Asta

Pukman wilde altijd wel een hondje. Puk was vroeger niet zo van de beesten. We hebben het er vaak over gehad, maar Puk wilde geen hond. Vroeger had je een zaterdagavondshow met Mies Bouman: Een van de Acht. Op een gegeven moment kwamen daar allemaal leuke kleine witte poedeltjes in voor. Ach, wat leuk, zei Puk, om op te eten en voor ze het wist zat Puk in de auto en nog geen uur later waren Puk en Pukman eigenaars van een leuk klein hondje. Tja... Pukman dacht, nu of nooit. Hij zat bij Puk onder haar jas met z'n koppie er net bovenuit. Zo schattig.

Pukman hield van Asta en Asta hield van Pukman. Ze hadden een speciale band. s'Zondags hardlopen in het bos en s'avonds met z'n tweeen nog het laatste rondje lopen voor het slapengaan.

Wij hadden een leuke hondenmand gekocht en het was de bedoeling, dat Asta daar toch wel de nachten doorbracht. Maar Asta had daar geen zin in. Met een enorm gehuil bracht ze ons aan het verstand, dat dit toch niet de bedoeling was. Na een paar slapeloze nachten, heeft Pukman de hondemand op onze slaapkamer gezet. Wij hadden toentertijd een pluche sprei, ook een groene. En als wij gingen slapen, lag de sprei in een hoek van de slaapkamer. Op een gegeven moment lag Asta niet meer in haar mandje, maar bovenop de sprei.

Vanaf toen maakte Pukman er een gewoonte van om Asta elke avond toe te dekken. Ze werd helemaal ingestopt, kreeg een knuffel en dan ging Pukman pas slapen. Puk kreeg dan ook nog wel een knuffel hoor. Iedere avond als het bedtijd was, drentelde ze voor ons uit naar de slaapkamer, nestelde zich in de sprei en viel, net met haar koppie er bovenuit, tevreden in slaap. Ik had inmiddels een nieuwe sprei gekocht.

Asta kon niet tegen alleen zijn. Je moest haar wel altijd meenemen. Anders bleef ze janken. Ze heeft ook heel wat gesloopt. Ze hing in de gordijnen, rende door mijn plantenbakken en heeft het een keer gepresenteerd om het tapijt van de slaapkamer in een hoekje los te trekken en naar het midden te trekken.

Maar Asta kon bij Pukman geen kwaad doen. Twee handen op een buik.



Toen werd oudste zoon geboren en Asta was gek op de baby. Ging er ook heel voorzichtig mee om. We lieten haar wel nooit alleen met oudste zoon. Als we gingen wandelen, liep Asta parmantig naast de kinderenwagen, alsof ze wilde zeggen: Ik hoor bij hen! Toen oudste zoon wat ouder was en ik inmiddels zwanger van de tweede, ging oudste zoon een dag in de week naar z'n oma en Asta ging mee. Een dagje naar het bos, speelpark, altijd leuk. Ik weet niet wie er meer uitgelaten was, Asta of oudste zoon.



En toen brak een donkere periode aan. Tweede zoon werd geboren en Puk kreeg last van een postanale depressie. In die tijd niet zo bekend. Want niemand wist, wat ik mankeerde. Twee gezonde kinderen, een lieve man, wat wil je nog meer.Waarom was ik dan zo depressief? Ik werd ook enorm angstig, durde de deur niet meer uit. En dat is toch wel een probleem, als een hondje uitgelaten moet worden. Pukman kreeg het druk. Hij werkte de hele dag, 5 dagen in de week. Als hij thuiskwam, ging hij eerst Asta uitlaten, nam daarna meteen de post mee ( wij woonden toen 3 hoog op een flat) en ging de deur weer uit om boodschappen te doen. Want bij een supermarkt kwam ik ook niet. Thuisgekomen ging hij koken en al die tijd liep ik een beetje rond en deed niet veel. De kinderen verzorgen ging nog wel. Tweede zoon sliep heel veel en oudste zoon kon zichzelf goed vermaken. Maar voor Pukman werd het leven wel erg zwaar.





En toen moest hij de moeilijkste beslissing uit z'n leven nemen. Asta kon niet meer bij ons blijven. Ze zat de hele dag op die flat, kwam overdag niet buiten (en nee, niemand hielp ons daarmee, hoewel familie op de hoogte was) en Pukman vond dat geen leven voor haar. Zijn zusje was ook dol op Asta en wilde haar wel in huis nemen. Hij wist, dat ze goed voor haar zou zorgen en heeft haar op een dag weggebracht. Asta begreep er niets van. Waar bleef het baasje nou? Waarom kwam hij niet terug? Ik hoor toch bij jullie? Het deed Pukman veel pijn, maar wist dat er geen andere oplossing was. Als wij naar mijn schoonouders gingen, (als Pukman erbij was ging ik wel weg) was schoonzus er ook vaak met Asta. Zo heeft Pukman haar nog regelmatig gezien. Maar wij verhuisden en jongste zoon werd geboren. Toen was er ook minder tijd om Asta op te zoeken. Maar als ze elkaar zagen, was het feest.



!6 jaar is ze geworden, onze Asta. En al woonde ze niet meer bij ons, ze is altijd ons hondje gebleven.



Geniet van deze dag



Puk.