Een Stapje Harder schreef er gisteren een blog over. Budgetgirl vroeg hoe de relatie met mijn moeder nu is en Willeke vroeg of het nog goed gekomen is. De relatie met mijn moeder.
De relatie met mijn moeder is nooit goed geweest. Ik was meer een vaders kindje. Mijn moeder kon niet vroeg opstaan. Ook niet toen wij klein waren en naar school gingen. 9 uur vond zij wel een mooie tijd om op te staan. Als ik naar school ging liep ik naar haar slaapkamer en vroeg wat ik die dag aan moest trekken. Zij mompelde wat onder de dekens vandaan en dat was het enige contact wat ik met haar had s'morgens. Mijn vader stond vroeg op. Ik ook.Hij zette thee en smeerde mijn boterham.Samen zaten wij dan bij de kolenkachel in de winter. Om 10 over 7 ging hij naar z'n werk en ik zwaaide hem uit. Ik zat nog op de lagere school! Als ik ziek was, stond mijn vader altijd bij mijn bed.Mijn moeder kwam pas om 9 uur vragen hoe het was. Ik vond het heerlijk om ingestopt te worden. Ik weet nog, dat ik midden in de nacht al mijn dekens los trok en dan naar mijn vader liep. Ik stootte hem zachtjes aan en zei: "Pap, kom je mij instoppen?" En dan stond hij op om 3 uur s'nachts. Dan is het niet zo gek dat je een goede band met je vader opbouwt. Ik heb ook zijn karakter. Lief, zorgzaam, maar op zijn tijd een brombeer. Ik had een lieve vader, maar hij was niet opgewassen tegen mijn moeder. Zij bepaalde alles. Ik vraag mij wel eens af, hoe mijn leven verlopen was, als hij wel tegen haar in was gegaan. Mijn vader is overleden toen ik 26 jaar was.
Mijn verkeringstijd was vreselijk en mijn trouwdag al niet veel beter.Het moet de mooiste tijd van je leven zijn, maar die van ons was een hel op aarde. Het begon er mee toen zij Pukman voor het eerst zag. Ze vond hem maar niets en heeft hem nooit geaccepteerd. Hij deugde bij voorbaat al niet en zijn familie ook niet. Hij had z'n mond nog niet open gedaan. Maar ze was behoorlijk schijnheilig. Tegen hem was zij poeslief en aardig en als hij weg was, ging ze tegen mij tekeer.Als ik tegen haar inging kreeg ik meteen huisarrest. En dat heb ik vaak gedaan. Ze zei dat hij niet deugde en dat ik bij de eerste en beste ruzie het loodje zou leggen. Hij was superlief voor mij. Hij heeft veel aan mijn bed gezeten tijdens de verkeringstijd. Ik kreeg een maand nadat wij verkering kregen de ziekte van Pfeiffer en dat is pas 8 maanden later ontdekt. Intussen was ik doodmoe en wilde alleen maar op bed liggen. Maar Pukman zat elke dag aan mijn bed! Zo lief. Maar toen ik weer een beetje opgekapt was, wilde ik uit. Maar ik moest op zaterdagavond om 12 uur thuis zijn. En geen 1 minuut over twaalf, want dan ging de deur op slot. En gelijk een week huisarrest.
Maar omdat zij aardig tegen Pukman deed en alles op mij afreageerde, snapte Pukman mijn gedrag niet. Want als hij mij op kwam halen, dat moest wel in een andere straat gebeuren, want mijn moeder wilde niet dat hij in onze straat parkeerde, was ik helemaal over mijn toeren. Ik huilde en was behoorlijk overstuur. Het enige wat ik uit kon brengen was: "Mijn moeder, mijn moeder". Toen is Pukman op een avond weggegaan en teruggekomen zonder dat ik het wist. Mijn moeder had altijd het raam open en de luxaflex was dicht. Toen is hij onder het raam gaan liggen en hoorde mijn moeder ongelooflijk te keer gaan. En toen begreep hij het.
Pukman heeft echt van alles geprobeerd om mijn moeder voor zich te winnen. Hij heeft heel wat over zich heen gekregen. Maar het had geen nut. Ze moest hem niet en ze heeft alles uit de kast getrokken om het tussen ons uit te krijgen. Mijn oudste broer gaf mijn moeder gelijk. Twee handen op een buik. Het maakte niet uit dat ik zei, dat ik zoveel van hem hield. Ze wilde er niets over horen.
