Wij hebben drie spaarrekeningen:
1 Daar staat het spaardeposito op
2 Pensioenspaarrekening
3 Bufferspaarrekening.
Op het spaardeposito krijgen wij 4,5% rente. Dat staat vast. Op de pensioenspaarrekening krijgenwij 2,5%.
En op de Buffer vanaf morgen 2,72%. Ik ben in het verleden al vaak van spaarbank veranderd. Om uiteenlopende redenen. Of de rente was te laag, de bank beviel niet, het opnemen ging moeilijk. Maar nu had ik mij voorgenomen, om niet meer heen en weer te hoppen. Maar ik begin toch weer te twijfelen.Aan de pensioenspaarrekening kom ik niet met 2,5%. De Buffer geeft nu 2,72%, maar daar neem ik wel geld van op. Is het dan niet beter om te ruilen?
Hoppen jullie veel en weer, als de rente veranderd?
En voor hoeveel verschil in procenten stappen jullie over?
Puk
dinsdag 31 augustus 2010
Pukman is lief
Pukman heeft humor en Pukman plaagt graag. Toen de kinderen klein waren, vertelde Pukman altijd leuke verhalen. Favoriet was toch wel, hoe papa en mama elkaar hadden leren kennen. En ze wilden het steeds opnieuw horen. Drie koppies met grote ogen, die je aankijken,wachtend op het verhaal, wat ze al tientallen keren gehoord hebben. "Papa, vertel nog eens hoe je mama hebt ontmoet". Tja....zei Pukman en ging er eens goed voor zitten. "Op een mooie dag liep ik in het park en zag daar op een bankje een heel lief meisje zitten. En ze huilde...ze huilde... En toen zei ik tegen haar: Lief meisje, waarom huil je? en ze zei snikkend: Niemand...helemaal niemand wil met mij trouwen! Nou, zei Pukman, dan trouw ik toch met je. Toen zeiden de kinders in koor en met een diepe zucht: "En toen leefden jullie nog lang en gelukkig".Nou, zei Pukman, we zijn heel gelukkig en we hopen ook, dat het lang is. Dit verhaal hebben ze heel lang geloofd. Tot ze op een leeftijd kwamen, dat ze toch wel door hadden, dat het zo niet is gegaan.
Nee, Wij waren collega's bij een groot bedrijf. Eerst zagen wij elkaar niet zitten. Pukman had een vriendin en Puk een vriend. Maar toen raakte de verkering van allebei uit. Puk was een paar dagen ziek geweest en ging s'maandags weer werken. De zaterdag ervoor was ze in een discotheek. Daar kwam ze elke week. Opeens word ze bij de bovenarm vastgepakt en iemand zegt tegen haar: Ik dacht, dat je ziek was! En dat was Pukman. Hem uitgelegd, dat ik maandag weer ging werken, werd er op dat moment een lievelingsnummer van Pukman gedraaid. Wil je dansen, vroeg Pukman en dat hebben wij twee uur volgehouden. En zo is het begonnen.
Na twee en een half jaar verkering zijn wij getrouwd. Toen wij twee jaar getrouwd waren, zijn wij een dagje naar Antwerpen gegaan. Daar beloofde Pukman: "Als we vijf jaar getrouwd zijn, laat ik je de Eiffeltoren zien. We zijn nu 35 jaar getrouwd en de Eiffeltoren heb ik nog steeds niet gezien. Ik plaag Pukman er wel eens mee. Wij zijn er eigenlijk nooit meer mee bezig geweest.
Nu hangt er in de hal een schilderij. Meer een mooie zwart-wit foto. Op de achtergrond staat de Eiffeltoren en op de voorgrond zie je een bankje in een park staan. En elke keer als ik er langsloop, zie ik dat meisje op dat bankje weer, met wie niemand wilde trouwen.
Geniet van deze dag
Puk
Nee, Wij waren collega's bij een groot bedrijf. Eerst zagen wij elkaar niet zitten. Pukman had een vriendin en Puk een vriend. Maar toen raakte de verkering van allebei uit. Puk was een paar dagen ziek geweest en ging s'maandags weer werken. De zaterdag ervoor was ze in een discotheek. Daar kwam ze elke week. Opeens word ze bij de bovenarm vastgepakt en iemand zegt tegen haar: Ik dacht, dat je ziek was! En dat was Pukman. Hem uitgelegd, dat ik maandag weer ging werken, werd er op dat moment een lievelingsnummer van Pukman gedraaid. Wil je dansen, vroeg Pukman en dat hebben wij twee uur volgehouden. En zo is het begonnen.
Na twee en een half jaar verkering zijn wij getrouwd. Toen wij twee jaar getrouwd waren, zijn wij een dagje naar Antwerpen gegaan. Daar beloofde Pukman: "Als we vijf jaar getrouwd zijn, laat ik je de Eiffeltoren zien. We zijn nu 35 jaar getrouwd en de Eiffeltoren heb ik nog steeds niet gezien. Ik plaag Pukman er wel eens mee. Wij zijn er eigenlijk nooit meer mee bezig geweest.
Nu hangt er in de hal een schilderij. Meer een mooie zwart-wit foto. Op de achtergrond staat de Eiffeltoren en op de voorgrond zie je een bankje in een park staan. En elke keer als ik er langsloop, zie ik dat meisje op dat bankje weer, met wie niemand wilde trouwen.
Geniet van deze dag
Puk
maandag 30 augustus 2010
Toelichting op mijn Blog.
Tio, Isabelle en Yentl schreven, dat 750,-- sparen best wel veel is. En dat is het ook. Dat beseffen wij maar al te goed. Maar dat is ook ons streven. Sinds de kinderen het huis uit zijn, kunnen wij tenminste sparen. Met opgroeiende kinderen lukt dat haast niet. Tenminste, zo hebben wij dat ervaren. Als je (schoolgaande)kinderen hebt, is het leven erg duur. Zeker als je er drie hebt, zoals wij. En dat is goed. Als je voor kinderen kiest, weet je ook, dat je leven veranderd. Dus ook op financieel gebied. En dat hebben wij met liefde gedaan.
Maar nu is er een ander tijdperk aangebroken. Nu mogen wij ook een beetje aan onszelf denken. Pukman bouwt al vanaf z'n achttiende pensioen op bij het ABP. Toen hij daar aan begon, mocht hij stoppen, als hij 58 was met 80% van z'n laatst verdiende loon. Dat veranderde. Toen ging hij FPU betalen. Mocht hij stoppen met 62 met een goed pensioen. Ook van de baan. Maar hij moet wel die FPU blijven betalen. Hij mag er zelf geen gebruik meer van maken. Nu is er keuzepensioen. Je bepaald zelf, wanneer je stopt. Hoe eerder, hoe minder pensioen je krijgt. En niet allen tot je 65ste, maar de rest van je leven. Tot 2004 was het eindloon en daarna middelloon. Nu hebben wij de keuze gemaakt, dat hij met 63 jaar stopt met werken. Dan heeft hij er 45 en een half jaar opzitten. Dan is het genoeg. We willen ook nog een beetje genieten. Hij gaat dan toch wel aardig achteruit in inkomen, maar als hij 65 word, gaat dat weer omhoog. En daarom sparen wij voor (extra)pensioen. Want je wilt wel leuke dingen blijven doen.
Wij roken niet, drinken niet, gaan niet op vakantie (daar wijd ik nog wel eens een blogje aan) en wij gaan zelden uit eten. Vroeger kocht ik nogal eens koek,snoep, chips, chocolade en alles wat maar lekker is. Dat doen wij niet meer, dus dat scheeld in je boodschappenbudget. Wij hebben een kleine auto ( 2006) en rijden niet zoveel. Pukman loopt naar z'n werk ( 7 minuten) ,dus we zijn niet veel aan brandstof kwijt. Ongeveer 40,-. De kinderen wonen in dezelfde plaats, dus wij hoeven geen grote afstanden te rijden. Onze prioriteit ligt bij het sparen. Maar dat wil niet zeggen, dat wij vergeten om te leven. Wij sparen graag, maar niet ten koste van alles.
Puk.
Maar nu is er een ander tijdperk aangebroken. Nu mogen wij ook een beetje aan onszelf denken. Pukman bouwt al vanaf z'n achttiende pensioen op bij het ABP. Toen hij daar aan begon, mocht hij stoppen, als hij 58 was met 80% van z'n laatst verdiende loon. Dat veranderde. Toen ging hij FPU betalen. Mocht hij stoppen met 62 met een goed pensioen. Ook van de baan. Maar hij moet wel die FPU blijven betalen. Hij mag er zelf geen gebruik meer van maken. Nu is er keuzepensioen. Je bepaald zelf, wanneer je stopt. Hoe eerder, hoe minder pensioen je krijgt. En niet allen tot je 65ste, maar de rest van je leven. Tot 2004 was het eindloon en daarna middelloon. Nu hebben wij de keuze gemaakt, dat hij met 63 jaar stopt met werken. Dan heeft hij er 45 en een half jaar opzitten. Dan is het genoeg. We willen ook nog een beetje genieten. Hij gaat dan toch wel aardig achteruit in inkomen, maar als hij 65 word, gaat dat weer omhoog. En daarom sparen wij voor (extra)pensioen. Want je wilt wel leuke dingen blijven doen.
