik was meer een vaders kindje. Mijn moeder kon niet vroeg opstaan. Ook niet toen wij klein waren en naar school gingen. 9 uur vond zij wel een mooie tijd om op te staan. Als ik naar school ging liep ik naar haar slaapkamer en vroeg wat ik die dag aan moest trekken. Zij mompelde wat onder de dekens vandaan en dat was het enige contact wat ik met haar had s'morgens. Mijn vader stond vroeg op. Ik ook.Hij zette thee en smeerde mijn boterham.Samen zaten wij dan bij de kolenkachel in de winter. Om 10 over 7 ging hij naar z'n werk en ik zwaaide hem uit. Ik zat nog op de lagere school! Als ik ziek was, stond mijn vader altijd bij mijn bed.Mijn moeder kwam pas om 9 uur vragen hoe het was. Ik vond het heerlijk om ingestopt te worden. Ik weet nog, dat ik midden in de nacht al mijn dekens los trok en dan naar mijn vader liep. Ik stootte hem zachtjes aan en zei: "Pap, kom je mij instoppen?" En dan stond hij op om 3 uur s'nachts. Dan is het niet zo gek dat je een goede band met je vader opbouwt. Ik heb ook zijn karakter. Lief, zorgzaam, maar op zijn tijd een brombeer. Ik had een lieve vader, maar hij was niet opgewassen tegen mijn moeder. Zij bepaalde alles. Ik vraag mij wel eens af, hoe mijn leven verlopen was, als hij wel tegen haar in was gegaan. Mijn vader is overleden toen ik 26 jaar was.

Mijn verkeringstijd was vreselijk en mijn trouwdag al niet veel beter.Het moet de mooiste tijd van je leven zijn, maar die van ons was een hel op aarde. Het begon er mee toen zij Pukman voor het eerst zag. Ze vond hem maar niets en heeft hem nooit geaccepteerd. Hij deugde bij voorbaat al niet en zijn familie ook niet. Hij had z'n mond nog niet open gedaan. Maar ze was behoorlijk schijnheilig. Tegen hem was zij poeslief en aardig en als hij weg was, ging ze tegen mij tekeer.Als ik tegen haar inging kreeg ik meteen huisarrest. En dat heb ik vaak gedaan. Ze zei dat hij niet deugde en dat ik bij de eerste en beste ruzie het loodje zou leggen. Hij was superlief voor mij. Hij heeft veel aan mijn bed gezeten tijdens de verkeringstijd. Ik kreeg een maand nadat wij verkering kregen de ziekte van Pfeiffer en dat is pas 8 maanden later ontdekt. Intussen was ik doodmoe en wilde alleen maar op bed liggen. Maar Pukman zat elke dag aan mijn bed! Zo lief. Maar toen ik weer een beetje opgekapt was, wilde ik uit. Maar ik moest op zaterdagavond om 12 uur thuis zijn. En geen 1 minuut over twaalf, want dan ging de deur op slot. En gelijk een week huisarrest.

Maar omdat zij aardig tegen Pukman deed en alles op mij afreageerde, snapte Pukman mijn gedrag niet. Want als hij mij op kwam halen, dat moest wel in een andere straat gebeuren, want mijn moeder wilde niet dat hij in onze straat parkeerde, was ik helemaal over mijn toeren. Ik huilde en was behoorlijk overstuur. Het enige wat ik uit kon brengen was: "Mijn moeder, mijn moeder". Toen is Pukman op een avond weggegaan en teruggekomen zonder dat ik het wist. Mijn moeder had altijd het raam open en de luxaflex was dicht. Toen is hij onder het raam gaan liggen en hoorde mijn moeder ongelooflijk te keer gaan. En toen begreep hij het.

Pukman heeft echt van alles geprobeerd om mijn moeder voor zich te winnen. Hij heeft heel wat over zich heen gekregen. Maar het had geen nut. Ze moest hem niet en ze heeft alles uit de kast getrokken om het tussen ons uit te krijgen. Mijn oudste broer gaf mijn moeder gelijk. Twee handen op een buik. Het maakte niet uit dat ik zei, dat ik zoveel van hem hield. Ze wilde er niets over horen.

Toen wilden wij trouwen. Alle pogingen om ons uit elkaar te krijgen waren mislukt. Maar ik was intussen wel een geknakt persoontje geworden. Want je trouwdag is toch de mooiste dag uit je leven? Niet dus. Ik wilde alles met haar bespreken, de jurk met haar kopen, maar zij wilde nergens over praten. Ik wilde vroeger heel graag met een versierde bus naar het stadhuis. Dan zouden wij instappen en alle gasten ophalen en daarna nog een rijtoer maken, voordat wij naar het stadhuis gingen. Wij hadden een zaal besproken met catering, een band, een fotograaf en de jurk moest ook nog gekocht worden. Ik heb het echt geprobeerd. Maar ik kon nergens met haar over praten. Ze wilde ook niet mee om de trouwjurk te kopen. Dat heb ik met Pukman gedaan. Die wist dus precies hoe ik er uitzag. Ik wilde er toch met iemand over praten en deed dat met een jonger broertje. Die vertelde dat weer tegen mijn moeder en die kwam kwaad naar mij toe. Blij dat ze wat belangstelling toonde, begon ik enthousiast te vertellen. "Stop maar", zei ze, ik wil er niets over horen."
Zes weken voor ons trouwen ging zij op vakantie naar Italie. Pukman en ik gingen vast in ons huisje wonen. Maar mijn moeder wilde niet dat wij samen gingen wonen. Onze auto hadden wij 4 straten verderop geparkeerd. En de gordijnen van de slaapkamer lieten wij open. Wij waren naar een bruiloft van een vriend geweest. Mijn moeder gaf mijn vader opdracht om langs ons huis te rijden, voordat ze op vakantie gingen. Ze hebben net zolang rondgereden, totdat ze de auto gevonden hadden. Toen zijn ze met mijn twee jongere broertjes naar Italie gereden. Mijn moeder heeft iedereen zo gek gemaakt, dat mijn vader weer in de auto is gestapt en ze zijn in een keer weer naar Nederland gereden. En toen stond mijn oudste broer op de stoep. Ik moest onmiddelijk thuiskomen. Daar aangekomen een enorme ruzie en mijn moeder heeft mij het huis uitgegooid. Ik had hun vakantie verpest!

