Maar niet hier. Mijn huis is een rommeltje en mijn hoofd loopt om. Ik loop maar te malen en ben niet vooruit te branden. Het stof blijft maar dwarrelen, hoeveel ik ook stof, stofzuig, dweil.Het heeft geen nut. Het gruis ligt in de versterbanken. Het heeft weinig nut om aan de schoonmaak te gaan. En ik kan daar helemaal niet tegen. Ik hou van een opgeruimd huis en dat is nu ver te zoeken. Elke kamer staat vol.
Ik ben nog wel even bij de Lidl geweest. Kon nog net de spullen krijgen die ik wilde hebben. Het meeste was om 11 uur al uitverkocht. Ongelooflijk! Maar ik ben er blij mee.
Gisteren bij oudste zoon gegeten. Het was erg gezellig. Schoondochter was vrij, dus wij waren er om 3 uur. Gezellig wat drinken en kletsen. Ik was vorige week vergeten om een griepprik te halen, dus dat moest nu tussendoor. Gelukkig was het niet druk en ging het redelijk snel.
De feestdagen komen er ook weer aan. Wij vieren het dit jaar voor het eerst niet hier, maar bij oudste zoon. Het is ook wel eens leuk om weg te gaan. Ik zie altijd tegen die decembermaand op. Van mij mag november overgaan in jauari. Maar uiteindelijk vind ik de feestdagen wel gezellig.
De Kerstspullen liggen alweer in de winkel en Sinterklaas moet nog beginnen. Ze beginnen steeds vroeger.
Wij zetten dit jaar geen boom. Geen ruimte momenteel en wij vieren het toch niet hier. Volgend jaar weer.
Wij brengen het huis wel een beetje in kertstemming anders word het zo kaal.
Vinden jullie Kerst leuk of sla je de feestdagen het liefst over?
Liefs Puk
donderdag 4 november 2010
woensdag 3 november 2010
Over een badmeubel, weegschaal en een gelukkig mens
Ik ben zoooo blij!! Wij gaan vandaag naar de G.amma. Het badmeubel waar wij al een tijdje een oogje op hebben kunnen wij nu met korting kopen. Plus nog een bijpassende kast. Samen 850,-. Dat scheelt toch 150,-. Ik wilde het al veel eerder kopen, maar Pukman wilde wachten. Het komt vast in de reclame, zei hij. En dan is het zonde van het geld. ( heb ik hem toch goed opgevoed hahaha....).
Donderdag zijn er bij L.idl allemaal badspulletjes in de reclame. Leuke dingen voor weinig geld. Daar ga ik even kijken. Ik heb een nieuwe weegschaal nodig. Dat is meestal schrikken, als je er op gaat staan.Ben je zo 2 kilo zwaarder. Ze hebben ook leuke badmatjes. Precies in de goede kleur. Grijs en blauw. Ik heb wat nieuwe handdoeken nodig. Daarvoor ga ik naar de H.EMA.
Voor het raam komt een rolgordijn voor vochtige ruimtes. Kosten 13,95. Bij de K.wantum. Daar word ik nu helemaal gelukkig van. Leuke dingen voor weing geld. Ik kan best goed inrichten. Dat hoor ik van mensen om mij heen. Ik weet precies hoe het er uit moet zien. Ik heb het helemaal in mijn hoofd. Alleen moet ik het dan nog vinden. En daar neem ik de tijd voor.Ik ga naar verschillende winkels en vergelijk de prijzen. Maar het zijn nooit dure winkels. Ik vind het een sport om alles zo leuk mogelijk in te richten voor weing geld.
Als de badkamer is ingericht zal ik de bedragen optellen. Ik denk dat het wel meevalt, al vernieuwen wij aardig wat spullen.Nu is hij nog kaal. Alleen de douchestang hangt. Wij kunnen in ieder geval wel douchen. Het weekend willen wij de wasmachine/droger terugzetten en het toilet en de douchewanden moeten ook nog geplaatst worden. Dan nog een keer goed schoonmaken en inrichten. Ik heb eindelijk het witvoegsel eraf. Dankzij een tip van Spaarmoeder. Nog bedankt!
En dan kan ik gaan genieten van een nieuwe badkamer.
Ik ben een gelukkig mens.
Liefs Puk
Donderdag zijn er bij L.idl allemaal badspulletjes in de reclame. Leuke dingen voor weinig geld. Daar ga ik even kijken. Ik heb een nieuwe weegschaal nodig. Dat is meestal schrikken, als je er op gaat staan.Ben je zo 2 kilo zwaarder. Ze hebben ook leuke badmatjes. Precies in de goede kleur. Grijs en blauw. Ik heb wat nieuwe handdoeken nodig. Daarvoor ga ik naar de H.EMA.