Wij roken niet, drinken niet, gaan niet op vakantie (daar wijd ik nog wel eens een blogje aan) en wij gaan zelden uit eten. Vroeger kocht ik nogal eens koek,snoep, chips, chocolade en alles wat maar lekker is. Dat doen wij niet meer, dus dat scheeld in je boodschappenbudget. Wij hebben een kleine auto ( 2006) en rijden niet zoveel. Pukman loopt naar z'n werk ( 7 minuten) ,dus we zijn niet veel aan brandstof kwijt. Ongeveer 40,-. De kinderen wonen in dezelfde plaats, dus wij hoeven geen grote afstanden te rijden. Onze prioriteit ligt bij het sparen. Maar dat wil niet zeggen, dat wij vergeten om te leven. Wij sparen graag, maar niet ten koste van alles.
Puk.
Dank jullie wel
Voor alle lieve en leuke reacties. Ik ga toch maar zo door. Zoals Yentl zegt: Een beetje van jezelf en een beetje consuminderen. Dat is een goeie trouwens!! Ik vind het leuk , voel mij toch wel gevleid, dat jullie van mijn verhalen genieten.
Buffertje vroeg aan mij, of ik mijn uitgaven met jullie wilde delen. Dat is toch wel met de billen bloot. Ik ben in mijn administratie gedoken en dit is het resultaat:
Vaste lasten per maand 1002,64
Lasten per jaar
Wegenbelasting 220,--
Ziektekostenverzekering Puk 2 keer 597,77
Gemeentebelasting 334,12
Waterschap 250,22
Glasverzekering 23,05
Verzekering(brand, WA,rechtsbijstand) 370,98
Verzekering (risico) 87,84
Totaal 2481,75
Dit bedrag gedeeld door 12 is afgerond 245,-- per maand.
Wij hebben ook nog een abonnement op een ochtendkrant en zijn lid van de Dela.
Dit betalen wij per kwartaal. Dat is samen 110,05
Wij sparen 750,-- in de maand. Daarin zit 100,-- afschrijving auto.
In de vaste lasten zit een huur van 535,50 Wij hebben een huurwoning).
Wij hebben twee mobiele telefoons :
Puk betaalt 7.-- p.m.
Pukman betaalt 2,50 p.m.
Wij bellen niet zoveel, vandaar die goedkope abonnementen.
In de vaste lasten zit ook de ziektekostenverzekering van Pukman.
Voor de sportschool betalen wij 2 keer 18,--
Electra 137,26
Water 18,77
En verder nog wat verzekeringen, waaronder de autoverzekering.
Dus vaste lasten 1002,64
Jaarlijkse lasten gedeeld door 12 245,--
Sparen 750,--
Boodschappen 300,--
Eigen geld Puk en Pukman 100,--
Overig 250,--
Puk en Pukman hebben elke maand een bedrag van 50,-- voor eigen gebruik, zeg maar. Voor die dvd,een leuke ketting of om de ander eens te verrassen. Omdat wij dit zo doen, hoef je je niet schuldig te voelen, als je geld uitgeeft aan jezelf.
Van overig betalen wij verjaardagen (dat zijn er niet zoveel), brandstof (wij rijden niet veel en tanken 1 keer p.m. rond 40,--). Kleding koop ik even niet. Zowel Puk als Puk zijn aardig voorzien voorlopig.
Het vakantiegeld en de eindejaarsuitkering storten wij op de Buffer. Niet op de pensioenrekening, want daar haal ik geen geld af. Alles wat daar op gestort word, blijft erop. De rente van de spaardeposito krijgen wij elk kwartaal en dat gaat ook naar de pensioenrekening. Ik hou bij de Buffer een minimale grens aan van 5000,-- Hij staat er ook wel eens boven.
De boodschappen gaan goed. Ik heb nog 14,20 in de knip en vandaag begint de nieuwe week. Dus ik ben onder de 70,-- gebleven. Toch heb ik besloten, om op een maandbudget over te gaan. Vandaar die 300,-- in het overzicht.
Wij sparen altijd vooraf. Als er geld overblijft(van overig) stort ik dat naar de Buffer. Dus dan begin ik weer met een nieuw salaris.
Ik wil proberen als er geld overblijft van het maandbudget van de boodschappen, dat in een leuke dingen potje te doen. Elk beetje helpt, niet waar.
Dit is ons overzicht. Ik hoop, dat het een beetje duidelijk is en dat jullie een idee hebben, hoe wij het geregeld hebben. Het is voor iedereen anders, maar voor ons werkt dit het beste.
Buffertje vroeg aan mij, of ik mijn uitgaven met jullie wilde delen. Dat is toch wel met de billen bloot. Ik ben in mijn administratie gedoken en dit is het resultaat:
Vaste lasten per maand 1002,64
Lasten per jaar
Wegenbelasting 220,--
Ziektekostenverzekering Puk 2 keer 597,77
Gemeentebelasting 334,12
Waterschap 250,22
Glasverzekering 23,05
Verzekering(brand, WA,rechtsbijstand) 370,98
Verzekering (risico) 87,84
Totaal 2481,75
Dit bedrag gedeeld door 12 is afgerond 245,-- per maand.
Wij hebben ook nog een abonnement op een ochtendkrant en zijn lid van de Dela.
Dit betalen wij per kwartaal. Dat is samen 110,05
Wij sparen 750,-- in de maand. Daarin zit 100,-- afschrijving auto.
In de vaste lasten zit een huur van 535,50 Wij hebben een huurwoning).
Wij hebben twee mobiele telefoons :
Puk betaalt 7.-- p.m.
Pukman betaalt 2,50 p.m.
Wij bellen niet zoveel, vandaar die goedkope abonnementen.
In de vaste lasten zit ook de ziektekostenverzekering van Pukman.
Voor de sportschool betalen wij 2 keer 18,--
Electra 137,26
Water 18,77
En verder nog wat verzekeringen, waaronder de autoverzekering.
Dus vaste lasten 1002,64
Jaarlijkse lasten gedeeld door 12 245,--
Sparen 750,--
Boodschappen 300,--
Eigen geld Puk en Pukman 100,--
Overig 250,--
Puk en Pukman hebben elke maand een bedrag van 50,-- voor eigen gebruik, zeg maar. Voor die dvd,een leuke ketting of om de ander eens te verrassen. Omdat wij dit zo doen, hoef je je niet schuldig te voelen, als je geld uitgeeft aan jezelf.
Van overig betalen wij verjaardagen (dat zijn er niet zoveel), brandstof (wij rijden niet veel en tanken 1 keer p.m. rond 40,--). Kleding koop ik even niet. Zowel Puk als Puk zijn aardig voorzien voorlopig.
Het vakantiegeld en de eindejaarsuitkering storten wij op de Buffer. Niet op de pensioenrekening, want daar haal ik geen geld af. Alles wat daar op gestort word, blijft erop. De rente van de spaardeposito krijgen wij elk kwartaal en dat gaat ook naar de pensioenrekening. Ik hou bij de Buffer een minimale grens aan van 5000,-- Hij staat er ook wel eens boven.
De boodschappen gaan goed. Ik heb nog 14,20 in de knip en vandaag begint de nieuwe week. Dus ik ben onder de 70,-- gebleven. Toch heb ik besloten, om op een maandbudget over te gaan. Vandaar die 300,-- in het overzicht.
Wij sparen altijd vooraf. Als er geld overblijft(van overig) stort ik dat naar de Buffer. Dus dan begin ik weer met een nieuw salaris.
Ik wil proberen als er geld overblijft van het maandbudget van de boodschappen, dat in een leuke dingen potje te doen. Elk beetje helpt, niet waar.
Dit is ons overzicht. Ik hoop, dat het een beetje duidelijk is en dat jullie een idee hebben, hoe wij het geregeld hebben. Het is voor iedereen anders, maar voor ons werkt dit het beste.
zondag 29 augustus 2010
Wat vinden jullie?
Ik ben deze blog begonnen, omdat wij druk bezig zijn met consuminderen. Een pensioenpotje opbouwen, geld voor de verbouwing, uitgaven op een rijtje, eindelijk eens weten hoeveel geld ik aan boodschappen uitgeef en ons spaargedrag eens onder de loep leggen. Ik vind het leuk, om jullie te volgen en jullie verhalen te lezen. Ik kan er nog veel van leren. Maar ik vind het ook leuk om jullie een kijkje in nijn leven te geven. Wat mij nu bezig houd en wat er allemaal is gebeurd. Verhalen, waar je om kunt lachen, maar ook wel met emotie. Sommige verhalen zijn heel persoonlijk, maar ik vind het fijn om dat met jullie te delen. Maar moet ik daar mee doorgaan? Of het alleen maar over consuminderen hebben.
Wat vinden jullie?
Wat vinden jullie?
Asta
Pukman wilde altijd wel een hondje. Puk was vroeger niet zo van de beesten. We hebben het er vaak over gehad, maar Puk wilde geen hond. Vroeger had je een zaterdagavondshow met Mies Bouman: Een van de Acht. Op een gegeven moment kwamen daar allemaal leuke kleine witte poedeltjes in voor. Ach, wat leuk, zei Puk, om op te eten en voor ze het wist zat Puk in de auto en nog geen uur later waren Puk en Pukman eigenaars van een leuk klein hondje. Tja... Pukman dacht, nu of nooit. Hij zat bij Puk onder haar jas met z'n koppie er net bovenuit. Zo schattig.