Nu was ik twintig jaar en om te trouwen had je de toestemming van je ouders nodig. En die kon ik wel vergeten. Ze wilden er niet bij zijn en ook niet tekenen. Een half jaar later zou ik een en twintig worden. Dan wachten wij toch, zei Pukman. Maar ik wilde niet trouwen zonder mijn moeder. Het klinkt ongelofelijk, ik weet het. We hebben alles afgezegd. We hadden alleen de kleding nog en de trouwdatum. Uiteindelijk ben ik na drie weken naar mijn ouders gegaan. Het kwam "goed", maar het is nooit uitgepraat. De bruiloft kon doorgaan, maar hoe regel je zoiets in drie weken?

We konden nog auto's regelen en mijn broer heeft foto's gemaakt. Het "feest"was in een buurtzaaltje met een stereo. Nee, ik heb geen leuke herinnering aan mijn trouwdag.

Dan denk je dat het beter gaat, maar nee.We hebben het echt vaak geprobeerd. Veel ruzies gehad, waarbij ik een tijdje niet thuis kwam. Toen mijn vader overleed hebben wij mijn moeder veel opgevangen.Maar het was nooit goed. Wij waren in haar ogen niet zo bijzonder. Wij hadden geen koophuis of een nieuwe auto voor de deur. Wij waren het noemen niet waard. Zij bleef ons leven bepalen. Ik heb teilen vol gehuild en ik moet er eerlijk bij zeggen dat Pukman mij altijd steunde. Hij heeft nooit gezegd dat hij niet meer naar mijn moeder wilde. Want ondanks alle ellende en vitten bleef ik naar haar toe gaan.

Tot Kerst 1999. Ik was erg druk geweest en moest alle kado's nog inpakken op 24 december. Het was een hectische tijd en ik had dat ook tegen mijn moeder gezegd. Op kerstavond wilde ik haar bellen, want ik zou haar niet zien met kerst( wilde zij niet). Ik kreeg zoveel over mij heen en ik heb haar uit laten razen. Ik ben niet tegen haar ingegaan. Na twaalven opgehangen, het was inmiddels eerste kerstdag en helemaal overstuur. Pukman zei: Waarom ging je er niet tegen in? Ik wil haar Kerst niet verpesten, was mijn antwoord. Maar onze Kerst is niet meer goedgekomen. Na Kerst heb ik haar gebeld en echt alles voor haar voeten gegooid. Ik kreeg weer zo'n waas. Maar ik heb wel alles gezegd wat ik wilde zeggen. Het werd een hoogoplopende ruzie en ik heb toen definitief met haar gebroken. Maar mijn broers stonden achter haar en zij hebben het contact met mij verbroken. Er is zoveel gebeurd. Te veel. En dingen die ik haar gewoon niet kan vergeven.

Ik sta bekend als een leugenaar, een dwarsligger en een moeilijk persoon. En nu denk ik: Ze doen hun best maar. Ze heeft altijd ontkend dat dit gebeurd is. Het is niet waar, zegt ze dan. Mijn moeder leeft nog. Ze woont zelfs in dezelfde plaats. Mijn broers wonen ver weg.Daar heeft ze geen hulp aan. Ze had aan ons een goede gehad, maar dat heeft ze zelf verpest. Ze heeft nog wel een paar keer contact gezocht, maar ik wil niet meer. Het is goed zo.

Het enige goede van het hele verhaal is dat ik weet hoe het niet moet. Juist omdat ik het erg vond wilde ik het heel anders doen. Dit zou ik mijn eigen kinderen niet aandoen!

En ik? Ik heb een heerlijk leven met de allerliefste man van de wereld, drie lieve zoons met drie schatten van schoondochters. Een fijn huis en alles wat mijn hartje begeert. Ik ben een gelukkig mens.

Liefs Puk
　
　

Een droom die uiteen spatte

Ja, zo voelde dat. Ik was zeven en helemaal gek van turnen. En ik was goed, erg goed. En ook nog eens behoorlijk fanatiek! Ringen, de evenwichtsbalk, de mat, ik draaide er mijn hand niet voor om. Elke week ging ik huppelend naar les. Ik heb ook vele prijzen gewonnen, eerste prijzen.

Toen ontdekte ik de ritmische gymnastiek. Heerlijk met knotsen, ballen en linten, sporten op muziek. Ik zweefde. Dit deed ik buiten het normale turnen om. Ik werd steeds beter, maar ik had er zoveel plezier in. Op een dag vertelde onze lerares dat er mensen kwamen kijken. Ze zochten twee meisjes voor een keurgroep. Helemaal opgewonden was ik. Dat leek mij het einde. Ik was best wel zenuwachtig. Dit was toch wel wat ik wilde. Hier wilde ik in verder gaan. Inmiddels wat ouder zette ik mijn beste beentje voor. En ik werd uitgekozen!! Zo blij.

Elke donderdagavond was de training. Maar niet vlak bij mijn huis. Je moest met de bus. En het was rond etenstijd. In die tijd had mijn vader nog geen rijbewijs, dus niemand bracht mij weg. Ik ging met het openbaar vervoer en dan ging ik een patatje eten. Dat was al een feest op zich. Dat hoef je nu niet meer te doen, je dochter van 11 jaar alleen met de bus 's avonds in het donker naar een training laten gaan. Maar toen schijnbaar wel.

Ik deed mee met drie groepen: turnen, ritmische gymnastiek en ritmisch keurgroep. Vooral bij dat laatste lag mijn hart. Ik vond het heerlijk.Op een gegeven moment zou er een uitvoering komen in een Evenementenhal. Met een optreden van vier meisjes. En ik was een van die vier. Er moest veel geoefend worden. Uit elke hoek van de zaal kwam een meisje en in het midden kwamen wij bij elkaar. Met linten en later met knotsen. Het vergde concentratie en heel veel oefenen. Maar het was zo leuk!

