vrijdag 22 oktober 2010

Communiceren

Communiceren is belangrijk. Een van de belangrijkste aspecten in een relatie.

Of dat nu met je partner is, je kind, je buurvrouw of je baas. Zolang je maar met elkaar kunt communiceren, ben je al eind op de goede weg.

Pukman en ik kunnen dat heel goed : communiceren. Wij kunnen in het weekend s 'morgens om 10 uur op de bank ploffen en om 2 uur zitten wij daar nog. Niet iedereen kan dat . Communiceren is een kunst. Maar de ander moet er wel voor openstaan.

Wij kunnen ook heel goed communiceren met de kinderen. Maar dat hebben wij ook heel veel met hen gedaan. Ze mogen discusieren, een eigen mening hebben, maar wel met respect naar de ander toe.
Maar dat het niet in elk gezin zo gaat hebben wij van dichtbij meegemaakt. Dat gezin bestaat uit vier personen. Vader, moeder, dochter en zoon. De moeder heeft een harde opvoeding gehad en bij de vader was het niet veel beter. Bij hen thuis was er geen ruimte voor communicatie of gevoelens delen. Dus dat hebben ze niet meegekregen.

Toen zij zelf een gezin vormden, ging dat op een gegeven moment helemaal fout. Door gebrek aan communicatie werd er meteen op los geslagen. Vader sloeg moeder, vader sloeg zoon. Maar als je ze zag, deden ze zich voor als dat hele leuke gezin. Vader bepaalde voor moeder wat zij voor kleding droeg. Als zij zelf een jas kocht ( na toestemming) moest zij die wel drie keer ruilen voor vader het goed vond dat zij die jas ging dragen. Ik heb altijd wel van kleding gehouden en ik trok aan wat ik leuk vond. Vader heeft wel eens tegen Pukman gezegd, dat hij niet snapte dat Pukman toestond dat ik mij zo kleedde! En dan was ik gewoon netjes gekleed. Een stuk jonger, met een kort rokje, maar met mooie benen.( daar ben ik nooit onzeker over geweest). Pukman begreep z'n hele houding niet. Er ontstond een discussie, waarop vader zei, dat Pukman mij maar eens mijn plek moest wijzen! (het aanrecht).

In dat gezin was communiceren onmogelijk. De kinderen mochten ook niet veel. Ik weet nog dat de zoon ziek werd. Ze konden er niet achter komen, wat hij mankeerde. Ze dachten aan het ergste. De zoon was toen 17 jaar. Hij lag in het Anthonie van Leeuwenhoekziekenhuis. Iedereen was enorm aangeslagen, behalve de zoon. Hij kreeg veel aandacht van de ouders en ze waren bezorgd. Achteraf viel het mee, maar hij vond het de mooiste tijd van z'n leven. Denkend dat je dood gaat en dan zeggen dat het een mooie tijd was! Dat zegt wel genoeg hoe dat gezin met elkaar omging.

Ze kwamen bij een psychiater terecht. Hij gaf ze alle vier een schrift. Als ze wat aan elkaar wilden vragen, moesten ze de vraag in het schrift opschrijven en aan de desbetreffende persoon geven. Die schreef dan weer een antwoord op en gaf het schrift weer terug. Zo was het de bedoeling dat ze leerden communiceren. Als dit goed ging, konden ze het verbaal proberen.

Het is niet gelukt. Vader bleef alles maar bepalen, moeder ontevreden en de zoon haatte op een gegeven moment de vader. De dochter trok partij voor vader.

Ze zijn nu vele jaren verder. Dochter woont op zichzelf met haar vriend. Zoon woont ook op zichzelf, maar alleen. Vader heeft een vriendin, maar ze zijn niet gescheiden. Ze wonen in hetzelfde huis, maar ze hebben ieder een eigen kamer. Moeder gaat ook haar eigen weg.De ouders kunnen beter uit elkaar gaan, maar dat doen ze niet. Ze gunnen elkaar ook niets.

Ja, dan hebben Pukman en ik het goed voor elkaar. Wij kunnen heel goed met elkaar praten, gunnen elkaar alles, staan open voor de mening van de ander en er word hier in huis nooit, maar dan ook nooit geslagen! Maar ik weet dat het ook anders kan. Jammer...................

Liefs Puk

3 opmerkingen:

  1. Mooi dat jullie het zo voor elkaar hebben :-) Ik heb er zelf wel moeite mee, niet dat ik zou gaan slaan oid, maar eerder dat ik dingen niet zeg. Je wilt toch niet een ander voor het hoofd stoten, terwijl het vaak juist zo is dat diegene liever hoort wat je vindt, dan niets (of tijdens een uitbarsting de volle laag krijgt). Ik denk ook dat het scheelt als je gewend bent veel zelf te regelen en te doen, dan kan het best moeilijk zijn om om te schakelen tot de overlegfase. Maar goed, als je het maar weet en probeert te veranderen, ben je denk ik al een goede stap op weg!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb het ook niet van huis meegekregen, maar de laatste jaren begin ik het toch echt te leren, komt ook omdat ik het de kids mee wil geven dat je beter iets kan zeggen(met respect en op een normale manier) dan het allemaal opkroppen en dat het er dan op verkeerde manier uitkomt.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik heb ook nooit leren communiceren van mijn ouders. Er moest vooral niet teveel gepraat worden en gevoelens moesten helemaal niet geuit worden. Eigenlijk is dat nog steeds zo bij mijn ouders. Ik leerde communiceren door hubbie. Nu weet ik niet meer beter.....en zou ik niet meer anders willen. Wij praten wat af!

    BeantwoordenVerwijderen