Pukman hield van Asta en Asta hield van Pukman. Ze hadden een speciale band. s'Zondags hardlopen in het bos en s'avonds met z'n tweeen nog het laatste rondje lopen voor het slapengaan.
Wij hadden een leuke hondenmand gekocht en het was de bedoeling, dat Asta daar toch wel de nachten doorbracht. Maar Asta had daar geen zin in. Met een enorm gehuil bracht ze ons aan het verstand, dat dit toch niet de bedoeling was. Na een paar slapeloze nachten, heeft Pukman de hondemand op onze slaapkamer gezet. Wij hadden toentertijd een pluche sprei, ook een groene. En als wij gingen slapen, lag de sprei in een hoek van de slaapkamer. Op een gegeven moment lag Asta niet meer in haar mandje, maar bovenop de sprei.
Vanaf toen maakte Pukman er een gewoonte van om Asta elke avond toe te dekken. Ze werd helemaal ingestopt, kreeg een knuffel en dan ging Pukman pas slapen. Puk kreeg dan ook nog wel een knuffel hoor. Iedere avond als het bedtijd was, drentelde ze voor ons uit naar de slaapkamer, nestelde zich in de sprei en viel, net met haar koppie er bovenuit, tevreden in slaap. Ik had inmiddels een nieuwe sprei gekocht.
Asta kon niet tegen alleen zijn. Je moest haar wel altijd meenemen. Anders bleef ze janken. Ze heeft ook heel wat gesloopt. Ze hing in de gordijnen, rende door mijn plantenbakken en heeft het een keer gepresenteerd om het tapijt van de slaapkamer in een hoekje los te trekken en naar het midden te trekken.
Maar Asta kon bij Pukman geen kwaad doen. Twee handen op een buik.
Toen werd oudste zoon geboren en Asta was gek op de baby. Ging er ook heel voorzichtig mee om. We lieten haar wel nooit alleen met oudste zoon. Als we gingen wandelen, liep Asta parmantig naast de kinderenwagen, alsof ze wilde zeggen: Ik hoor bij hen! Toen oudste zoon wat ouder was en ik inmiddels zwanger van de tweede, ging oudste zoon een dag in de week naar z'n oma en Asta ging mee. Een dagje naar het bos, speelpark, altijd leuk. Ik weet niet wie er meer uitgelaten was, Asta of oudste zoon.
En toen brak een donkere periode aan. Tweede zoon werd geboren en Puk kreeg last van een postanale depressie. In die tijd niet zo bekend. Want niemand wist, wat ik mankeerde. Twee gezonde kinderen, een lieve man, wat wil je nog meer.Waarom was ik dan zo depressief? Ik werd ook enorm angstig, durde de deur niet meer uit. En dat is toch wel een probleem, als een hondje uitgelaten moet worden. Pukman kreeg het druk. Hij werkte de hele dag, 5 dagen in de week. Als hij thuiskwam, ging hij eerst Asta uitlaten, nam daarna meteen de post mee ( wij woonden toen 3 hoog op een flat) en ging de deur weer uit om boodschappen te doen. Want bij een supermarkt kwam ik ook niet. Thuisgekomen ging hij koken en al die tijd liep ik een beetje rond en deed niet veel. De kinderen verzorgen ging nog wel. Tweede zoon sliep heel veel en oudste zoon kon zichzelf goed vermaken. Maar voor Pukman werd het leven wel erg zwaar.
En toen moest hij de moeilijkste beslissing uit z'n leven nemen. Asta kon niet meer bij ons blijven. Ze zat de hele dag op die flat, kwam overdag niet buiten (en nee, niemand hielp ons daarmee, hoewel familie op de hoogte was) en Pukman vond dat geen leven voor haar. Zijn zusje was ook dol op Asta en wilde haar wel in huis nemen. Hij wist, dat ze goed voor haar zou zorgen en heeft haar op een dag weggebracht. Asta begreep er niets van. Waar bleef het baasje nou? Waarom kwam hij niet terug? Ik hoor toch bij jullie? Het deed Pukman veel pijn, maar wist dat er geen andere oplossing was. Als wij naar mijn schoonouders gingen, (als Pukman erbij was ging ik wel weg) was schoonzus er ook vaak met Asta. Zo heeft Pukman haar nog regelmatig gezien. Maar wij verhuisden en jongste zoon werd geboren. Toen was er ook minder tijd om Asta op te zoeken. Maar als ze elkaar zagen, was het feest.
!6 jaar is ze geworden, onze Asta. En al woonde ze niet meer bij ons, ze is altijd ons hondje gebleven.
Geniet van deze dag
Puk.
Pukman hield van Asta en Asta hield van Pukman. Ze hadden een speciale band. s'Zondags hardlopen in het bos en s'avonds met z'n tweeen nog het laatste rondje lopen voor het slapengaan.
Wij hadden een leuke hondenmand gekocht en het was de bedoeling, dat Asta daar toch wel de nachten doorbracht. Maar Asta had daar geen zin in. Met een enorm gehuil bracht ze ons aan het verstand, dat dit toch niet de bedoeling was. Na een paar slapeloze nachten, heeft Pukman de hondemand op onze slaapkamer gezet. Wij hadden toentertijd een pluche sprei, ook een groene. En als wij gingen slapen, lag de sprei in een hoek van de slaapkamer. Op een gegeven moment lag Asta niet meer in haar mandje, maar bovenop de sprei.
Vanaf toen maakte Pukman er een gewoonte van om Asta elke avond toe te dekken. Ze werd helemaal ingestopt, kreeg een knuffel en dan ging Pukman pas slapen. Puk kreeg dan ook nog wel een knuffel hoor. Iedere avond als het bedtijd was, drentelde ze voor ons uit naar de slaapkamer, nestelde zich in de sprei en viel, net met haar koppie er bovenuit, tevreden in slaap. Ik had inmiddels een nieuwe sprei gekocht.
Asta kon niet tegen alleen zijn. Je moest haar wel altijd meenemen. Anders bleef ze janken. Ze heeft ook heel wat gesloopt. Ze hing in de gordijnen, rende door mijn plantenbakken en heeft het een keer gepresenteerd om het tapijt van de slaapkamer in een hoekje los te trekken en naar het midden te trekken.
Maar Asta kon bij Pukman geen kwaad doen. Twee handen op een buik.
Toen werd oudste zoon geboren en Asta was gek op de baby. Ging er ook heel voorzichtig mee om. We lieten haar wel nooit alleen met oudste zoon. Als we gingen wandelen, liep Asta parmantig naast de kinderenwagen, alsof ze wilde zeggen: Ik hoor bij hen! Toen oudste zoon wat ouder was en ik inmiddels zwanger van de tweede, ging oudste zoon een dag in de week naar z'n oma en Asta ging mee. Een dagje naar het bos, speelpark, altijd leuk. Ik weet niet wie er meer uitgelaten was, Asta of oudste zoon.
En toen brak een donkere periode aan. Tweede zoon werd geboren en Puk kreeg last van een postanale depressie. In die tijd niet zo bekend. Want niemand wist, wat ik mankeerde. Twee gezonde kinderen, een lieve man, wat wil je nog meer.Waarom was ik dan zo depressief? Ik werd ook enorm angstig, durde de deur niet meer uit. En dat is toch wel een probleem, als een hondje uitgelaten moet worden. Pukman kreeg het druk. Hij werkte de hele dag, 5 dagen in de week. Als hij thuiskwam, ging hij eerst Asta uitlaten, nam daarna meteen de post mee ( wij woonden toen 3 hoog op een flat) en ging de deur weer uit om boodschappen te doen. Want bij een supermarkt kwam ik ook niet. Thuisgekomen ging hij koken en al die tijd liep ik een beetje rond en deed niet veel. De kinderen verzorgen ging nog wel. Tweede zoon sliep heel veel en oudste zoon kon zichzelf goed vermaken. Maar voor Pukman werd het leven wel erg zwaar.
En toen moest hij de moeilijkste beslissing uit z'n leven nemen. Asta kon niet meer bij ons blijven. Ze zat de hele dag op die flat, kwam overdag niet buiten (en nee, niemand hielp ons daarmee, hoewel familie op de hoogte was) en Pukman vond dat geen leven voor haar. Zijn zusje was ook dol op Asta en wilde haar wel in huis nemen. Hij wist, dat ze goed voor haar zou zorgen en heeft haar op een dag weggebracht. Asta begreep er niets van. Waar bleef het baasje nou? Waarom kwam hij niet terug? Ik hoor toch bij jullie? Het deed Pukman veel pijn, maar wist dat er geen andere oplossing was. Als wij naar mijn schoonouders gingen, (als Pukman erbij was ging ik wel weg) was schoonzus er ook vaak met Asta. Zo heeft Pukman haar nog regelmatig gezien. Maar wij verhuisden en jongste zoon werd geboren. Toen was er ook minder tijd om Asta op te zoeken. Maar als ze elkaar zagen, was het feest.
!6 jaar is ze geworden, onze Asta. En al woonde ze niet meer bij ons, ze is altijd ons hondje gebleven.