De uitvoering zou op een zaterdagavond plaatsvinden. Ik was intussen twaalf en deed het al vijf jaar. Ik hield mijn moeder op de hoogte en zij wist hoe belangrijk dit voor mij was. Maar mijn moeder hing ook aan bepaalde tradities. En dat waren verjaardagen van haar broers en zussen. Dan word je geacht 's morgens om tien uur aanwezig te zijn en daar de hele dag door te brengen. En mijn moeder sloeg geen verjaardag over. En nu had ik de pech dat mijn oom jarig was, de dag na de uitvoering. En die twee gingen niet samen, volgens mijn moeder. Dus de keus was niet moeilijk, het werd de verjaardag van mijn oom. En dat hield in, dat ik niet naar de uitvoering mocht, want dan was ik te laat thuis. Ik mocht er niet heen. En dat hoorde ik op zaterdagmiddag.

In een woord: VRESELIJK!!! Zo voelde ik mij. En als ik er aan terug denk, nog steeds. Want mijn moeder nam een beslissing, die een enorme impact op mijn leven heeft gehad. En ondanks mijn smeekbeden, wist zij van geen wijken. Mijn vader had niets in te brengen,dus daar hoefde ik niets van te verwachten.Ik heb gehuild, gesmeekt, het hielp niets. Geen uitvoering voor mij, einde. Maar het allerergst was, dat ik niet mocht afzeggen. "Laat mij dan zeggen, dat ik ziek ben", zei ik, maar dat vond zij onzin. Ze merkten het vanzelf wel, als ik niet kwam opdagen. Wij waren met z'n vieren op elkaar ingespeeld en als er een meisje niet op komt dagen, klopt het allemaal niet meer. Mijn moeder was onverbiddelijk, thuisblijven en vroeg naar bed. De volgende dag moesten wij vroeg op pad.

Ik heb gehuild, geschreeuwd, maar het mocht niet baten. Zonder opgave van reden ben ik weggebleven en toen ik weer naar les ging een paar dagen later, kon ik mijn spullen pakken. Ik werd ( begrijpelijk) volkomen genegeerd. Door de lerares en de meisjes met wie ik in de groep zat. Mijn vader heeft nog geprobeerd de situatie uit te leggen, maar tevergeefs. Ik kon vertrekken.

Ik was zo teleurgesteld, ik wilde niet meer turnen. De lol was ervan af. Ik werd door de meisjes ook met de nek aangekeken. Ik ben opgehouden, met alles. Een droom, die een nachtmerrie werd. En waarom? Voor een verjaardag?? Ik weet niet of mijn moeder ooit beseft heeft, wat zij mij ontnomen heeft. Want zo voelde dat. Er werd mij iets afgenomen, waar ik heel mijn hart en ziel in had gelegd. Het was mijn leven. Ze heeft er nooit over willen praten, vond het volgens mij maar onzin. Zoals ze veel dingen van mij onzin vond.

Het turnen was voor mij erg belangrijk. Het was een uitlaadklep in een periode dat ik het moeilijk had. Ik werd toen gepest en het turnen gaf mij het gevoel, dat ik nog wel iets kon. Dat ik iets waard was. En toen had ik niets meer. Het heeft lang geduurd, eer ik hier mee kon leven. Mijn moeder heeft nooit beseft, wat een impact dit op mij heeft gehad. Ik heb later geprobeerd om hier met haar over te praten, maar dat wilde zij niet. Zij vond het onbelangrijk. Een kind van twaalf een droom ontnemen is verschrikkelijk. Dat gun ik niemand.........

Liefs Puk

Zomaar een berichtje

Vandaag de laatste dingetjes aan de badkamer doen. Morgen begint het grote werk. Schoonmama is vandaag jarig. Ze is 83 geworden. Daar gaan we even heen. We blijven niet erg lang, want dat kan ze niet meer zo goed hebben.

Als ze maandag aan de badkamer beginnen, kan ik in huis verder niets doen. Gelukkig kun je beneden weer redelijk normaal zitten, dus ik ga lekker blogjes lezen en reageren. Daar heb ik dan tijd voor. Ik denk al een tijdje na over een onderwerp, maar dat is best prive. Ik twijfel of ik dat op mijn blog zet. Het heeft een behoorlijke impact op mijn leven gehad. Soms heb ik het er met Pukman nog wel eens over en de tranen zitten nog steeds hoog. Misschien doe ik het wel. Ik denk nog even na.

Iedereen een fijne zondag

Liefs Puk

Druk, druk en een beetje moe

Ik ben druk druk en nog eens druk. Het is hier heel hectisch. Veel rommel,stof en gruis. En het zit overal. Elke dag stofzuigen en dweilen helpt niet eens. Gisteren de hele dag schoongemaakt. Ik kan nu weer normaal zitten. Even een rustpuntje. Ik ben ook een beetje moe. En ik ben  het overzicht kwijt. Maar dat heb ik op een andere blog ook gelezen. Zodra je drukker bent dan normaal, ben je toch wat makkelijker met geld uitgeven. ik heb vorige week 75 euro bij de zwarte markt uitgegeven. 40 euro was voor het dekbedovertrek en de rest weet ik niet meer. Vergeten op te schrijven.

Ik wil ook graag de blogjes lezen en reageren. Als ik daar momenteel niet aan toe kom, moeten jullie mij dat maar niet kwalijk nemen. Ik probeer het allemaal bij te houden, maar dat lukt door de drukte niet altijd.Maar dat is geen gebrek aan belangstelling hoor! ik lees jullie blogjes maar al te graag. En ik ben heel blij met jullie als lezers. Ik krijg van die lieve reacties! Maar we gaan vandaag weer aan de slag. Eerst boodschappen doen en dan moet de badkamer verder leeg. Eerst dacht ik, dat het nog wel redelijk was. Maar toen het eenmaal uit elkaar gehaald was, stortte het helemaal in elkaar. Goed voor het grofvuil.

Maandag beginnen ze aan de badkamer. Kwart over zes mijn bed uit en om kwart over zeven staan ze op de stoep. Ik heb geen problemen met vroeg opstaan, maar je kunt de hele dag niets doen.De mensen lopen de hele dag door je huis. Dan duurt zo'n dag erg lang. Het duurt twee weken. Ik heb zoveel mogelijk gewassen, want dat zit er even niet in. Even doorbijten nog.