Toen wilden wij trouwen. Alle pogingen om ons uit elkaar te krijgen waren mislukt. Maar ik was intussen wel een geknakt persoontje geworden. Want je trouwdag is toch de mooiste dag uit je leven? Niet dus. Ik wilde alles met haar bespreken, de jurk met haar kopen, maar zij wilde nergens over praten. Ik wilde vroeger heel graag met een versierde bus naar het stadhuis. Dan zouden wij instappen en alle gasten ophalen en daarna nog een rijtoer maken, voordat wij naar het stadhuis gingen. Wij hadden een zaal besproken met catering, een band, een fotograaf en de jurk moest ook nog gekocht worden. Ik heb het echt geprobeerd. Maar ik kon nergens met haar over praten. Ze wilde ook niet mee om de trouwjurk te kopen. Dat heb ik met Pukman gedaan. Die wist dus precies hoe ik er uitzag. Ik wilde er toch met iemand over praten en deed dat met een jonger broertje. Die vertelde dat weer tegen mijn moeder en die kwam kwaad naar mij toe. Blij dat ze wat belangstelling toonde, begon ik enthousiast te vertellen. "Stop maar", zei ze, ik wil er niets over horen."
Zes weken voor ons trouwen ging zij op vakantie naar Italie. Pukman en ik gingen vast in ons huisje wonen. Maar mijn moeder wilde niet dat wij samen gingen wonen. Onze auto hadden wij 4 straten verderop geparkeerd. En de gordijnen van de slaapkamer lieten wij open. Wij waren naar een bruiloft van een vriend geweest. Mijn moeder gaf mijn vader opdracht om langs ons huis te rijden, voordat ze op vakantie gingen. Ze hebben net zolang rondgereden, totdat ze de auto gevonden hadden. Toen zijn ze met mijn twee jongere broertjes naar Italie gereden. Mijn moeder heeft iedereen zo gek gemaakt, dat mijn vader weer in de auto is gestapt en ze zijn in een keer weer naar Nederland gereden. En toen stond mijn oudste broer op de stoep. Ik moest onmiddelijk thuiskomen. Daar aangekomen een enorme ruzie en mijn moeder heeft mij het huis uitgegooid. Ik had hun vakantie verpest!
Nu was ik twintig jaar en om te trouwen had je de toestemming van je ouders nodig. En die kon ik wel vergeten. Ze wilden er niet bij zijn en ook niet tekenen. Een half jaar later zou ik een en twintig worden. Dan wachten wij toch, zei Pukman. Maar ik wilde niet trouwen zonder mijn moeder. Het klinkt ongelofelijk, ik weet het. We hebben alles afgezegd. We hadden alleen de kleding nog en de trouwdatum. Uiteindelijk ben ik na drie weken naar mijn ouders gegaan. Het kwam "goed", maar het is nooit uitgepraat. De bruiloft kon doorgaan, maar hoe regel je zoiets in drie weken?
We konden nog auto's regelen en mijn broer heeft foto's gemaakt. Het "feest"was in een buurtzaaltje met een stereo. Nee, ik heb geen leuke herinnering aan mijn trouwdag.
Dan denk je dat het beter gaat, maar nee.We hebben het echt vaak geprobeerd. Veel ruzies gehad, waarbij ik een tijdje niet thuis kwam. Toen mijn vader overleed hebben wij mijn moeder veel opgevangen.Maar het was nooit goed. Wij waren in haar ogen niet zo bijzonder. Wij hadden geen koophuis of een nieuwe auto voor de deur. Wij waren het noemen niet waard. Zij bleef ons leven bepalen. Ik heb teilen vol gehuild en ik moet er eerlijk bij zeggen dat Pukman mij altijd steunde. Hij heeft nooit gezegd dat hij niet meer naar mijn moeder wilde. Want ondanks alle ellende en vitten bleef ik naar haar toe gaan.
Tot Kerst 1999. Ik was erg druk geweest en moest alle kado's nog inpakken op 24 december. Het was een hectische tijd en ik had dat ook tegen mijn moeder gezegd. Op kerstavond wilde ik haar bellen, want ik zou haar niet zien met kerst( wilde zij niet). Ik kreeg zoveel over mij heen en ik heb haar uit laten razen. Ik ben niet tegen haar ingegaan. Na twaalven opgehangen, het was inmiddels eerste kerstdag en helemaal overstuur. Pukman zei: Waarom ging je er niet tegen in? Ik wil haar Kerst niet verpesten, was mijn antwoord. Maar onze Kerst is niet meer goedgekomen. Na Kerst heb ik haar gebeld en echt alles voor haar voeten gegooid. Ik kreeg weer zo'n waas. Maar ik heb wel alles gezegd wat ik wilde zeggen. Het werd een hoogoplopende ruzie en ik heb toen definitief met haar gebroken. Maar mijn broers stonden achter haar en zij hebben het contact met mij verbroken. Er is zoveel gebeurd. Te veel. En dingen die ik haar gewoon niet kan vergeven.