Geniet van deze dag
Puk.
zaterdag 28 augustus 2010
Over spaarloon en ander spaargeld
Pukman doet mee met de spaarloonregeling en van de week kreeg hij bericht, hoe hij het op kon nemen. Ja, wij laten het uitbetalen. De bank waar het nu op staat geeft een belachelijke lage rente. Wij zetten het op een rekening met een hogere rente. We gaan het wel sparen. Op de pensioenregeling. Pukman krijgt 4 jaar uitbetaald.
4 x 613,-- = 2452.--
Alles wat wij extra krijgen gaat naar de pensioenregeling. Het is wel in eigen beheer. Het is geen rekening, waar je niet meer aan kunt komen.We proberen van het normale loon ook wat naar de pensioenspaarrekening te storten.
Wij hebben nog een spaarrekening, maar die is voor onvoorziene en alledaagse uitgaven. Daar hebben wij een standaard bedrag opstaan van 5000,-- Dit gebruiken wij, als er een dure rekening komt, reparaties aan auto, dure maand(kerst) en dingen in huis, die kapot gaan. Als wij hier iets van gebruiken, spaar ik weer verder tot het bedrag van 5000,--. Daarna spaar ik op de pensioenrekening verder. Van die rekening halen wij geen geld af.
Binnenkort moeten wij die 5000,-- aanspreken, want ons huis word verbouwd. Alles word vernieuwd. Dus het zal behoorlijk slinken, want als de verbouwing klaar is, gaan wij de binnenkant aanpakken.
Doordat er stellingen om ons huis komen te staan, moesten de voor en achtertuin helemaal leeggehaald worden. Dus de tuin moet ook helemaal opnieuw gedaan. Nu is Pukman volgend jaar 40 jaar in dienst en krijgt een behoorlijke bonus en dat gebruiken wij voor de tuin. De verbouwing is in december klaar en dan gaan wij binnen aan de slag. De tuin word pas in 2012 gedaan. Het ziet er heel heftig uit, maar word wel mooi.
Wij hebben ook nog een spaardeposito lopen. Die komt in juli 2011 vrij. Wij krijgen daar 4.5% rente op. Op een gegeven moment werd de rente erg hoog (5,25%) en baalde ik, dat het geld vaststond. Nu ben ik daar wel weer blij mee.
Als het vrij komt, gaat het naar de pensioenspaarekening. Wij doen het met een buffer van 5000,--
Geven wij daar geld van uit, sparen wij eerst weer op die rekening tot wij dat bedrag weer hebben. Hebben wij dat bereikt, sparen wij op de pensioenrekening verder.
Ik probeer nu een leuke dingen potje op te bouwen. Hoe, daar moet ik nog even over nadenken. Voor een weekendje weg b.v.
Wij gaan vandaag naar een braderie, een soort jaarfeest. Het is in een dorp, niet zo ver hiervandaan. Dat is altijd heel gezellig, veel muziek en leuke kraampjes, maar dan moet het weer wel meewerken. Hopenlijk blijft het een beetje droog.
Geniet van deze dag.
Puk.
4 x 613,-- = 2452.--
Alles wat wij extra krijgen gaat naar de pensioenregeling. Het is wel in eigen beheer. Het is geen rekening, waar je niet meer aan kunt komen.We proberen van het normale loon ook wat naar de pensioenspaarrekening te storten.
Wij hebben nog een spaarrekening, maar die is voor onvoorziene en alledaagse uitgaven. Daar hebben wij een standaard bedrag opstaan van 5000,-- Dit gebruiken wij, als er een dure rekening komt, reparaties aan auto, dure maand(kerst) en dingen in huis, die kapot gaan. Als wij hier iets van gebruiken, spaar ik weer verder tot het bedrag van 5000,--. Daarna spaar ik op de pensioenrekening verder. Van die rekening halen wij geen geld af.
Binnenkort moeten wij die 5000,-- aanspreken, want ons huis word verbouwd. Alles word vernieuwd. Dus het zal behoorlijk slinken, want als de verbouwing klaar is, gaan wij de binnenkant aanpakken.
Doordat er stellingen om ons huis komen te staan, moesten de voor en achtertuin helemaal leeggehaald worden. Dus de tuin moet ook helemaal opnieuw gedaan. Nu is Pukman volgend jaar 40 jaar in dienst en krijgt een behoorlijke bonus en dat gebruiken wij voor de tuin. De verbouwing is in december klaar en dan gaan wij binnen aan de slag. De tuin word pas in 2012 gedaan. Het ziet er heel heftig uit, maar word wel mooi.
Wij hebben ook nog een spaardeposito lopen. Die komt in juli 2011 vrij. Wij krijgen daar 4.5% rente op. Op een gegeven moment werd de rente erg hoog (5,25%) en baalde ik, dat het geld vaststond. Nu ben ik daar wel weer blij mee.
Als het vrij komt, gaat het naar de pensioenspaarekening. Wij doen het met een buffer van 5000,--
Geven wij daar geld van uit, sparen wij eerst weer op die rekening tot wij dat bedrag weer hebben. Hebben wij dat bereikt, sparen wij op de pensioenrekening verder.
Ik probeer nu een leuke dingen potje op te bouwen. Hoe, daar moet ik nog even over nadenken. Voor een weekendje weg b.v.
Wij gaan vandaag naar een braderie, een soort jaarfeest. Het is in een dorp, niet zo ver hiervandaan. Dat is altijd heel gezellig, veel muziek en leuke kraampjes, maar dan moet het weer wel meewerken. Hopenlijk blijft het een beetje droog.
Geniet van deze dag.
Puk.
vrijdag 27 augustus 2010
Pas geleden kreeg ik bericht
Van de RDW. Het word weer tijd, om mijn rijbewijs te verlengen. Dit verhaal heeft niets met consuminderen te maken , maar ik wil het jullie niet onthouden.
Ik ben best wel onzeker en niet zo overtuigd van mijn eigen kunnen. Een rijbewijs halen leek dan ook niet voor mij weggelegd. Als ik er al aan dacht, brak het zweet mij aan alle kanten uit. En dan zat ik nog niet eens in een auto.Pukman probeerde mij wel zover te krijgen, dat ik lessen ging nemen, maar ik schoof het steeds voor mij uit. Na twee jaar werd Pukman dat een beetje zat. Op een dag zei hij:"Je hebt een week om een rijschool te zoeken, anders staat er hier plotseling een auto voor de deur. Tja...Puk en plotseling gaat niet samen, dus toch maar op zoek naar een rijschool. (Pukman vond het belangrijk, dat ik mijn rijbewijs haalde. Ben je veel verstandiger en kun je overal naar toe.). Binnen een week een rijschool gevonden en een afspraak gemaakt. Twee weken later,s 'morgens om 9 uur zou ik mijn eerste rijles krijgen. Pukman had mij op een verlaten parkeerterrein de beginselen al een beetje bijgebracht,zodat ik in ieder geval niet helemaal vreemd in een auto stapte. Ik had er echt slapeloze nachten van. Op de grote dag zat ik om 6 uur al beneden. Werd ik om half 9 afgebeld!! Het schoof een week op.
Uiteindelijk kwam toch de dag van de eerste les. En ik was bang!! Vreselijk vond ik het. Wij hadden aan niemand verteld, dat ik rijlessen had. Niet aan de kinderen of familie. Ik dacht,als ik zak, hoef ik tenminste niks uit te leggen. De lessen waren toch meestal onder schooltijd. Ik heb vele,vele lessen gehad eer ik af mocht rijden. Mij rij instructeur hield ervan om onderweg z'n administratie te doen. Dus ik werd een kei op de snelweg. Alleen maar rechtdoor. Kruispunten waren een groot probleem. Dat bleek wel, toen ik voor de eerste keer afreed. Snelweg ging prima, maar die kruispunten(Zucht;#). Ik gaf iedereen voorrang: Aoto's, fietsers, voetgangers, kinderwagens, noem maar op. En dan maakte het niet uit, of je nou van rechts of links kwam. Je snapt hem al: GEZAKT. De tweede keer hetzelfde liedje. Weer gezakt. Toen kon ik voor Rijkswaterstaat afrijden. Daar nemen zij de tijd, stellen je je op je gemak en proberen de angst een beetje weg te nemen. En ja.... zelfs toen ben ik gezakt. Elke keer maar weer op die kruispunten. De vierde keer moest ik weer "gewoon"afrijden. Laat het nou net in onze vakantie vallen. En ik moest om 8 uur afrijden. Wij zaten in een huisje op een vakantiepark en besloten de oudste twee daar te laten en de jongste mee te nemen. Die was op dat moment 7. De anderen waren 11 en 13 jaar. s'Morgens om vijf uur jongste uit bed gehaald en gezegd, dat mama naar de dokter moest. De kinderen begrepen er niets van en ik geef ze geen ongelijk. Om een lang verhaal kort te maken: weer gezakt. Ik wilde er mee ophouden. Behalve, dat ik het niet leuk vond, kostte het handen vol geld. Pukman haalde mij over, om het tenminste nog een keer te proberen. Het werd dan weer Rijkswaterstaat. Oke, nog een keer. Ik moest half oktober afrijden. In de herfst.Er lagen zoveel bladeren op de grond, dat je niet kon zien, waar de stoep eindigde en de straat begon.De rij insructeur had een pittig gesprek met mij, voordat ik af moest rijden. "Toon een beetje lef, zet je neus(van de auto) ervoor. Laat zien dat je voorrang hebt". En met dat gesprek in mijn achterhoofd begon ik aan mijn examen.Toevallig zat er een andere vrouw achterin van de rijschool(zij reed mee). De insructeur bleef achter. De zenuwen gierden door mijn keel, zag het verschil niet tussen stoep en weg en hoopte maar, dat het zo snel mogelijk achter de rug was. Ik kon wel rijden, maar met een examen klapte ik dicht. En toen naderde ik een kruispunt. Goed naar rechts gekeken en links. Er kwam van rechts wel een auto aangereden, vrij snel, maar het spookte maar door mijn hoofd:Toon lef toon lef,zet die neus ervoor, laat zien dat je voorrang hebt. En ik reed door. En midden op dat kruispunt was daar die enorme klap. Die vrouw was gewoon bovenop mijn auto geklapt. Ondanks de harde klap(zij reed te hard) hadden wij allemaal niets. Ik ben verdwaasd uitgestapt en dacht:Weer gezakt. En dat vroeg ik ook aan de examinator. Maar daar gaf hij geen antwoord op. Ik was zo geschrokken, ik ging even op de stoeprand zitten en de examinator kwam erbij, ook op de stoeprand. Ik kon het examen afbreken, maar dan was ik zowiezo gezakt. Dus toen al het papierwerk geregeld was, toch maar verder. En toen was ik mijn zenuwen kwijt. Ik dacht, dit is toch een verloren zaak. Toen wij weer bij het gebouw terugkwamen, van waaruit ik begonnen was, stond een overspannen instructeur mij op te wachten. "Waar bleef je nou", zei hij en verschoot helemaal van kleur, toen hij zijn auto zag. Behoorlijk in de prak. Ja, zei ik, ik moest toch lef tonen, neus ervoor zetten en dat heb ik gedaan. Alleen is er iemand tegenaan gereden. Wij naar binnen en daar kreeg ik te horen, dat ik GESLAAGD. was Huhuhu......echt waar? De examinator vond, dat ik na het ongeluk heel goed gereden had.
