Een droom die uiteen spatte

Ja, zo voelde dat. Ik was zeven en helemaal gek van turnen. En ik was goed, erg goed. En ook nog eens behoorlijk fanatiek! Ringen, de evenwichtsbalk, de mat, ik draaide er mijn hand niet voor om. Elke week ging ik huppelend naar les. Ik heb ook vele prijzen gewonnen, eerste prijzen.

Toen ontdekte ik de ritmische gymnastiek. Heerlijk met knotsen, ballen en linten, sporten op muziek. Ik zweefde. Dit deed ik buiten het normale turnen om. Ik werd steeds beter, maar ik had er zoveel plezier in. Op een dag vertelde onze lerares dat er mensen kwamen kijken. Ze zochten twee meisjes voor een keurgroep. Helemaal opgewonden was ik. Dat leek mij het einde. Ik was best wel zenuwachtig. Dit was toch wel wat ik wilde. Hier wilde ik in verder gaan. Inmiddels wat ouder zette ik mijn beste beentje voor. En ik werd uitgekozen!! Zo blij.

Elke donderdagavond was de training. Maar niet vlak bij mijn huis. Je moest met de bus. En het was rond etenstijd. In die tijd had mijn vader nog geen rijbewijs, dus niemand bracht mij weg. Ik ging met het openbaar vervoer en dan ging ik een patatje eten. Dat was al een feest op zich. Dat hoef je nu niet meer te doen, je dochter van 11 jaar alleen met de bus 's avonds in het donker naar een training laten gaan. Maar toen schijnbaar wel.

Ik deed mee met drie groepen: turnen, ritmische gymnastiek en ritmisch keurgroep. Vooral bij dat laatste lag mijn hart. Ik vond het heerlijk.Op een gegeven moment zou er een uitvoering komen in een Evenementenhal. Met een optreden van vier meisjes. En ik was een van die vier. Er moest veel geoefend worden. Uit elke hoek van de zaal kwam een meisje en in het midden kwamen wij bij elkaar. Met linten en later met knotsen. Het vergde concentratie en heel veel oefenen. Maar het was zo leuk!

De uitvoering zou op een zaterdagavond plaatsvinden. Ik was intussen twaalf en deed het al vijf jaar. Ik hield mijn moeder op de hoogte en zij wist hoe belangrijk dit voor mij was. Maar mijn moeder hing ook aan bepaalde tradities. En dat waren verjaardagen van haar broers en zussen. Dan word je geacht 's morgens om tien uur aanwezig te zijn en daar de hele dag door te brengen. En mijn moeder sloeg geen verjaardag over. En nu had ik de pech dat mijn oom jarig was, de dag na de uitvoering. En die twee gingen niet samen, volgens mijn moeder. Dus de keus was niet moeilijk, het werd de verjaardag van mijn oom. En dat hield in, dat ik niet naar de uitvoering mocht, want dan was ik te laat thuis. Ik mocht er niet heen. En dat hoorde ik op zaterdagmiddag.

In een woord: VRESELIJK!!! Zo voelde ik mij. En als ik er aan terug denk, nog steeds. Want mijn moeder nam een beslissing, die een enorme impact op mijn leven heeft gehad. En ondanks mijn smeekbeden, wist zij van geen wijken. Mijn vader had niets in te brengen,dus daar hoefde ik niets van te verwachten.Ik heb gehuild, gesmeekt, het hielp niets. Geen uitvoering voor mij, einde. Maar het allerergst was, dat ik niet mocht afzeggen. "Laat mij dan zeggen, dat ik ziek ben", zei ik, maar dat vond zij onzin. Ze merkten het vanzelf wel, als ik niet kwam opdagen. Wij waren met z'n vieren op elkaar ingespeeld en als er een meisje niet op komt dagen, klopt het allemaal niet meer. Mijn moeder was onverbiddelijk, thuisblijven en vroeg naar bed. De volgende dag moesten wij vroeg op pad.

Ik heb gehuild, geschreeuwd, maar het mocht niet baten. Zonder opgave van reden ben ik weggebleven en toen ik weer naar les ging een paar dagen later, kon ik mijn spullen pakken. Ik werd ( begrijpelijk) volkomen genegeerd. Door de lerares en de meisjes met wie ik in de groep zat. Mijn vader heeft nog geprobeerd de situatie uit te leggen, maar tevergeefs. Ik kon vertrekken.

Ik was zo teleurgesteld, ik wilde niet meer turnen. De lol was ervan af. Ik werd door de meisjes ook met de nek aangekeken. Ik ben opgehouden, met alles. Een droom, die een nachtmerrie werd. En waarom? Voor een verjaardag?? Ik weet niet of mijn moeder ooit beseft heeft, wat zij mij ontnomen heeft. Want zo voelde dat. Er werd mij iets afgenomen, waar ik heel mijn hart en ziel in had gelegd. Het was mijn leven. Ze heeft er nooit over willen praten, vond het volgens mij maar onzin. Zoals ze veel dingen van mij onzin vond.

Het turnen was voor mij erg belangrijk. Het was een uitlaadklep in een periode dat ik het moeilijk had. Ik werd toen gepest en het turnen gaf mij het gevoel, dat ik nog wel iets kon. Dat ik iets waard was. En toen had ik niets meer. Het heeft lang geduurd, eer ik hier mee kon leven. Mijn moeder heeft nooit beseft, wat een impact dit op mij heeft gehad. Ik heb later geprobeerd om hier met haar over te praten, maar dat wilde zij niet. Zij vond het onbelangrijk. Een kind van twaalf een droom ontnemen is verschrikkelijk. Dat gun ik niemand.........

Liefs Puk