Voor het raam komt een rolgordijn voor vochtige ruimtes. Kosten 13,95. Bij de K.wantum. Daar word ik nu helemaal gelukkig van. Leuke dingen voor weing geld. Ik kan best goed inrichten. Dat hoor ik van mensen om mij heen. Ik weet precies hoe het er uit moet zien. Ik heb het helemaal in mijn hoofd. Alleen moet ik het dan nog vinden. En daar neem ik de tijd voor.Ik ga naar verschillende winkels en vergelijk de prijzen. Maar het zijn nooit dure winkels. Ik vind het een sport om alles zo leuk mogelijk in te richten voor weing geld.
Als de badkamer is ingericht zal ik de bedragen optellen. Ik denk dat het wel meevalt, al vernieuwen wij aardig wat spullen.Nu is hij nog kaal. Alleen de douchestang hangt. Wij kunnen in ieder geval wel douchen. Het weekend willen wij de wasmachine/droger terugzetten en het toilet en de douchewanden moeten ook nog geplaatst worden. Dan nog een keer goed schoonmaken en inrichten. Ik heb eindelijk het witvoegsel eraf. Dankzij een tip van Spaarmoeder. Nog bedankt!
En dan kan ik gaan genieten van een nieuwe badkamer.
Ik ben een gelukkig mens.
Liefs Puk
dinsdag 2 november 2010
Ook ik zat niet op een roze wolk........
Gisteren schreef Sannepan op haar blog over haar babyblues. En het is zo herkenbaar, maar nog steeds een taboe. Tenminste dat gevoel heb ik. Depressie, een dip en dat nadat je een wolk van een baby hebt gekregen. Dat kan toch niet? Dan hoor je toch volmaakt gelukkig te zijn? Niet dus!
Vergeleken met de bevalling van oudste zoon, was die van tweede zoon een fluitje van een cent. De vliezen braken en drie en een half uur later hield ik een gezonde zoon in mijn armen. Ik was in het ziekenhuis bevallen en mocht dezelfde weer naar huis. Omdat de bevalling zo snel ging, heb ik mijn portie (na) weeen wel gehad.
Thuis lag ik prinsheerlijk in mijn kraambed tot de derde dag. Toen kwamen de kraamtranen. "Dat is normaal", zei de kraamhulp. Maar na een paar dagen vond zij het niet meer zo normaal. Ik moest mij maar eens bij elkaar rapen en niet zo zeuren. Ik had twee gezonde kinderen, een lieve man, wat had ik nou te klagen. Dat wist ik wel, maar het lukte niet. Het leek of er een donkere wolk boven mij hing en die ging niet weg. Ik voelde mij behoorlijk depressief en had nergens zin in. Ik vond ook niets meer leuk.
De huisarts erbij gehaald, maar die wist ook niet wat hij met mij aan moest. Niet zo aanstellen en gewoon genieten, was zijn antwoord. Maar juist dat genieten lukte niet. De omgeving werkte ook niet echt mee. Zij waren het met de huisarts eens. Zelfs familie had een oordeel. En geen positieve.
Doordat jij je zo voelt, door de omgeving als een ondankbaar mens word gezien, die gewoon een schop onder haar kont nodig heeft, word je erg onzeker. Over of je wel een goede moeder bent, een goede echtgenote, want je voelt je zo schuldig!
Ik had alles om blij te zijn, maar ik was het niet. Volgens de huisarts mankeerde ik niets en de rest ging hier in mee. Pukmaan wist het op een gegeven moment ook niet meer wat er nu aan de hand was met mij. Maar hij steunde mij onvoorwaardelijk. Hij nam mij veel dingen uit handen, terwijl hij een fulltime baan had.
Op een gegeven moment was ik zo angstig geworden van alles, dat ik heel moeilijk de straat opdurfde. Dus Pukman deed de boodchappen. De buren zagen alleen Pukman nog buiten en vonden mij maar een lui mens. Dat hij nog bij mij bleef!! Dat alles heeft mij erg onzeker gemaakt.
Ik heb er anderhalf jaar mee gelopen. Pukman en ik zijn er op eigen kracht weer bovenop gekomen. Later kwam ik erachter wat ik nu eigenlijk had. Een Postanale Depressie. Een taboe blijkt wel, want niemand heeft het hier met ons over gehad. Het had ook veel leed bespaard als we het wel hadden geweten. Een depressie, een dipje, je doodmoe voelen en je zo ongelukkig voelen, dat kan toch niet als je net een gezonde baby hebt gehad?