Maar toen ik weer thuis was, wilde ik het Pukman vertellen. Maar dat ging niet, want hij had die dag cursus.En mobiele telefoons bestonden nog niet. Om 12 uur was ik thuis en ik moest tot 5 uur wachten. Toen ik Pukman zag, begon ik spontaan te huilen. Ach, zegt hij, dan doe je het toch nog een keer. Ik..Ik..ik ben geslaagd.... Nou, hij geloofde er niets van. Pas toen ik alle papieren had laten zien, geloofde hij mij.
Na twee weken kreeg ik bericht, dat ik het rijbewijs op kon halen en dat deed ik niet. Ik dacht, dan moet ik ook rijden. Op een gegeven moment had Pukman een dagje vrij.Leuk, zei ik. We gaan gezellig weg, zei hij. Het is een verassing. Nou, die verassing was naar het gemeentehuis, mijn rijbewijs ophalen!! En nu achter het stuur, zei Pukman. Het was november en erg slecht weer. En elke keer als het regende,stormde, hagelde sneeuwde, moest ik de weg op. Pukman zat er wel naast. Voordeel is, dat ik nu met alle weersomstandigheden rijd.
Nog een leuke anekdote:
Toen ik pas mijn rijbewijs had, reed ik als een kruk. Ik ben niet voor niets zo vaak gezakt. Op een gegeven was Pukman aan het koken, moest jongste zoon van het voetbalveld gehaald worden met een paar vriendjes. Puk, dat kun jij wel doen. Het is niet zover en ik ben bezig. Ik heb van alles geprobeerd om er onderuit te komen. Hij was onverbiddelijk. Jij haalt die kinderen op. Heel voorzichtig erheen gereden, kinderen op de achterbank en ik weer terug. Zie ik jongste zoon heel benauwd kijken. "Wat is er", vraag ik. Zegt hij: Ik ben nog veel te jong om dood te gaan!! Hij was toen 7 jaar. Inmiddels 27 en met zijn vriendin een paar daagjes weg en wij zorgen voor hun poezen. Schatjes, ze hebben er 5.
Geniet van deze dag.
Puk
Ik ben best wel onzeker en niet zo overtuigd van mijn eigen kunnen. Een rijbewijs halen leek dan ook niet voor mij weggelegd. Als ik er al aan dacht, brak het zweet mij aan alle kanten uit. En dan zat ik nog niet eens in een auto.Pukman probeerde mij wel zover te krijgen, dat ik lessen ging nemen, maar ik schoof het steeds voor mij uit. Na twee jaar werd Pukman dat een beetje zat. Op een dag zei hij:"Je hebt een week om een rijschool te zoeken, anders staat er hier plotseling een auto voor de deur. Tja...Puk en plotseling gaat niet samen, dus toch maar op zoek naar een rijschool. (Pukman vond het belangrijk, dat ik mijn rijbewijs haalde. Ben je veel verstandiger en kun je overal naar toe.). Binnen een week een rijschool gevonden en een afspraak gemaakt. Twee weken later,s 'morgens om 9 uur zou ik mijn eerste rijles krijgen. Pukman had mij op een verlaten parkeerterrein de beginselen al een beetje bijgebracht,zodat ik in ieder geval niet helemaal vreemd in een auto stapte. Ik had er echt slapeloze nachten van. Op de grote dag zat ik om 6 uur al beneden. Werd ik om half 9 afgebeld!! Het schoof een week op.
Uiteindelijk kwam toch de dag van de eerste les. En ik was bang!! Vreselijk vond ik het. Wij hadden aan niemand verteld, dat ik rijlessen had. Niet aan de kinderen of familie. Ik dacht,als ik zak, hoef ik tenminste niks uit te leggen. De lessen waren toch meestal onder schooltijd. Ik heb vele,vele lessen gehad eer ik af mocht rijden. Mij rij instructeur hield ervan om onderweg z'n administratie te doen. Dus ik werd een kei op de snelweg. Alleen maar rechtdoor. Kruispunten waren een groot probleem. Dat bleek wel, toen ik voor de eerste keer afreed. Snelweg ging prima, maar die kruispunten(Zucht;#). Ik gaf iedereen voorrang: Aoto's, fietsers, voetgangers, kinderwagens, noem maar op. En dan maakte het niet uit, of je nou van rechts of links kwam. Je snapt hem al: GEZAKT. De tweede keer hetzelfde liedje. Weer gezakt. Toen kon ik voor Rijkswaterstaat afrijden. Daar nemen zij de tijd, stellen je je op je gemak en proberen de angst een beetje weg te nemen. En ja.... zelfs toen ben ik gezakt. Elke keer maar weer op die kruispunten. De vierde keer moest ik weer "gewoon"afrijden. Laat het nou net in onze vakantie vallen. En ik moest om 8 uur afrijden. Wij zaten in een huisje op een vakantiepark en besloten de oudste twee daar te laten en de jongste mee te nemen. Die was op dat moment 7. De anderen waren 11 en 13 jaar. s'Morgens om vijf uur jongste uit bed gehaald en gezegd, dat mama naar de dokter moest. De kinderen begrepen er niets van en ik geef ze geen ongelijk. Om een lang verhaal kort te maken: weer gezakt. Ik wilde er mee ophouden. Behalve, dat ik het niet leuk vond, kostte het handen vol geld. Pukman haalde mij over, om het tenminste nog een keer te proberen. Het werd dan weer Rijkswaterstaat. Oke, nog een keer. Ik moest half oktober afrijden. In de herfst.Er lagen zoveel bladeren op de grond, dat je niet kon zien, waar de stoep eindigde en de straat begon.De rij insructeur had een pittig gesprek met mij, voordat ik af moest rijden. "Toon een beetje lef, zet je neus(van de auto) ervoor. Laat zien dat je voorrang hebt". En met dat gesprek in mijn achterhoofd begon ik aan mijn examen.Toevallig zat er een andere vrouw achterin van de rijschool(zij reed mee). De insructeur bleef achter. De zenuwen gierden door mijn keel, zag het verschil niet tussen stoep en weg en hoopte maar, dat het zo snel mogelijk achter de rug was. Ik kon wel rijden, maar met een examen klapte ik dicht. En toen naderde ik een kruispunt. Goed naar rechts gekeken en links. Er kwam van rechts wel een auto aangereden, vrij snel, maar het spookte maar door mijn hoofd:Toon lef toon lef,zet die neus ervoor, laat zien dat je voorrang hebt. En ik reed door. En midden op dat kruispunt was daar die enorme klap. Die vrouw was gewoon bovenop mijn auto geklapt. Ondanks de harde klap(zij reed te hard) hadden wij allemaal niets. Ik ben verdwaasd uitgestapt en dacht:Weer gezakt. En dat vroeg ik ook aan de examinator. Maar daar gaf hij geen antwoord op. Ik was zo geschrokken, ik ging even op de stoeprand zitten en de examinator kwam erbij, ook op de stoeprand. Ik kon het examen afbreken, maar dan was ik zowiezo gezakt. Dus toen al het papierwerk geregeld was, toch maar verder. En toen was ik mijn zenuwen kwijt. Ik dacht, dit is toch een verloren zaak. Toen wij weer bij het gebouw terugkwamen, van waaruit ik begonnen was, stond een overspannen instructeur mij op te wachten. "Waar bleef je nou", zei hij en verschoot helemaal van kleur, toen hij zijn auto zag. Behoorlijk in de prak. Ja, zei ik, ik moest toch lef tonen, neus ervoor zetten en dat heb ik gedaan. Alleen is er iemand tegenaan gereden. Wij naar binnen en daar kreeg ik te horen, dat ik GESLAAGD. was Huhuhu......echt waar? De examinator vond, dat ik na het ongeluk heel goed gereden had.
