Ik hou van sparen

Maar dat is niet altijd zo geweest. Ik was 14, toen ik mijn eerste bijbaantje had. In een verzorgingstehuis. Ik stapte op de directrice af en zei, dat ik werk zocht. Officieel mocht je pas werken, als je 15 was. Maar je bent pas 14, zegt ze. Als U niets zegt, zeg ik ook niets, was mijn antwoord. En zo belandde ik in de keuken. Hele dagen afwassen en ja......toen nog met de hand. Maar ik was een harde werker en ik viel op.Op mijn vrije middagen van school werd ik gebeld, om in te vallen. Dit heb ik een paar jaar gedaan. Van mijn eerst verdiende geld kocht ik een cadeau voor mijn moeder. Iets wat zij al heel lang wilde hebben, maar nooit kocht. De rest van het geld verdween in de kassa van Jamin. Tja...zoetekauw he.
Toen ik 16 jaar was kreeg ik mijn eerste echte baan. Maar ik kon totaal niet met geld omgaan. Drie dagen nadat ik salaris had gekregen, was het op. En waar gaf ik het aan uit? Voornamelijk kleding. Toen greep mijn moeder in. Ik kreeg zakgeld, ik betaalde kostgeld en het restant ging naar de spaarrekening. Toen kreeg ik verkering met Pukman. En na tweeenhalf jaar zijn wij getrouwd. Jong getrouwd. Want samenwonen mocht niet van mijn moeder. Pukman komt uit een groot gezin en had nog nooit van sparen gehoord. Zet die twee bij elkaar en je kunt er op wachten, dat het misgaat. En dat ging het ook. We begonnen op kamers en dat ging prima. Na korte tijd kregen wij een flat aangeboden. En de eerste lening werd afgesloten. Dat was opzich nog geen probleem. Na vijf jaar kregen wij een aanbod van een eengezinswoning in een andere plaats. Inmiddels twee kinderen rijker, besloten wij het aanbod aan te nemen. Meer ruimte, meer kamers betekende ook meer spullen. En daar hadden wij het geld niet voor. Dus werd de lening verhoogd.En toen ging het fout. Het is niet zo, dat we veel deurwaarders aan de deur kregen, maar als je schrikt van de brievenbus en de telefoon niet meer durft op te nemen, weet je dat het niet goed zit. De lening was vrij hoog, er ontstonden betalingachterstanden en we stonden rood op de giro. Ik weet nog, dat er elke maand iemand van de energiemaatschappij op de stoep stond en zei:"Mevrouwtje,mevrouwtje.... En hij gaf mij de gelegenheid om het bedrag s'middags op het postkantoor te betalen.We waren fout bezig en wij wisten het wel. Maar wij deden er niets aan. Struisvogelpolitiek.
En toen had je de girobetaalkaarten. 20 stuks kreeg je over de post, met een waarde van 300,-- per kaart. En daar leefden wij op. Je kreeg elke keer nieuwe toegestuurd, maar dan moest je wel even in de plus staan.
Onze omgeving snapte er niets van. We kochten spullen, gingen uit eten en er leek geld in overvloed. Maar de waarheid was anders. Op een geven moment kregen wij die kaarten niet. Een paar keer gebeld en er werd ons verzekerd, dat ze verstuurd waren. Nog even afgewacht en toen bij de politie aangifte gedaan.
En toen kwam die zwarte dag in december, vlak voor kerst. Ik maakte een giroafschrift open en zag tot mijn ontzetting, dat er een behoorlijk bedrag was afgeschreven. Het drama was compleet, toen ik de dag erna weer een afschrift kreeg, waarin nog eens dat bedrag afgeschreven was. Totaal 5300,-- gulden, opgenomen in Frankrijk. En wat er dan op je afkomt! Met geen pen te beschrijven. Wij wilden een andere rekening, om het salaris op te storten. Maar dat ging heel moeizaam, omdat wij zo rood stonden. Uiteindelijk is het wel gelukt.Want als het salaris werd bijgeschreven, stonden wij nog steedes behoorlijk in het rood. We moesten wel een andere rekening.
En toen ging de knop om. Wij gingen om de tafel zitten om alles eens op een rijtje te zetten. En het was niet best. Dure lening, betalingsachterstanden en roodstand op de betaalrekening.En o,o spaargeld. Wij moesten van een diepe put omhoog krabbelen en daarvandaan  opbouwen. En dat is gelukt. Wat was ik blij, toen ik voor het eerst 150,= gulden naar een nieuw geopende spaasrrekening kon storten. Ik moest huilen. Nu ging het goedkomen. Wij hebben altijd eerlijk gezegd: Wij hebben het zelf gedaan en wij willen er ook weer zelf uitkomen. We zeiden tegen elkaar:"Schouders eronder, we gaan ervoor! Wij hebben onze kinderen en ook onze schoondochters verteld, wat er vroeger is gebeurd. Maak niet dezelfde fout, die wij gemaakt hebben.
Leer hiervan en zorg, dat het jou niet gebeurd. Die 5300,= hebben wij uiteindelijk teruggekregen, maar het heeft wel acht maandern geduurd.

Nu zijn wij al een tijdje schuldenvrij, geen achterstanden,geen roodstand en hebben wij een redelijke buffer opgebouwd. Eerst ging het niet zo snel. Met twee kinderen op de middelbare en een kind op de basisschool kun je niet veel sparen. Schoolgeld,boekengeld, schoolreisjes(Londen, Parijs), orthodontist (alle drie) hou je weinig over.Maar nu wonen ze opzichzelf en gaat het sparen beter. En als ik zie, hoe mijn kinderen met hun geld omgaan, hebben ze denk ik, goed naar Pa en Ma geluisterd. Ik ben trots op ze!!
Geniet van deze dag.

Puk.