Iedereen een fijne zaterdag

Liefs Puk

Budgetverbouwen.

Wij ziten nu midden in de verbouwing. Maandag beginnen ze met de badkamer. Hij is nu bijna leeg. Want we hebben er alles zellf uitgehaald. Maar na de verbouwing moet er toch aardig wat opgeknapt worden. De hele badkamer word vernieuwd. En daar gaat toch wel aardig wat geld in zitten. Beneden valt het mee. Daar was het redelijk klaar voordat de verbouwing begon. Het zijn wat kleinere dingen die nog gedaan moeten worden. Boven is een ander verhaal.Behalve de badkamer krijgen ook de andere kamers een opknapbeurt. Op twee verdiepingen nieuwe vloeren, lamellen en er word geschilderd. En Pukman krijgt een kamer voor zichzelf. Wij willen dan ook een nieuwe computer kopen. Een desk top. In een andere kamer komen aan twee kanten alleen maar kasten. Die moeten ook aangschaft worden. Bij elkaar opgeteld een behoorlijk bedrag.

Nu had ik al eerder verteld, dat ik best wel moeite heb met het opnemen van spaargeld. Maar nu heb ik denk ik een oplossing gevonden. lekkerlevenmetminderverbouwen. heeft er vandaag ook een blogje over geschreven met de toepasselijke naam : Budgetverbouwen. En dat gaan wij ook doen. Wij sparen elke maand en inplaats van dat wij dat op de spaarrekening zetten, gaan wij voor dat bedrag verbouwen. Als het die maand duurder uitvalt dan het spaarbedrag, bv 900 euro ipv. 750 euro, is dat een goede reden om nog zuiniger te leven. Want dat heb ik vaker gedaan. Het is gek, als ik minder geld heb is de drang naar sparen groter als dat er meer is. Het is dan een uitdaging om ermee mee uit te komen. Een extra stimulans zeg maar.

Ik ga niet vooruit met het spaargeld, maar ik hoef het dan ook niet op te nemen. En we krijgen er wat moois voor terug. Dus elke maand kijken wij hoeveel geld wij kunnen besteden en dan gaan wij met een vertrek aan de slag. Als wij een bedrag overhouden, gebruiken wij dat dan weer voor een volgende ruimte. Voor mij werkt dit prima. Wij doen alles zelf binnen, dus dat scheelt al een hoop geld. Wij zijn er klaar voor!!

Geniet van deze dag

Puk

Dierenliefde

Middelste zoon houd erg veel van dieren. Al heel jong wist hij wat hij wilde: Een safari leiden in Afrika. Toen hij mijn verschrikte gezicht zag zei hij: Wees maar niet bang hoor, ik stuur je wel een kaartje.

Hij had graag zelf een dier gehad, maar hij bleek allergisch. Hij kreeg heel veel last van bloedneuzen. Zo erg, dat wij regelmatig met hem naar de dokter moesten. Hij groeit er wel overheen, werd er gezegd. En dat was ook zo. Maar in z'n jonge jaren was z'n favoriete dagje uit : De dierenwinkel. Hij was niet weg te krijgen bij de dieren. Hij kwam ook met van alles thuis. Gevonden, zei hij dan. Iets verderop woont iemand van de dierenambulance en hij was daar vaste klant.

Op een dag kwam hij met een hond thuis. Waar heb je die nou vandaan, vroeg ik. Ohh, zei hij dan, die liep zomaar op straat. Mag ik hem houden? Nee dus. Hem uitgelegd dat er nu een baasje naar hem aan het zoeken was en hem heel erg mistte. Als ik hem terug moet geven, mis ik hem ook, was het antwoord. De hond naar de dierenambulancedienst gebracht. Later hoorden wij dat de hond opgehaald was. Middelste zoon was ontroostbaar. Als ik later groot ben neem ik heel veel dieren, zei hij dan en vond ons maar niks.

Omdat hij zo graag een hond wilde, heb ik een week op de hond van een vriendin gepast. Kun je vast wennen, zei ik. Jij hebt de volledige verzorging. Hij was inmiddels rond de twintig. Hij ging graag uit, sliep uit, maar een hond wil ook uitgelaten worden en niet om twaalf uur 's middags.In het begin vond hij het leuk, maar dat werd steeds minder. Om vier uur je bed in en om zeven uur er weer uit, vond hij minder leuk. Als je op jezelf woont, moet je het ook alleen doen, zei ik. Halverwege de week was het niet leuk meer en eind van de week was hij toch wel een beetje bijgedraaid. Je kunt geen hond nemen en als het je niet bevalt hem weer wegdoen.

Nu woont hij met z'n vriendin samen. Ze hebben een appartement, aquarium en een konijn. Maar hij is er nu van teruggekomen. Het is gewoon moeilijk met dieren als je allebei werkt en geen tuin hebt.

Maar de dierenliefde zit er nog steeds in.

Geniet van deze dag

Puk

Kussens, kussens en nog eens kussens

Wij hebben rondgekeken en nemen lamellen in het hele huis. Dat is vanaf buiten ook een mooi gezicht. Maar ik wil geen dure. Bij de Kwantum zijn ze niet duur. Voor de kamer zijn ze ze 105 euro( op kamerhoogte en met rail). Voor de keuken 45 euro met rail. Onze slaapkamer moet nog opgemeten worden, maar uiteindelijk valt de prijs erg mee. Als je ze op maat laat maken ben je vele malen duurder uit. En duurder is niet perse mooier.

Vroeger veranderde ik nogal eens het interieur. En dan bedoel ik ook alles. Nu is dat veranderd, op een ding na : Ik heb een kussentic! De een heeft dat met schoenen, ik heb dat met kussens. Ik kan geen ( woon) winkel voorbij lopen of ik word naar binnen gezogen. Ik ben gek op kussens. Alle soorten,maten en kleuren. En als het interieur veranderd werd, werd de kleur van de kussentjes natuurlijk ook veranderd! Heerlijk vond ik dat, maar de "oude"kussentjes deed ik niet weg. Dus nu heb ik een overschot aan kussens. Ik geef ze wel eens weg, berg ze op, maar uiteindelijk gebruik ik ze niet meer. Ik weet het, het klinkt verschrikkelijk. En dat is het ook. Verschrikkelijk zonde van het geld.