Maar toen ik weer thuis was, wilde ik het Pukman vertellen. Maar dat ging niet, want hij had die dag cursus.En mobiele telefoons bestonden nog niet. Om 12 uur was ik thuis en ik moest tot 5 uur wachten. Toen ik Pukman zag, begon ik spontaan te huilen. Ach, zegt hij, dan doe je het toch nog een keer. Ik..Ik..ik ben geslaagd.... Nou, hij geloofde er niets van. Pas toen ik alle papieren had laten zien, geloofde hij mij.
Na twee weken kreeg ik bericht, dat ik het rijbewijs op kon halen en dat deed ik niet. Ik dacht, dan moet ik ook rijden. Op een gegeven moment had Pukman een dagje vrij.Leuk, zei ik. We gaan gezellig weg, zei hij. Het is een verassing. Nou, die verassing was naar het gemeentehuis, mijn rijbewijs ophalen!! En nu achter het stuur, zei Pukman. Het was november en erg slecht weer. En elke keer als het regende,stormde, hagelde sneeuwde, moest ik de weg op. Pukman zat er wel naast. Voordeel is, dat ik nu met alle weersomstandigheden rijd.
Nog een leuke anekdote:
Toen ik pas mijn rijbewijs had, reed ik als een kruk. Ik ben niet voor niets zo vaak gezakt. Op een gegeven was Pukman aan het koken, moest jongste zoon van het voetbalveld gehaald worden met een paar vriendjes. Puk, dat kun jij wel doen. Het is niet zover en ik ben bezig. Ik heb van alles geprobeerd om er onderuit te komen. Hij was onverbiddelijk. Jij haalt die kinderen op. Heel voorzichtig erheen gereden, kinderen op de achterbank en ik weer terug. Zie ik jongste zoon heel benauwd kijken. "Wat is er", vraag ik. Zegt hij: Ik ben nog veel te jong om dood te gaan!! Hij was toen 7 jaar. Inmiddels 27 en met zijn vriendin een paar daagjes weg en wij zorgen voor hun poezen. Schatjes, ze hebben er 5.
Geniet van deze dag.
Puk
donderdag 26 augustus 2010
Ik hou van sparen
Maar dat is niet altijd zo geweest. Ik was 14, toen ik mijn eerste bijbaantje had. In een verzorgingstehuis. Ik stapte op de directrice af en zei, dat ik werk zocht. Officieel mocht je pas werken, als je 15 was. Maar je bent pas 14, zegt ze. Als U niets zegt, zeg ik ook niets, was mijn antwoord. En zo belandde ik in de keuken. Hele dagen afwassen en ja......toen nog met de hand. Maar ik was een harde werker en ik viel op.Op mijn vrije middagen van school werd ik gebeld, om in te vallen. Dit heb ik een paar jaar gedaan. Van mijn eerst verdiende geld kocht ik een cadeau voor mijn moeder. Iets wat zij al heel lang wilde hebben, maar nooit kocht. De rest van het geld verdween in de kassa van Jamin. Tja...zoetekauw he.
Toen ik 16 jaar was kreeg ik mijn eerste echte baan. Maar ik kon totaal niet met geld omgaan. Drie dagen nadat ik salaris had gekregen, was het op. En waar gaf ik het aan uit? Voornamelijk kleding. Toen greep mijn moeder in. Ik kreeg zakgeld, ik betaalde kostgeld en het restant ging naar de spaarrekening. Toen kreeg ik verkering met Pukman. En na tweeenhalf jaar zijn wij getrouwd. Jong getrouwd. Want samenwonen mocht niet van mijn moeder. Pukman komt uit een groot gezin en had nog nooit van sparen gehoord. Zet die twee bij elkaar en je kunt er op wachten, dat het misgaat. En dat ging het ook. We begonnen op kamers en dat ging prima. Na korte tijd kregen wij een flat aangeboden. En de eerste lening werd afgesloten. Dat was opzich nog geen probleem. Na vijf jaar kregen wij een aanbod van een eengezinswoning in een andere plaats. Inmiddels twee kinderen rijker, besloten wij het aanbod aan te nemen. Meer ruimte, meer kamers betekende ook meer spullen. En daar hadden wij het geld niet voor. Dus werd de lening verhoogd.En toen ging het fout. Het is niet zo, dat we veel deurwaarders aan de deur kregen, maar als je schrikt van de brievenbus en de telefoon niet meer durft op te nemen, weet je dat het niet goed zit. De lening was vrij hoog, er ontstonden betalingachterstanden en we stonden rood op de giro. Ik weet nog, dat er elke maand iemand van de energiemaatschappij op de stoep stond en zei:"Mevrouwtje,mevrouwtje.... En hij gaf mij de gelegenheid om het bedrag s'middags op het postkantoor te betalen.We waren fout bezig en wij wisten het wel. Maar wij deden er niets aan. Struisvogelpolitiek.
En toen had je de girobetaalkaarten. 20 stuks kreeg je over de post, met een waarde van 300,-- per kaart. En daar leefden wij op. Je kreeg elke keer nieuwe toegestuurd, maar dan moest je wel even in de plus staan.
Onze omgeving snapte er niets van. We kochten spullen, gingen uit eten en er leek geld in overvloed. Maar de waarheid was anders. Op een geven moment kregen wij die kaarten niet. Een paar keer gebeld en er werd ons verzekerd, dat ze verstuurd waren. Nog even afgewacht en toen bij de politie aangifte gedaan.
En toen kwam die zwarte dag in december, vlak voor kerst. Ik maakte een giroafschrift open en zag tot mijn ontzetting, dat er een behoorlijk bedrag was afgeschreven. Het drama was compleet, toen ik de dag erna weer een afschrift kreeg, waarin nog eens dat bedrag afgeschreven was. Totaal 5300,-- gulden, opgenomen in Frankrijk. En wat er dan op je afkomt! Met geen pen te beschrijven. Wij wilden een andere rekening, om het salaris op te storten. Maar dat ging heel moeizaam, omdat wij zo rood stonden. Uiteindelijk is het wel gelukt.Want als het salaris werd bijgeschreven, stonden wij nog steedes behoorlijk in het rood. We moesten wel een andere rekening.
En toen ging de knop om. Wij gingen om de tafel zitten om alles eens op een rijtje te zetten. En het was niet best. Dure lening, betalingsachterstanden en roodstand op de betaalrekening.En o,o spaargeld. Wij moesten van een diepe put omhoog krabbelen en daarvandaan opbouwen. En dat is gelukt. Wat was ik blij, toen ik voor het eerst 150,= gulden naar een nieuw geopende spaasrrekening kon storten. Ik moest huilen. Nu ging het goedkomen. Wij hebben altijd eerlijk gezegd: Wij hebben het zelf gedaan en wij willen er ook weer zelf uitkomen. We zeiden tegen elkaar:"Schouders eronder, we gaan ervoor! Wij hebben onze kinderen en ook onze schoondochters verteld, wat er vroeger is gebeurd. Maak niet dezelfde fout, die wij gemaakt hebben.
Leer hiervan en zorg, dat het jou niet gebeurd. Die 5300,= hebben wij uiteindelijk teruggekregen, maar het heeft wel acht maandern geduurd.
Nu zijn wij al een tijdje schuldenvrij, geen achterstanden,geen roodstand en hebben wij een redelijke buffer opgebouwd. Eerst ging het niet zo snel. Met twee kinderen op de middelbare en een kind op de basisschool kun je niet veel sparen. Schoolgeld,boekengeld, schoolreisjes(Londen, Parijs), orthodontist (alle drie) hou je weinig over.Maar nu wonen ze opzichzelf en gaat het sparen beter. En als ik zie, hoe mijn kinderen met hun geld omgaan, hebben ze denk ik, goed naar Pa en Ma geluisterd. Ik ben trots op ze!!
Geniet van deze dag.
Puk.
Toen ik 16 jaar was kreeg ik mijn eerste echte baan. Maar ik kon totaal niet met geld omgaan. Drie dagen nadat ik salaris had gekregen, was het op. En waar gaf ik het aan uit? Voornamelijk kleding. Toen greep mijn moeder in. Ik kreeg zakgeld, ik betaalde kostgeld en het restant ging naar de spaarrekening. Toen kreeg ik verkering met Pukman. En na tweeenhalf jaar zijn wij getrouwd. Jong getrouwd. Want samenwonen mocht niet van mijn moeder. Pukman komt uit een groot gezin en had nog nooit van sparen gehoord. Zet die twee bij elkaar en je kunt er op wachten, dat het misgaat. En dat ging het ook. We begonnen op kamers en dat ging prima. Na korte tijd kregen wij een flat aangeboden. En de eerste lening werd afgesloten. Dat was opzich nog geen probleem. Na vijf jaar kregen wij een aanbod van een eengezinswoning in een andere plaats. Inmiddels twee kinderen rijker, besloten wij het aanbod aan te nemen. Meer ruimte, meer kamers betekende ook meer spullen. En daar hadden wij het geld niet voor. Dus werd de lening verhoogd.En toen ging het fout. Het is niet zo, dat we veel deurwaarders aan de deur kregen, maar als je schrikt van de brievenbus en de telefoon niet meer durft op te nemen, weet je dat het niet goed zit. De lening was vrij hoog, er ontstonden betalingachterstanden en we stonden rood op de giro. Ik weet nog, dat er elke maand iemand van de energiemaatschappij op de stoep stond en zei:"Mevrouwtje,mevrouwtje.... En hij gaf mij de gelegenheid om het bedrag s'middags op het postkantoor te betalen.We waren fout bezig en wij wisten het wel. Maar wij deden er niets aan. Struisvogelpolitiek.