Maar daar kwam het juist door. Ik ben heel erg gevoelig voor hormoonveranderingen. Ik krijg daar behoorlijk last van. Nu weet ik het. Maar ik had het graag vroeger geweten. Dan hadden wij er misschien iets aan kunnen doen. Ik had mij in ieder geval niet zo eenzaam en schuldig gevoeld.
Sannepan, je bent echt niet de enige. Ik vind het knap dat je het met ons wilde delen. Daardoor kwam bij mij de herinnering weer naar boven. Heel veel sterkte, meis. Het gaat weer over en ik denk aan je. Dank je wel voor je stukje. Een dikke knuffel.
Liefs Puk
Vergeleken met de bevalling van oudste zoon, was die van tweede zoon een fluitje van een cent. De vliezen braken en drie en een half uur later hield ik een gezonde zoon in mijn armen. Ik was in het ziekenhuis bevallen en mocht dezelfde weer naar huis. Omdat de bevalling zo snel ging, heb ik mijn portie (na) weeen wel gehad.
Thuis lag ik prinsheerlijk in mijn kraambed tot de derde dag. Toen kwamen de kraamtranen. "Dat is normaal", zei de kraamhulp. Maar na een paar dagen vond zij het niet meer zo normaal. Ik moest mij maar eens bij elkaar rapen en niet zo zeuren. Ik had twee gezonde kinderen, een lieve man, wat had ik nou te klagen. Dat wist ik wel, maar het lukte niet. Het leek of er een donkere wolk boven mij hing en die ging niet weg. Ik voelde mij behoorlijk depressief en had nergens zin in. Ik vond ook niets meer leuk.
De huisarts erbij gehaald, maar die wist ook niet wat hij met mij aan moest. Niet zo aanstellen en gewoon genieten, was zijn antwoord. Maar juist dat genieten lukte niet. De omgeving werkte ook niet echt mee. Zij waren het met de huisarts eens. Zelfs familie had een oordeel. En geen positieve.
Doordat jij je zo voelt, door de omgeving als een ondankbaar mens word gezien, die gewoon een schop onder haar kont nodig heeft, word je erg onzeker. Over of je wel een goede moeder bent, een goede echtgenote, want je voelt je zo schuldig!
Ik had alles om blij te zijn, maar ik was het niet. Volgens de huisarts mankeerde ik niets en de rest ging hier in mee. Pukmaan wist het op een gegeven moment ook niet meer wat er nu aan de hand was met mij. Maar hij steunde mij onvoorwaardelijk. Hij nam mij veel dingen uit handen, terwijl hij een fulltime baan had.
Op een gegeven moment was ik zo angstig geworden van alles, dat ik heel moeilijk de straat opdurfde. Dus Pukman deed de boodchappen. De buren zagen alleen Pukman nog buiten en vonden mij maar een lui mens. Dat hij nog bij mij bleef!! Dat alles heeft mij erg onzeker gemaakt.
Ik heb er anderhalf jaar mee gelopen. Pukman en ik zijn er op eigen kracht weer bovenop gekomen. Later kwam ik erachter wat ik nu eigenlijk had. Een Postanale Depressie. Een taboe blijkt wel, want niemand heeft het hier met ons over gehad. Het had ook veel leed bespaard als we het wel hadden geweten. Een depressie, een dipje, je doodmoe voelen en je zo ongelukkig voelen, dat kan toch niet als je net een gezonde baby hebt gehad?
Maar daar kwam het juist door. Ik ben heel erg gevoelig voor hormoonveranderingen. Ik krijg daar behoorlijk last van. Nu weet ik het. Maar ik had het graag vroeger geweten. Dan hadden wij er misschien iets aan kunnen doen. Ik had mij in ieder geval niet zo eenzaam en schuldig gevoeld.
Sannepan, je bent echt niet de enige. Ik vind het knap dat je het met ons wilde delen. Daardoor kwam bij mij de herinnering weer naar boven. Heel veel sterkte, meis. Het gaat weer over en ik denk aan je. Dank je wel voor je stukje. Een dikke knuffel.
Liefs Puk
maandag 1 november 2010
De gave van Pukman
Pukman heeft een vooruitziende blik. Letterlijk. Hij "voorspelde"bepaalde dingen, die ook echt uitkwamen. Beetje eng eigenlijk. Op een gegeven moment heb ik gezegd, dat hij maar niets meer moest vertellen.