Ik sta bekend als een leugenaar, een dwarsligger en een moeilijk persoon. En nu denk ik: Ze doen hun best maar. Ze heeft altijd ontkend dat dit gebeurd is. Het is niet waar, zegt ze dan. Mijn moeder leeft nog. Ze woont zelfs in dezelfde plaats. Mijn broers wonen ver weg.Daar heeft ze geen hulp aan. Ze had aan ons een goede gehad, maar dat heeft ze zelf verpest. Ze heeft nog wel een paar keer contact gezocht, maar ik wil niet meer. Het is goed zo.
Het enige goede van het hele verhaal is dat ik weet hoe het niet moet. Juist omdat ik het erg vond wilde ik het heel anders doen. Dit zou ik mijn eigen kinderen niet aandoen!
En ik? Ik heb een heerlijk leven met de allerliefste man van de wereld, drie lieve zoons met drie schatten van schoondochters. Een fijn huis en alles wat mijn hartje begeert. Ik ben een gelukkig mens.
Liefs Puk
Lieve Puk,
BeantwoordenVerwijderenWat ben jij een sterke vrouw. Een hele dikke knuffel Jakkie
Help, wat een verhalen. De enige troost die je msschien hebt is dat zij ook niet beter weet en het misschien van huis uit heeft meegekregen. Het blijft heel triest allemaal, maar je bent heel gelukkig met het gezin wat je nu hebt en in ieder geval is het niet doorgegeven aan jou, want jij hebt heel fijne contacten met je kinderen. Gr. LZV
BeantwoordenVerwijderenAch lieverd, wat jij toch allemaal mee hebt moeten maken zeg..... dikke knuffel. zenaswereld apding googlemail (als je wilt;)
BeantwoordenVerwijderenJouw verhaal lijkt zo op het mijne! Ook ik heb geen contact meer met mijn moeder en zus. Ook ik (en vooral mijn man) ben het zwarte schaap van de familie.
BeantwoordenVerwijderen3 jaar geleden heb ook ik de beslissing genomen om geen contact meer te willen en ik moet je zeggen, het geeft zo veel rust!
Na het overlijden van mijn vader hebben we haar ook enorm bijgestaan. Inderdaad alles wat je doet is toch nooit goed genoeg. Ik heb daarnaast ook een zus die een enorme narcist is en mijn moeder is niet al te slim en wordt dus door haar "ingepakt".
Ik heb ook een lieve man en twee lieve dochters en ik zal nooit dezelfde fout maken die zij gemaakt heeft.
Ik ben gelukkig (en ik weet dat ik niet alleen sta)! En jij staat dus ook niet alleen!!!
dat is heel wat wat je voor de kiezen hebt gehad met je moeder. ik ben blij voor je dat je zelf nu wel lieve gezinsleden om je heen hebt!
BeantwoordenVerwijderenNou, dit is behoorlijk heftig. Ik denk dat je er goed aan gedaan hebt om de omgang met je moeder te stoppen, jij bent nl de enige die voor jouzelf kunt kiezen.
BeantwoordenVerwijderenMijn moeder was er verder wel altijd voor ons in de zin van ons uitzwaaien naar school, ze was er ook altijd als wij ziek waren maar zij kon mij niet de liefde geven die ik blijkbaar nodig had, zoals een arm om je heen, een aai over je bol. Plus dat ze liever was voor mijn broer.
Maar bedenk dat je het nu goed hebt, dat je uiteindelijk van haar geleerd hebt hoe het niet moet en dat is ook iets waard. Het neemt de pijn en het verdriet niet weg maar heeft jou wel gemaakt tot wie je bent. En volgens mij is Pukman helemaal gelukkig met jou en je kinderen ook. Dus geniet met volle teugen!
Ach meid, wat een nare verhalen, gisteren al en nu vandaag weer. Dapper dat je het opschrijft, want dat zal niet makkelijk geweest zijn.
BeantwoordenVerwijderenIk ken dit soort dingen helemaal niet. Mijn moeder heeft wel onhebbelijkheden en ik ben blij dat ik niet bij haar om de hoek woon, alhoewel ik dat voor mijn vader weer heel jammer vind. Maar dat is niets vergeleken bij jouw verhaal.
Wat fijn dat je nu een heerlijk gezinnetje om je heen hebt.