En toen had je de girobetaalkaarten. 20 stuks kreeg je over de post, met een waarde van 300,-- per kaart. En daar leefden wij op. Je kreeg elke keer nieuwe toegestuurd, maar dan moest je wel even in de plus staan.
Onze omgeving snapte er niets van. We kochten spullen, gingen uit eten en er leek geld in overvloed. Maar de waarheid was anders. Op een geven moment kregen wij die kaarten niet. Een paar keer gebeld en er werd ons verzekerd, dat ze verstuurd waren. Nog even afgewacht en toen bij de politie aangifte gedaan.
En toen kwam die zwarte dag in december, vlak voor kerst. Ik maakte een giroafschrift open en zag tot mijn ontzetting, dat er een behoorlijk bedrag was afgeschreven. Het drama was compleet, toen ik de dag erna weer een afschrift kreeg, waarin nog eens dat bedrag afgeschreven was. Totaal 5300,-- gulden, opgenomen in Frankrijk. En wat er dan op je afkomt! Met geen pen te beschrijven. Wij wilden een andere rekening, om het salaris op te storten. Maar dat ging heel moeizaam, omdat wij zo rood stonden. Uiteindelijk is het wel gelukt.Want als het salaris werd bijgeschreven, stonden wij nog steedes behoorlijk in het rood. We moesten wel een andere rekening.
En toen ging de knop om. Wij gingen om de tafel zitten om alles eens op een rijtje te zetten. En het was niet best. Dure lening, betalingsachterstanden en roodstand op de betaalrekening.En o,o spaargeld. Wij moesten van een diepe put omhoog krabbelen en daarvandaan opbouwen. En dat is gelukt. Wat was ik blij, toen ik voor het eerst 150,= gulden naar een nieuw geopende spaasrrekening kon storten. Ik moest huilen. Nu ging het goedkomen. Wij hebben altijd eerlijk gezegd: Wij hebben het zelf gedaan en wij willen er ook weer zelf uitkomen. We zeiden tegen elkaar:"Schouders eronder, we gaan ervoor! Wij hebben onze kinderen en ook onze schoondochters verteld, wat er vroeger is gebeurd. Maak niet dezelfde fout, die wij gemaakt hebben.
Leer hiervan en zorg, dat het jou niet gebeurd. Die 5300,= hebben wij uiteindelijk teruggekregen, maar het heeft wel acht maandern geduurd.
Nu zijn wij al een tijdje schuldenvrij, geen achterstanden,geen roodstand en hebben wij een redelijke buffer opgebouwd. Eerst ging het niet zo snel. Met twee kinderen op de middelbare en een kind op de basisschool kun je niet veel sparen. Schoolgeld,boekengeld, schoolreisjes(Londen, Parijs), orthodontist (alle drie) hou je weinig over.Maar nu wonen ze opzichzelf en gaat het sparen beter. En als ik zie, hoe mijn kinderen met hun geld omgaan, hebben ze denk ik, goed naar Pa en Ma geluisterd. Ik ben trots op ze!!
Geniet van deze dag.
Puk.
woensdag 25 augustus 2010
Wat is beter
Een weekbudget of een maandbudget. Oeff.... net begonnen en ik twijfel nu al. Bepaalde producten koop ik alleen maar in de reclame, maar dan ook wel aardig wat. Bijvoorbeeld koffie. Wij drinken roodmerk van de Lidl. Gewone snelfiltermaling. Wij hebben ook een Senseo, maar dat is meer voor een bakkie tussendoor. s'Morgens en s'avonds drinken wij "gewone"koffie. Eerst was dat het goudmerk van de Lidl, maar die was een keer uitverkocht en toen heb ik een pak roodmerk meegenomen. Wij vinden hem lekker en goedkoper, dus daar bleven wij bij. Dus als de koffie in de reclame is, koop ik wel 8 pakken. Tja... Puk en koffie. Maar dat is een ander verhaal.Hetzelfde verhaal met wasmiddelen. Koop ik ook bij de Lidl. Stel je voor, dat de koffie en de wasmiddelen in dezelfde week in de reclame zijn, dan sla ik in. Maar het slaat ook een gat in je budget. En hoe kom je de rest van de week dan door? Maar een week later zijn er geen interessante aanbiedingen en dan hou je weer geld over. Dus de ene week kan heel krap worden, en een volgende hou je geld over. Is het dan niet beter, over te stappen op een maandbudget? Zie hier mijn twijfel. Het salaris is net gestort, ik kan nog overstappen. Het houd mij wel bezig. Ik kwam onder de douche vandaan (iets te lang) en Pukman zei plagerig tegen mij: "Was je weer je geld aan het tellen?". Hij kent mij zooooooooo goed! Inderdaad, ik was onze financien aan het doornemen. Doe ik zo af en toe en onder de douche is toch wel een favoriet plekje. Lekker mijmeren. Nadeel is, dat je er te lang onder staat. Wij hebben wel een besparende douchekop en een soort wekkertje, die aan de zijkant van de droger hangt. Die zet ik dan op 5 minuten en zodra die afgaat, stap ik onder de douche vandaan. Oke.........Als het gepiep afgelopen is. Maar ik dwaal af.
Net als met gewone koffie, koop ik de koffiepads ook alleen maar in de reclame. Van de Vomar, eigen merk. 3 pakken voor 5 euro. En wij vinden ze lekker. Het bezoek trouwens ook. Wij spitten altijd de reclame folders door, maar die worden de laatste tijd niet altijd bezorgd. Dus word er op internet gekeken.Pukman houd erg van reclamefolders. Sterker nog, hij is zelf een wandelende reclamefolder. Noem een product en hij kan je vertellen, waar je de laagste prijs betaalt en in welke winkel. Altijd handig. Pukman heeft veel sterke punten, maar ook een zwak punt en dat is zijn rug. Jaren geleden moest hij een tijdje bedrust houden, maar toen ging de wasmachine kapot. Nu heeft Pukman toevallig gouden handjes, maar als je plat op bed ligt, heb je daar niets aan. Normaal had hij naar de machine gekeken, maar omdat hij al wat ouder was, besloten wij om een nieuwe te kopen. Pukman had toch niets te doen en stortte zich op allerlei testen, wat betreft wasmachines. Uiteindelijk een goede gevonden. Hij schreef het merk en alle gegevens en de winkel waar hij te koop stond voor mij op. Want ik was degene, die dat ding moest bestellen. Het was wel grappig, komt in de winkel een verkoper naar mij toe en vroeg of hij mij kon helpen. Ja, dat kan, zei ik en noemde alles op. 5 minuten later stond ik weer buiten, wasmachine gekocht,betaald en een verbaasde verkoper achterlatend.
Maar om terug te komen op het onderwerp van vandaag: Weekbudget of een maandbudget.Wat vinden jullie?
Ga ik nu even met Pukman koffie drinken. Hij is thuis vandaag. Hij werkt 4 keer 9 uur en woensdag is z'n vrije dag.
Geniet van deze dag.
Puk
Net als met gewone koffie, koop ik de koffiepads ook alleen maar in de reclame. Van de Vomar, eigen merk. 3 pakken voor 5 euro. En wij vinden ze lekker. Het bezoek trouwens ook. Wij spitten altijd de reclame folders door, maar die worden de laatste tijd niet altijd bezorgd. Dus word er op internet gekeken.Pukman houd erg van reclamefolders. Sterker nog, hij is zelf een wandelende reclamefolder. Noem een product en hij kan je vertellen, waar je de laagste prijs betaalt en in welke winkel. Altijd handig. Pukman heeft veel sterke punten, maar ook een zwak punt en dat is zijn rug. Jaren geleden moest hij een tijdje bedrust houden, maar toen ging de wasmachine kapot. Nu heeft Pukman toevallig gouden handjes, maar als je plat op bed ligt, heb je daar niets aan. Normaal had hij naar de machine gekeken, maar omdat hij al wat ouder was, besloten wij om een nieuwe te kopen. Pukman had toch niets te doen en stortte zich op allerlei testen, wat betreft wasmachines. Uiteindelijk een goede gevonden. Hij schreef het merk en alle gegevens en de winkel waar hij te koop stond voor mij op. Want ik was degene, die dat ding moest bestellen. Het was wel grappig, komt in de winkel een verkoper naar mij toe en vroeg of hij mij kon helpen. Ja, dat kan, zei ik en noemde alles op. 5 minuten later stond ik weer buiten, wasmachine gekocht,betaald en een verbaasde verkoper achterlatend.