Ik was 19 jaar en wij hadden ruim anderhalf jaar verkering. ik werkte inmiddels bij een andere werkgever. Toen wij nog samenwerkten, kwam hij mij altijd 's morgens ophalen en hij bracht mij ook weer thuis. Maar ik ben bij dat bedrijf weg gegaan en vond een andere baan. Pukman achtervolgde mij met allerlei waarschuwingen. "Kijk je uit, doe je voorzichtig, zal ik je ophalen?" Dat vond ik zo'n onzin.Ik ging elke dag met mijn brommertje naar mijn werk. Hij wilde het liefst dat ik niet meer op mijn brommertje stapte. We kregen er nog ruzie over. "Wat een onzin", zei ik. "Laat mij toch eens met rust". Maar dat deed hij niet. Hij had een "voorgevoel".
Op een dag stond hij mij weer op te wachten na mijn werk. "Ik breng je thuis en ik wil geen commentaar", zei hij en was al bezig om mijn brommer in te laden. Toen werd ik boos. Hij moest hier maar eens mee ophouden en ik ging alleen naar huis. Dat moest hij ook maar doen. Maar hij reed gewoon achter mij aan. Het was december en het regende erg hard. Op een gegeven moment wilde ik binnendoor naar huis. We namen afscheid onder luid protest van Pukman. "Kijk je uit? Bel je als je thuisbent?" Nu was het nog maar 5 minuten naar mijn huis en beloofde braaf om hem te bellen. De regen sloeg in mijn gezicht en ik trok mijn helm over mijn voorhoofd. Naar de grond kijkend vervolgde ik mijn weg. Op een bepaald moment keek ik op om te kijken of ik al bij de bocht was, waar ik rechtsaf moest slaan. Er doemde een groot oranje vlak voor mij op en het volgende moment ben ik helemaal kwijt. Ik was buiten bewustzijn en toen ik bijkwam had ik het koud. Ik vond het ook erg nat. Ik was tegen een stilstaande vrachtwagen gereden en eronder geschoven. Gelukkig tegen de voorkant en niet tegen de achterkant, zei een agent later tegen mijn ouders. Ook een geluk dat ik mijn helm op had, anders hadden mijn hersens in mijn tenen gezeten. Met andere woorden ; Ik had het niet overleefd. Die vrachtwagen mocht daar niet staan en kreeg een boete voor fout parkeren.
Maar ik lag onder een vrachtwagen. In het donker en met regenachtig weer. Niemand zag mij. "Help, help", riep ik zachtjes. "Help, ik heb het zo koud." Ik hoorde verschillende mensen langs fietsen, maar niemand merkte mij op. Uiteindelijk hebben ze mij wel gevonden. Pukman hoorde maar niets van mij en belde mijn ouders. Allemaal verbaasd dat ik nog niet thuis was, hebben ze de politie gebeld. Toen was het ongeluk net gemeld. De politie was er en een ambulance en ik werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar zag ik ook mijn ouders en Pukman. Helemaal ontdaan, maar daar heb ik op dat moment weing van meegekregen. Mijn gezicht was behoorlijk beschadigd, vooral mijn mond. Al mijn tanden waren door mijn onderlip gegaan. Het was een naar gezicht. Verder had ik alleen een gebroken knieschijf. Ik moest 11 dagen blijven en werd van mijn lies tot mijn tenen in het gips gegoten.
Twee dagen voor kerst mocht ik naar huis. In het begin kon ik niet zoveel. Maar alles went. Je zag ook niet dat mijn hele been in het gips zat. Met mijn mond ging het langzaam beter. Ik kon alweer wat vast voedsel eten, inplaats van vloeibaar. Het lopen ging ook steeds beter. Dat moest ik wel leren. Gelukkig had je vroeger broeken met wijde pijpen en niemand zag dat mijn been in het gips zat. We hebben ook wel veel gelachen. Ik wilde toch wel weg, naar de bios. Maar het was een hele toer om mij in de auto te krijgen. En in de bioscoop moest ik wel aan het gangpad zitten. Een been stak uit. We gingen ook winkelen, Pukman en ik. "Hoe is het met je houten been?", zei hij in een volle winkel. Ik krapte eens aan mijn been en zei: "Ik geloof dat ik last heb van houtworm". We lagen dan in een deuk, als de mensen toch wel een beetje misprijzend keken.
Na 6 weken mocht het gips eraf. Het is helemaal goed gekomen. Ik heb alleen nog heel lang last gehouden van mijn lip. Elke winter zwol hij op. Heel gek. Ik heb geluk gehad. Ik heb er niets aan overgehouden. Dankzij mijn helm. Ik heb er bij de kinderen altijd op aangedrongen dat zij een helm droegen. Het heeft uiteindelijk mijn leven gered.
Liefs Puk
Abonneren op:
Posts (Atom)