Pukman snapt er niets van. De kussens worden alleen maar gebruikt als sierobject. Zonde om daar tegenaan te zitten. Oefff........als ik het zo opschrijf, klinkt dat wel een beetje vreemd.Iedereen in mijn omgeving is er aan gewend. Als je wilt zitten, gaan de kussentjes van de bank. Ach, ik doe niemand tekort.

Nu gaan we ons huis opknappen na de verbouwing. Ik ben alweer aan het rondkijken. Naar leuke accessoires. Kaarsjes, leuke plaid, Een dienblad waar je leuke hebbedingetjes op kunt zetten en natuurlijk kussentjes!! Tja ,..........Je leert het niet in een keer af!

Geniet van deze dag

Puk
　
　

De kick van sparen

Ik spaar altijd vooruit.Zodra het salaris gestort is, heb ik al een lijstje met alle uitgaven van de komende maand. Ik hou een standaard bedrag aan, maar soms is het wat minder, omdat ik een extra rekening heb. (bv een van de rekeningen die ik per jaar betaal.). Ik heb een overzicht van de vaste lasten, variabele lasten ( verjaardagen, benzine,kleding en/of schoenen). Alhoewel kleding momenteel niet nodig is. En dan kijk ik wat er overblijft om te sparen met een beetje speling.

Nu ben ik een keer wat erg enthousiast geweest met sparen. Het bedrag was al naar de spaarrekening overgemaakt, maar ik was een ( jaar) rekening vergeten. Die maand had ik 250 euro teveel overgemaakt. Nu ben ik een type, dat als het op de spaarrekening staat, het daar ook blijft staan. Ik haal het er niet af. Dan maar wat krapper, dacht ik. Kijken of het lukt. Tot Pukman iets wilde kopen, wat niet echt die maand noodzakelijk was. "Kan het volgende maand", vroeg ik. Nou, dat kon wel. En zo schoof ik bepaalde dingen door. Het was niet nodig. Ik had het weekbudget ook maar naar beneden bijgesteld en sprak de voorraad meer aan.

Op een gegeven moment zei Pukman: "Zijn we blut of zo". Toen heb ik hem maar uitgelegd, dat ik 250 euro teveel naar de spaarrekening (in dit geval de pensioenrekening). Inplaats van dat hij zei, haal het geld maar terug, was hij zo sportief om te proberen met het geld wat overbleef uit te komen. En het is gelukt!

Zo zie je maar weer. Terwijl ik denk dat er weing meer te bezuinigen valt, geeft dit toch wel weer een kick.
Maar Pukman heeft toch wel gezegd, dat ik dit niet elke maand moet doen. Doe ik ook niet, denkt hij hahahaha...........

Dus soms probeer ik het met minder te doen en kijken of ik uitkom. En tot nu toe lukt het mij aardig.

Geniet van deze dag

Puk

Ouderschap

Toen wij kinderen kregen wilden wij het anders doen dan onze ouders. Om redenen die ik hier niet ga noemen. Wij wilden dat zij later op een fijne jeugd terug konden kijken. Want dat is toch de grondslag voor de rest van je leven.

Je kunt niet kiezen waar je geboren word. En als je om je heen kijkt, zijn er genoeg problemen binnen een gezin. En dat is jammer. Want het kan ook anders. Als je als kind vroeger geslagen werd is dat des te meer een reden om dat bij je eigen kinderen niet te doen. Juist, omdat je het zelf zo erg vond. Bepaalde aspecten van je eigen opvoeding hoef je niet te gebruiken bij de opvoeding van je eigen kinderen.

Wij hebben altijd veel met de kinderen gepraat. Als ze iets niet mochten, hebben wij altijd uitgelegd waarom niet. Alleen het antwoord: Daarom niet, is voor een (klein) kind vaak onverklaarbaar.Je kunt ze beter vertellen, waarom ze 's avonds in het donker niet over straat mogen, waarom ze op tijd naar bed moeten en goede sexuele voorlichting is ook belangrijk.

Opvoeden is een kunst. En het is niet voor even, het is zeker voor 20 jaar. Niemand word als een perfecte ouder geboren, dat is iets wat je in de praktijk vanzelf wel leert. Maar er zijn ook mensen die het ouderschap als een soort macht gebruiken. Zo van: Ik ben toch je moeder/vader en je doet wat ik zeg. Op deze manier bereik je niets. Zolang ze klein zijn , kun je tot op zekere hoogte bepalen wat ze doen, maar als ze in de pubertijd komen, ben je nergens meer.

Pubertijd........dat is een moeilijke periode. Zowel voor het kind als voor de ouders. Ook daar moet je mee leren omgaan. Als je dat voor de eerste keer meemaakt, weet je niet wat je overkomt. Dat leuke lieve kind is een moeilijk persoon geworden. Gooit echt z'n kont tegen de krib. Niets deugd meer, niets is meer leuk, bij vrienden gaat het heel anders en ze zeggen: jullie zijn op de wereld om mij dwars te zitten. Ze kunnen hele kwetsende dingen zeggen. Maar daar moet je doorheen prikken. Want er komt een tijd dat je weer een glimp opvangt van je"oude" kind. En die periodes worden steeds langer.

Kinderen opvoeden is een leerproces. Zowel voor de kinderen als voor de ouders. Het is belangrijk om ze op een bepaalde leeftijd los te laten. Dan maken ze maar fouten. Daar leren ze van. Een leraar op school zei eens: "Volg uw kind, maar achtervolg uw kind niet". Een wijze uitspraak. Wij hebben ze vrijgelaten, maar op een afstandje gevolgd of alles wel goed ging. En ze kunnen altijd bij ons aankloppen.

Wij hebben drie kinderen grootgebracht. Dezelfde ouders, drie verschillende kinderen, die ons allemaal even lief zijn. Toen kwamen er drie schoondochters, die zijn ons ook erg dierbaar.En dan doe je als ouder een stapje terug. En zo hoort het ook. Je vrouw/vriendin komt dan op de eerste plaats. En ze krijgen een eigen leven. Een leven met elkaar en als ouder kom je aan de zijlijn te staan. En er zijn nog altijd ouders die daar moeite mee hebben. Maar daar kun je op verschillende manieren mee omgaan. Om misverstanden te voorkomen, dit is mijn mening. Ieder doet het op z'n eigen manier en ik zeg niet dat deze manier de beste is, maar het is onze manier. En onze ervaring is: als je veel met je kind praat, open bent, hun leven accepteert zoals zij dat willen leven,dan zullen ze met veel plezier nog thuis komen. Voor een praatje, voor advies, een luisterend oor, of gewoon zomaar.