Maar om terug te komen op het onderwerp van vandaag: Weekbudget of een maandbudget.Wat vinden jullie?
Ga ik nu even met Pukman koffie drinken. Hij is thuis vandaag. Hij werkt 4 keer 9 uur en woensdag is z'n vrije dag.
Geniet van deze dag.
Puk
dinsdag 24 augustus 2010
Klein maar fijn
Dat zei Pukman, toen wij net verkering hadden. Klein (1.58 m) ben ik nog steeds, maar fijn allang niet meer. En doordat ik niet zo groot ben, noemt Pukman mij Ukkepuk. En zo is de naam voor mijn Blog geboren. Tja..... wat jaren ouder en na drie zwangerschappen, was er van mijn slanke figuurtje niet veel meer over. Ik zat er wel eens mee, maar Pukman niet. Heb ik nog meer om van te houden, zei hij. Heel lief gezegd, maar liefde maakt blind. Zoals ik gisteren al schreef, ik ben een enorme zoetekauw. Toen ik nog op school zat, ging ik in de pauze naar Jamin en gooide mijn brood weg. Niet gezond, ik weet het, maar op die leeftijd denk je daar niet aan. Ik kon eten wat ik wilde, maar ik kwam geen gram aan. Toen ik Pukman leerde kennen, had ik maatje 32!! Ik kocht ook wel eens op de kinderafdeling, maatje 167. Maar nadat de oudste geboren was, kwamen de kilo's er wel bij. En na drie kinderen zaten er heel wat kilo's bij. Want ik snoepte rustig door. De knop ging pas om, toen ik op een gegeven moment net zoveel woog, als tegen het einde van mijn tweede zwangerschap. Alleen ......ik was niet zwanger!! Toen ging ik lijnen. En ik begon in de vakantie, waar Pukman niet zo blij mee was. Ik ben toen wel 16 kilo afgevallen, alleen maar door gezond eten en niet meer snoepen. Maar in de loop der tijden sluipt het erin. Je word wat makkelijker en weer zwaarder. Op een gegeven moment ben ik gaan sporten. Niet omdat ik dat zo leuk vond, nee Pukman dacht, dat ik het wel leuk zou vinden. Want in die tijd bewoog ik weinig tot niet! Dan gaan wij samen, zei hij. Dus naar de sportschool. Na drie minuten dacht ik dat ik doodging. Tjee, wat zwaar.Maar het ging steeds beter en niet onbelangrijk, ik begon het steeds leuker te vinden. Dus ik ging vijf! keer per week naar de sportschool. Het is dat Pukman vond, dat er ook een rustdag tussen moest zitten, anders was ik zeker nog vaker gegaan. Een leuke bijkomstigheid was, dat ik binnen 3 maanden 10 kilo afviel. Pukman had de sportschool vrij snel gezien, maar ik bleef stug doorgaan. Op dit moment zit de klad er weer in en moet ik het weer oppakken. Ik heb een aantal blessures gehad en dan blijft het sporten ook liggen. Maar ik ga weer beginnen. En de les Zumba weer volgen. Want dat vind ik erg leuk.
Vanavond naar middelste zoon, gezellig op de koffie. Nu ga ik even wat in huis doen, want ik heb gisteren de hele dag achter de pc gezeten. Gisteravond zitten puzzelen om allerlei dingen toe te voegen, maar het is gelukt en ik ben er super blij mee.
Straks naar AH voor de tartaarjes, pindakaas van eigen merk(favoriet van Pukman) en kroepoek van Euroshopper.
Geniet van deze dag.
Puk
Vanavond naar middelste zoon, gezellig op de koffie. Nu ga ik even wat in huis doen, want ik heb gisteren de hele dag achter de pc gezeten. Gisteravond zitten puzzelen om allerlei dingen toe te voegen, maar het is gelukt en ik ben er super blij mee.
Straks naar AH voor de tartaarjes, pindakaas van eigen merk(favoriet van Pukman) en kroepoek van Euroshopper.
Geniet van deze dag.
Puk
maandag 23 augustus 2010
Weekgeld
Naar aanleiding van een vraag van Annemarie hoeveel mijn weekgeld bedraagt, wil ik hier wel een blogje aanwijden. Ik heb tot nu toe altijd alles gepind en wist niet altijd, waar het geld bleef, of hoeveel ik aan boodschappen kwijt was.Wij waren af en toe best makkelijk. Had ik eten in huis, gingen wij toch nog wat halen. Ik weet het:, beschamend. Tijd voor verandering. Pukman wil eerder stoppen met werken en dan je heb je uiteraard ook minder geld. Ik wil graag weten, wat wij aan boodschappen e.d. kwijt zijn en wat wij nog meer voor kosten hebben, buiten de vaste lasten om.
Het weekgeld word 70 euro per week. Misschien te veel, misschien te weing. Je moet toch ergens beginnen.Wij zijn met z'n tweeen, maar de kinderen komen regelmatig langs en blijven ook wel eten. Maar ik wil hier toch mee uitkomen. Want ik wil sparen. Een potje voor extra pensioen. Pukman heeft via z'n werk best een goede regeling, maar in deze economische tijden weet je het maar nooit. En hij wil niet werken tot z'n vijf en zestigste. Ja, hij hoeft niet tot 67 jaar te werken.
Vandaag word het salaris gestort, dus vandaag begin ik. Ik ga graag naar de Lidl en Vomar. Ik wissel het een beetje af. De ene week naar Lidl en de andere week naar Vomar. Maar ik wil proberen, zoveel mogelijk bij de Lidl te halen. Voor wat tussendoor boodschapje is Dirk van den Broek vlakbij.
Bij AH zijn de hamsterweken, dus ik ga morgen tartaartjes halen. 16 stuks voor 6 euro. Eten wij morgen tartaar met sla,tomaat en rostirondjes uit de oven. Geen toetjes meer. Al hebben wij nogal wat ijs in de vriezer liggen. We blijven sterk.
Puk
Het weekgeld word 70 euro per week. Misschien te veel, misschien te weing. Je moet toch ergens beginnen.Wij zijn met z'n tweeen, maar de kinderen komen regelmatig langs en blijven ook wel eten. Maar ik wil hier toch mee uitkomen. Want ik wil sparen. Een potje voor extra pensioen. Pukman heeft via z'n werk best een goede regeling, maar in deze economische tijden weet je het maar nooit. En hij wil niet werken tot z'n vijf en zestigste. Ja, hij hoeft niet tot 67 jaar te werken.
Vandaag word het salaris gestort, dus vandaag begin ik. Ik ga graag naar de Lidl en Vomar. Ik wissel het een beetje af. De ene week naar Lidl en de andere week naar Vomar. Maar ik wil proberen, zoveel mogelijk bij de Lidl te halen. Voor wat tussendoor boodschapje is Dirk van den Broek vlakbij.
Bij AH zijn de hamsterweken, dus ik ga morgen tartaartjes halen. 16 stuks voor 6 euro. Eten wij morgen tartaar met sla,tomaat en rostirondjes uit de oven. Geen toetjes meer. Al hebben wij nogal wat ijs in de vriezer liggen. We blijven sterk.
Puk
Mijn eerste Blog
.......Oeff, daar is hij dan, mijn eerste blog. Na een tijdlang anderen te hebben gevolgd, werd het tijd voor een eigen blog.Ik ben Puk en getrouwd met Pukman. Wij hebben drie volwassen kinderen, die het ouderlijk huis hebben verlaten. Ik heb geen last van het lege nestsyndroom, want ze staan nog regelmatig op de stoep om gezellig mee te eten. Wij hebben ook drie lieve schoondochters, schatten van meiden.
Pukman wil graag met vervroegd pesioen. Hij werkt nu nog fulltime, maar wil dat niet blijven doen. Dus dat is ons doel: Een spaarpot opbouwen voor vervroegd pensioen. Je kunt wel eerder stoppen met werken, maar dan krijg je natuurlijk ook minder geld. Ik wil graag op mijn uitgaven letten, met name boodschappen. Nu lees ik regelmatig, dat mensen een weekbedrag pinnen en het daar ook mee doen.Daar moet ik ook maar eens mee beginnen. Ik pinde altijd alles, maar dan raak je het overzicht ook kwijt. Dus ik pin een bedrag per week voor boodschappen, persoonlijke verzorging en kleine hh dingen.
Ik zou het leuk vinden, als jullie meelezen en eventueel een reactie achterlaten. Advies en tips altijd welkom.
Groetjes Puk
Pukman wil graag met vervroegd pesioen. Hij werkt nu nog fulltime, maar wil dat niet blijven doen. Dus dat is ons doel: Een spaarpot opbouwen voor vervroegd pensioen. Je kunt wel eerder stoppen met werken, maar dan krijg je natuurlijk ook minder geld. Ik wil graag op mijn uitgaven letten, met name boodschappen. Nu lees ik regelmatig, dat mensen een weekbedrag pinnen en het daar ook mee doen.Daar moet ik ook maar eens mee beginnen. Ik pinde altijd alles, maar dan raak je het overzicht ook kwijt. Dus ik pin een bedrag per week voor boodschappen, persoonlijke verzorging en kleine hh dingen.
Ik zou het leuk vinden, als jullie meelezen en eventueel een reactie achterlaten. Advies en tips altijd welkom.
Groetjes Puk
Abonneren op:
Posts (Atom)