Ook ik zat niet op een roze wolk........

Gisteren schreef Sannepan op haar blog over haar babyblues. En het is zo herkenbaar, maar nog steeds een taboe. Tenminste dat gevoel heb ik. Depressie, een dip en dat nadat je een wolk van een baby hebt gekregen. Dat kan toch niet? Dan hoor je toch volmaakt gelukkig te zijn? Niet dus!

Vergeleken met de bevalling van oudste zoon, was die van tweede zoon een fluitje van een cent. De vliezen braken en drie en een half uur later hield ik een gezonde zoon in mijn armen. Ik was in het ziekenhuis bevallen en mocht  dezelfde weer naar huis. Omdat de bevalling zo snel ging, heb ik mijn portie (na) weeen wel gehad.

Thuis lag ik prinsheerlijk in mijn kraambed tot de derde dag. Toen kwamen de kraamtranen. "Dat is normaal", zei de kraamhulp. Maar na een paar dagen vond zij het niet meer zo normaal. Ik moest mij maar eens bij elkaar rapen en niet zo zeuren. Ik had twee gezonde kinderen, een lieve man, wat had ik nou te klagen. Dat wist ik wel, maar het lukte niet. Het leek of er een donkere wolk boven mij hing en die ging niet weg. Ik voelde mij behoorlijk depressief en had nergens zin in. Ik vond ook niets meer leuk.

De huisarts erbij gehaald, maar die wist ook niet wat hij met mij aan moest. Niet zo aanstellen en gewoon genieten, was zijn antwoord. Maar juist dat genieten lukte niet. De omgeving werkte ook niet echt mee. Zij waren het met de huisarts eens. Zelfs familie had een oordeel. En geen positieve.
Doordat jij je zo voelt, door de omgeving als een ondankbaar mens word gezien, die gewoon een schop onder haar kont nodig heeft, word je erg onzeker. Over of je wel een goede moeder bent, een goede echtgenote, want je voelt je zo schuldig!

Ik had alles om blij te zijn, maar ik was het niet. Volgens de huisarts mankeerde ik niets en de rest ging hier in mee. Pukmaan wist het op een gegeven moment ook niet meer wat er nu aan de hand was met mij. Maar hij steunde mij onvoorwaardelijk. Hij nam mij veel dingen uit handen, terwijl hij een fulltime baan had.
Op een gegeven moment was ik zo angstig geworden van alles, dat ik heel moeilijk de straat opdurfde. Dus Pukman deed de boodchappen. De buren zagen alleen Pukman nog buiten en vonden mij maar een lui mens. Dat hij nog bij mij bleef!! Dat alles heeft mij erg onzeker gemaakt.

Ik heb er anderhalf jaar mee gelopen. Pukman en ik zijn er op eigen kracht weer bovenop gekomen. Later kwam ik erachter wat ik nu eigenlijk had. Een Postanale Depressie. Een taboe blijkt wel, want niemand heeft het hier met ons over gehad. Het had ook veel leed bespaard als we het wel hadden geweten. Een depressie, een dipje, je doodmoe voelen en je zo ongelukkig voelen, dat kan toch niet als je net een gezonde baby hebt gehad?

Maar daar kwam het juist door. Ik ben heel erg gevoelig voor hormoonveranderingen. Ik krijg daar behoorlijk last van. Nu weet ik het. Maar ik had het graag vroeger geweten. Dan hadden wij er misschien iets aan kunnen doen. Ik had mij in ieder geval niet zo eenzaam en schuldig gevoeld.

Sannepan, je bent echt niet de enige. Ik vind het knap dat je het met ons wilde delen. Daardoor kwam bij mij de herinnering weer naar boven. Heel veel sterkte, meis. Het gaat weer over en ik denk aan je. Dank je wel voor je stukje. Een dikke knuffel.

Liefs Puk