Kinderen die thuiswonen heb je maar voor even, maar als je het goed doet, heb je ze voor het leven.

Geniet van deze dag

Puk

Zondag

                                       Ik wens iedereen een fijne zondag. Lekker luieren en genieten
                                                                van het mooie weer.


                                                                          Liefs Puk

De Zwarte Markt

Vanmorgen al vroeg op pad gegaan. Naar de Zwarte Markt in Beverwijk. Samen met jongste zoon en schoondochter. Het weer was prachtig en ik genoot van alles om mij heen. De mensen, de terrasjes die vol zaten, alles lijkt een stuk vrolijker als de zon schijnt. Ik had niet echt iets nodig, maar kijken is ook leuk.

Ik heb lekker langs de stalletjes gestruind en koffie gedronken met een gevulde koek. Dat is traditie, elke keer als ik daar kom. En in het midden van die hal staat op zo'n podium een zanger die zo vreselijk z'n best doet, dat je vanzelf mee gaat doen. Op muziek, waar je eigenlijk nooit naar luistert, laat staan dat je het eigenlijk wel leuk vind. Maar er hangt daar een gezellig sfeertje.

Helemaal blij met een dekbedovertrek van katoen-satijn. Dat is toch het fijnste. De slaapkamer krijgt ook een opknapbeurt en dan is een nieuw overtrek altijd leuk. Ik ben er blij mee. Was eigenlijk niet van plan iets te kopen, maar liep er toevallig tegenaan. Eind van de middag huiswaarts en vanavond lekker uit eten geweest. Jongste zoon en schoondochter trakteerden.

Het was een gezellige dag. Wij hebben genoten. Het weer werkte echt mee. Morgen nog zo'n zonnige dag,geniet ervan. Iedereen een fijne zondag!

Liefs Puk

De grofvuilzuiger

En die hebben wij. En ik ben er zoooooooo blij mee. Er ligt hier nogal veel stof en gruis. Een gewone stofzuiger kun je niet gebruiken. Die gaat kapot. Nu had Pukman een advertentie gezien voor een grofvuilzuiger. In de aanbieding  49,95 .Hij rent naar de winkel en dat is maar goed ook, het was de laatste.

Hij moest natuurlijk gelijk uitgeprobeerd worden. Er zit ook een gebruiksaanwijzing bij, maar daar doet Pukman niet aan. Je kunt er met stofzak en zonder stofzak mee zuigen. Hij is ook geschikt om er vloeistoffen mee op te zuigen. Dus wij samen aan de slag. Maar na het zuigen stond er zo'n stofwolk in de kamer. Pukman zag niets, hij had z'n bril niet op. We hebben verschillende kamers gestofzuigd en de benedenverdieping. Maar overal lag zo'n laag stof! Vreselijk.
Tja, zei Pukman, dat blijft nog wel even zo.

Gisteren weer de ramen eruit en aan het eind van de dag lag alles vol gruis. Maar wij hebben de grofvuilzuiger. Aan de slag, maar weer een enorme stofwolk. Er klopt iets niet, zei Pukman, toch maar even de gebruiksaanwijzijng lezen. En daar stond in:

Bij droogzuigen altijd de stofzak gebruiken!

En dat hebben wij niet gedaan. Dus alles wat er opgezogen werd, ging er net zo hard aan de achterkant weer uit. Vandaar die stofwolk. Een stofzuigerzak erin gedaan en toen ging het goed. Wij waren wel lang bezig om alles schoon te maken.

Vandaag zou alles afgetimmerd worden, maar dat is verschoven naar maandag. Ik laat voorlopig alles nog even in het plastic staan. Dus eigenlijk een dagje "rust". Om mij heen word er genoeg geboord, maar hier even niet.
Pukman heeft nog wat schoonmaakmiddelen bij de Action gehaald, waaronder een dweil ( en een hele goede) voor maar 0,39 cent. Fijne winkel, Action.  Voor de rest kan ik in huis niet veel doen, dus ik neem een vrije dag. Ga lekker iets voor mezelf doen.

Geniet van deze dag

Puk

Even geen woorden

Toen ik mijn blogje tikte wist ik nog niets van het overlijden van Anthonie Kamerling. Wat een vreselijk nieuws. Zo jong, zo ongelooflijk.................

Ik wens Isa, Merlijn, Vlinder en alle nabestaanden alle sterkte toe om dit grote verlies te verwerken.

Liefs Puk

Even klagen

Ja, dat mag ook wel eens. Ik zit nu op mijn knieen aan de salontafel even een blogje te tikken. Verbouwen is zooooooo niet leuk. De voorste ramen liggen eruit, het is koud en ik zit "binnen" met mijn jas aan. Boven zijn de ramen van de kamers en de badkamer eruitgehaald. Beneden ook nog de voordeur en alles erom heen. Ze zetten er gewoon een koevoet tussen . Veel open ruimtes dus.Gisteravond zijn Pukman en ik twee en een half uur aan de schoonmaak gegaan. En dan alleen maar het gruis en de stof een beetje opruimen. Toen moest er nog meer afgeplakt worden. Ik weet het nu zeker: Ik heb veel te veel spullen. Dat word puinruimen! Leterrlijk en figuurlijk. Er gaat veel weg. Puikman zei: hou het dan een keer leeg. En hij heeft gelijk. Ik bouw alles vol. Bedankt nog voor de tips wat betreft Marktplaats en zo. Daar ga ik zeker wat mee doen. Pukman word zo humeurig van de troep. Wat de raambekleding betreft, daar zijn we nog niet uit. Maar die witte rolluiken is geen slecht idee. Een voordeel van die troep in de keuken, hij is onbruikbaar. We gaan vanavond lekker uit eten. Dat doen we niet zo vaak. Als alles klaar is, maar dat duurt nog wel even, zal ik een paar foto's plaatsen. Kunnen jullie het eindresultaat zien.