Liefs, Jolanda
Nou weer zo een verhaal. Na je blog van gisteren vroeg ik me inderdaad af wat voor moeder je had en wat het contact was.
BeantwoordenVerwijderenMijn ouders zijn godzijdank in het buitenland gaan wonen, het beste wat ze ooit voor mij gedaan hebben. Wel heeft mijn vader mij totaal kapotgemaakt. Nou ja je leest op mijn blog zo mijn wel en wee. Leuk trouwens dat je ook bij mij komt kijken. Wat heerlijk voor je dat je met die "vreselijke' man bent getrouwd en zo gelukkig bent. Veel liefs. Hélène
Die Puk, je bent een sterke vrouw en fijn voor je dat je het zo goed kunt verwoorden want dat heb je wel nodig om nog normaal te kunnen leven na zo veel wreedheid. Goed ook dat je deze opvoeding hebt weten te keren. Jouw moeder heeft waarschijnlijk die kracht niet gehad en deed alles vanuit haar innerlijke pijn. Jouw kinderen kunnen trots op je zijn! Ondanks de pijn lezen jouw verhalen als een trein. Dat verhaal van gisteren speelt ook nog steeds door mijn hoofd. Ben het nieuwste boek van Jan Siebelink aan het lezen: Het lichaam van Clara, als je van lezen houdt dan is dat een aanrader voor je. Je zult er veel in herkennen. Liefs van Manon
BeantwoordenVerwijderenAch meis, dit alles heb je niet verdient! Ookal is jouw verhaal op een aantal punten anders dan het mijne, helaas herken ik er veel van. Dan heb je het toch maar mooi voor elkaar geknokt, als je nu een fijn gezin hebt met mensen die wel op een goed manier met elkaar omgaan! Goed dat je je verhaal wilde delen, ook een stukje verwerking.
BeantwoordenVerwijderenZo kan het dus ook zijn... wat ontzettend jammer dat de relatie met je moeder zoveel te wensen laat.
BeantwoordenVerwijderenMaar wat fijn dat je zo'n lieve partner en schoonmoeder hebt, en dat je gelukkig bent.
Heftig verhaal hoor.
BeantwoordenVerwijderenIk heb zelf gelukkig altijd ouders gehad die mij door dik en dun steunden, en nog steeds kan ik op ze terug vallen.
Wat moet je je soms eenzaam hebben gevoelt, soms is het echt beter om voor jezelf te kiezen.
Liefs Herma
*ik ben er stil van* - jouw verhaal heeft toch wel veel gelijkenissen met het mijne - ik heb gebroken met mijn ouders en zus en heb ze niet meer gezien sinds de geboorte van jongste (03/2008) - maar ik ben stilletjes bang dat ik net hetzelfde ben/word als mijn moeder en dat later mijn kinderen net zo over mij denken - ook al doe ik nog zoo mijn best, de schrik zit erin - bedankt dat je dit met het www wilde delen - zo weet ik dat ik niet alleen ben - sterkte nog XXX
BeantwoordenVerwijderenIk kan me alleen maar aansluiten bij de rest: wat een verhalen en wat heb je je er dan nog kranig doorheen geslagen...
BeantwoordenVerwijderenIk word ook stil van je verhaal.. Gelukkig had je een lieve vader, en nu een fijn gezin!
BeantwoordenVerwijderenIk wordt hier ook even stil van! Fijn dat je met je eigen zoons en schoondochters goed contact hebt!
BeantwoordenVerwijderenJij bent een goed mens.
BeantwoordenVerwijderenDikke knuffel.
Groetjes Greet
Bah wat een akelig mens, die moeder van je! En wat heb je het lang met haar volgehouden, toch hopend dat het goed zou komen.
BeantwoordenVerwijderenGelukkig heeft je man onvoorwaardelijk voor jou gekozen. Hij zag gelukkig wel al je goede kanten, iets wat je moeder blijkbaar niet wilde zien. Misschien was ze wel jaloers op je!
Gelukkig heb jij je kinderen wel op een normale manier opgevoed en herhaalt de geschiedenis zich niet.
Jeetje. Wat een verhaal. Zonde dat je vader zo vroeg is overleden trouwens. Gelukkig heb je heel veel aan hem gehad.
BeantwoordenVerwijderenDingen kunnen raar lopen binnen families he.
Gelukkig heb je zelf een geweldige man en het blijkbaar met je kinderen en hun aanhang perfect gedaan als ik dat zo lees. Maar kan me voorstellen dat de pijn & verdriet die je moeder je heeft aangedaan altijd blijven.
Heel goed dat je je hart hebt gevolgd!
BeantwoordenVerwijderen