Groetjes Puk

Ramen en geen ramen

Ik heb het gevoel of ik op een bouwplaats woon. Alle ramen zijn er nu uit aan de achterkant. Beneden en de twee verdiepingen. We hebben alles in plastic verpakt. Het is zo'n rommel. Maar het eindresultaat word mooi. Daar houden wij ons maar aan vast. Morgen de voorkant. Ik zit nu aan de eettafel, tussen de bouwvakkers die heen en weer lopen.

Wij moeten op pad voor raambekleding. maar dat kan pas volgende week. Tot die tijd is het behelpen. Wij willen ook goed nadenken wat wij voor de ramen hangen. Wij hebben een tuin op het zuiden en wij slapen ook aan die kant, met een plat dak! Zo warm in de zomer. Wij weten nog niet wat wij ophangen. Het liefst iets wat de zon helemaal buiten houd. Maar wat? Iemand suggesties? Ik houd mij aanbevolen.

Zo, eerst maar even koffie zetten voor de heren. Met een koekje erbij.

Geniet van deze dag

Puk

Marktplaats of Kringloop

Ik zit inmiddels midden in een verbouwing. Morgen en donderdag worden de ramen vervangen. Voordeel is dat alles dubbelglas word. Het scheelt veel in de stookkosten. Ik ben benieuwd wat volgend jaar de afrekening word. Ons huis gaat van een D-label naar een B-label. Nadeel is dat alles wat voor de ramen hangt, niet meer past. Dus daar moet alles vervangen worden.

Ik ben meteen maar spullen gaan uitzoeken. Er moest aardig wat ingepakt worden en niet alles zet ik weer terug. Ik heb wel meer opgeruimd en mij voorgenomen om minder in huis te zetten, maar op de een of andere manier kwam er elke keer weer wat bij. Nu wil ik toch wat minder neerzetten. Dus ik doe wat spulletjes weg.

Nu weet ik niet wat ik het beste kan doen: Op Marktplaats zetten of naar de Kringloop brengen. Ik ben niet zo'n ster in het plaatsen van foto's op Marktplaats. Pukman doet dat soort dingen meestal. Nu is er hier ook een Kringloopwinkel. Ik kan het ook daar naar toe brengen, misschien kan ik dan een ander nog blij maken.

Wat zouden jullie doen?

Groetjes Puk

Eerste Hulp deel 2

In een vorig blogje heb ik een verhaal verteld over de eerste hulp van jongste zoon. Hij heeft erop gereageerd met een knipoog, want hij heeft dezelfde humor als zijn vader. Ik heb echt niet van te voren geweten, dat het zo pijnlijk was. Dat had de arts mij niet verteld. Anders had ik wel een andere beslissing genomen.

En wat dat lopen betreft, dat valt wel mee. Wij wonen namelijk op 5 minuten loopafstand van het ziekenhuis. Ga je met de auto, moet je erg omrijden en het parkeren is haast niet te doen.

 Wat ik gewoon niet leuk vind is hoe je behandeld word. Je bent bezorgd, je komt daar aan en als je aan de beurt bent, dan nemen ze je kind apart. Jij word verzocht te blijven wachten. Ze willen eerst het verhaal van het kind zelf horen, wat er gebeurd is. Dan mag jij je verhaal doen. En ik kan dan alleen maar zeggen, dat ik alleen zijn verhaal ken, omdat ik er niet bij was toen het gebeurde. De sfeer die er omheen hangt vind ik niet prettig.

Ik hou niet van de Eerste Hulp, wat betreft botbreuken bij kinderen. Dat komt door oudste zoon. Hij was anderhalf en ik was ongeveer 4 maanden zwanger van middelste zoon. Het was zaterdagmiddag en Pukman was naar z'n ouders. Ik deed samen met oudste zoon een middagdutje. Oudste zoon was erg bewegelijk en lag altijd dwars in zijn bedje. Hij had een spijlenbedje, maar dat was niet zo hoog. Op een gegeven moment hoorde ik een klap. Ik schoot mijn bed uit en vond oudste zoon naast z'n bed. Hij had een slaaapzak aan, maar was toch over de rand van z'n bed geklommen.

Ik heb Pukman gebeld en die is gelijk naar huis gekomen. Ik had al gekeken of er iets aan de hand was.Hij was op z'n pols gevallen. Maar hij kon gewoon z'n vingers bewegen en hij huilde ook niet. We hebben het aangekeken, maar besloten toch naar het ziekenhuis te gaan.Naar de Eerste Hulp. Daar alles uitgelegd. Toen werd ons verzocht om hem helemaal uit te kleden. Ik zei nog dat hij uit z'n bedje was gevallen en toen zei de arts: Dat zeggen ze allemaal". En wat er dan door je heen gaat! Ik kan best begrijpen, dat er wat kinderen betreft een bepaalde allertheid moet zijn. Maar ik vond het vreselijk wat die arts zei. Later bood hij z'n verontschuldigen aan.

Zijn pols was gebroken en werd in het gips gezet.

Maar ik heb daarna nog wel een paar keer bij de Eerste Hulp gezeten. Toen jongste zoon z'n arm brak toen hij van de container viel, was hij een jaar eerder ook op de Eerste Hulp beland met een gebroken arm. Hij wilde graag bij een groepje horen en moest als toelatingstest van een bruggetje springen. Hij kwam nog op het gras terecht, maar het was afgezet met een hek. Je wilt dan niet weten, wat er had kunnen gebeuren als hij op dat hek terecht gekomen was.

Je kunt je kinderen niet altijd beschermen. Wij wonen in een autovrije omgeving en ze speelden veel buiten. Je waarschuwt ze genoeg, maar je bent er niet altijd bij.

Puk

Loterij en dromen

Wij doen mee met de Lotto en de Postcodeloterij. Vroeger nog met de Staatsloterij, maar dat hebben wij opgezegd. Pukman wil dit graag. Ik ben niet zo'n gokker. ik vind het zonde van het geld. Verder dan de ijsprijs en een keer 150,--euro in de lotto hebben wij nog nooit wat gewonnen. Ik hoef ook niet zo nodig iets te winnen. Ik zou alleen mijn kinderen willen verwennen. Dat ze zorgeloos door het leven kunnen gaan en dat Pukman kan stoppen met werken. Dat lijkt mij wel leuk. Maar ik hoef niet met mijn hoofd op de tv. Vreselijk! Dat iedereen kan zien, dat je een leuk bedrag hebt gewonnen.

Wat ons wel leuk lijkt en daarin denken Pukman en ik hetzelfde, dat je wat voor een ander kunt doen. En dan bedoel ik niet geld storten op giro 555, maar echt naar de mensen toe gaan. Ik vind nog steeds dat er bij die stichtingen veel te veel aan de strijkstok blijft hangen. Als voorbeeld de tsunami , waar onder andere ook Thailand werd getroffen. Er werden over de hele wereld inzamelingen gehouden. En als je dan het volgende leest:
De 82-jarige koning van Thailand is een saxofonist en componist. Het Thaise volk is dol op zijn werk. Talloze cd's zijn in omloop van de koning. Met zijn vermogen van ruim €20 miljard is hij de rijkste vorst ter wereld.
Dan vraag je je af, waarom deze koning zijn volk niet heeft geholpen.

Ik zou wel in een ander land een weeshuis op willen zetten of een asiel voor verwaarloosde dieren willen beginnen. Die krijgen dan zo lang als nodig medische hulp en voedsel. En dan mogen ze daar hun laatste dagen slijten. Een soort verzorgingstehuis voor dieren.Of een vrachtwagen met hulpgoederen naar een arm land willen sturen. Of huizen bouwen voor mensen of medische hulp bieden. In Nederland zie of hoor je ook veel om je heen. Ja, dat zou ik doen met veel geld.

Maar het blijft bij dromen. Opzeggen doe ik ook niet, want als ik dat doe valt bij ons de straatprijs of zo. Dus blijven wij elke maand meespelen en hopen dat wij ooit wat winnen en daarmee onze droom en die van anderen in vervulling kunnen laten gaan.

Geniet van deze dag

Puk

Kleine Pukman en Eerste Hulp

Gisteravond waren jongste zoon en schoondochter hier. Het was gezellig. Vorige week waren wij naar mijn schoonmoeder geweest en zij had ons wat foto's meegegeven. Er zat een grote foto bij van de hele famile. Die was 17 jaar geleden genomen. Jongste zoon was jarig en iedereen stond in onze pas aangelegde tuin. Een mooie foto.

Jongste zoon staat er op met z'n arm in het gips. Hij was van een container gevallen op het schoolplein. Tja, en dan breek je je arm. Ik was even weg en toen ik terug kwam, zaten er twee Pukmannetjes op de bank. Grote Pukman lag op de bank. Door z'n rug gegaan en kon geen kant meer op. Kleine Pukman zat op de bank en ondersteunde z'n arm. Dat werd de eerste hulp. Grote Pukman kon niet mee, dus ik moest alleen. Ik zat er een beetje doorheen en ik was moe. Dus mijn reactie was eerlijk gezegd niet zo fraai. Ik werd boos en zei": We gaan lopen". Hij was toen tien. Ja, ik schaam mij er nog voor. Wij zijn naar het ziekenhuis gaan lopen en ik liep stevig door.

Op de eerste hulp aangekomen, werd Kleine Pukman eerst apart genomen. Dat wist ik. Het is al eerder gebeurd. Ze willen uit zijn mond horen, wat er gebeurd is. Daarna mag ik mijn verhaal doen. Foto's gemaakt en inderdaad een gebroken arm. Maar de dokter nam mij even apart. De arm moest gezet worden. Dat kon op twee manieren. De eerste was: even doorbijten en dan mag hij mee naar huis. De tweede was: onder narcose en een nachtje blijven. Ik vroeg aan de dokter wat beter was en hij stelde voor om even door te bijten. Toen een verpleegster hem aan de ene kant en ik aan de andere kant hem vast moesten houden, had er toch een lampje moeten gaan branden bij mij. Het deed enorm veel pijn.

De arm werd in het gips gezet. Blauw, z'n lievelingskleur. Waar ik over inzat was het feit, dat hij een paar dagen later op kamp ging. Toentertijd was er een klein olifantje door z'n vader per ongeluk in zo'n gracht geduwd in de dierentuin. En hij had ook een gebroken pootje. Ze voerden op kamp een toneelstukje op en Kleine Pukman was het olifantje. Hij glom van trots. Het is toch nog goed afgelopen. Maar over het zetten van z'n arm heeft Kleine Pukman het nog steeds.

Hij heeft een geheugen als een olifant, net als ik vroeger. Dus toen ze gisteren hier waren hebben wij leuke herinneringen opgehaald. Ik vertelde ook nog een paar verhalen en Kleine Pukman zei: Oh, dat staat op je Blog". Hij leest hem namelijk ook. Hij wist veel te vertellen wat ik geschreven had. Leuk om te horen.

Dus nu wil ik even wat tegen Kleine Pukman zeggen: "Het spijt mij dat je zoveel pijn hebt gehad. Vergeef je mij? Ik hou heel veel van je en ik ben trots op je. Liefs je Pukmoeder.

Geniet van deze dag

Puk

Vliegen

Middelste zoon en schoondochter gaan straks naar Turkije. Ze nemen de laatste trein om een uur. Ze zouden om vier uur vannacht vliegen, maar dat is veranderd in half zes. Ze zitten dus lange tijd te wachten op Schiphol. Ik vind dat best vervelend. Wij hadden ze ook best willen wegbrengen. Maar dan kom je zo laat weer thuis. Ik kan daar niet zo goed meer tegen. Je bent de hele zondag kwijt. En wij moeten nog aardig wat dingen aan het huis doen ivm. de verbouwing. Misschien zijn er mensen die zeggen: Ze kunnen ook met een taxi. Maar dat is weer zo duur. Dit komt wel van mij. Zij gaan gewoon met de trein en moeten nu langer wachten. Het is niet anders, zeggen ze. Maar ze willen niet weggebracht worden. Ze stappen zo op de trein. Wij gaan naar bed. Maar het blijft wel moeilijk.

Liefs Puk