Pas geleden kreeg ik bericht

Van de RDW. Het word weer tijd, om mijn rijbewijs te verlengen. Dit verhaal heeft niets met consuminderen te maken , maar ik wil het jullie niet onthouden.

Ik ben best wel onzeker en niet zo overtuigd van mijn eigen kunnen. Een rijbewijs halen leek dan ook niet voor mij weggelegd. Als ik er al aan dacht, brak het zweet mij aan alle kanten uit. En dan zat ik nog niet eens in een auto.Pukman probeerde mij wel zover te krijgen, dat ik lessen ging nemen, maar ik schoof het steeds voor mij uit. Na twee jaar werd Pukman dat een beetje zat. Op een dag zei hij:"Je hebt een week om een rijschool te zoeken, anders staat er hier plotseling een auto voor de deur. Tja...Puk en plotseling gaat niet samen, dus toch maar op zoek naar een rijschool. (Pukman vond het belangrijk, dat ik mijn rijbewijs haalde. Ben je veel verstandiger en kun je overal naar toe.). Binnen een week een rijschool gevonden en een afspraak gemaakt. Twee weken later,s 'morgens om 9 uur zou ik mijn eerste rijles krijgen. Pukman had mij op een verlaten parkeerterrein de beginselen al een beetje bijgebracht,zodat ik in ieder geval niet helemaal vreemd in een auto stapte. Ik had er echt slapeloze nachten van. Op de grote dag zat ik om 6 uur al beneden. Werd ik om half 9 afgebeld!! Het schoof een week op. 
Uiteindelijk kwam toch de dag van de eerste les. En ik was bang!! Vreselijk vond ik het. Wij hadden aan niemand verteld, dat ik rijlessen had. Niet aan de kinderen of familie. Ik dacht,als ik zak, hoef ik tenminste niks uit te leggen. De lessen waren toch meestal onder schooltijd. Ik heb vele,vele lessen gehad eer ik af mocht rijden. Mij rij instructeur hield ervan om onderweg z'n administratie te doen. Dus ik werd een kei op de snelweg. Alleen maar rechtdoor. Kruispunten waren een groot probleem. Dat bleek wel, toen ik voor de eerste keer afreed. Snelweg ging prima, maar die kruispunten(Zucht;#). Ik gaf iedereen voorrang: Aoto's, fietsers, voetgangers, kinderwagens, noem maar op. En dan maakte het niet uit, of je nou van rechts of links kwam. Je snapt hem al: GEZAKT. De tweede keer hetzelfde liedje. Weer gezakt. Toen kon ik voor Rijkswaterstaat afrijden.  Daar nemen zij de tijd, stellen je je op je gemak en proberen de angst een beetje weg te nemen. En ja.... zelfs toen ben ik gezakt. Elke keer maar weer op die kruispunten. De vierde keer moest ik weer "gewoon"afrijden. Laat het nou net in onze vakantie vallen. En ik moest om 8 uur afrijden. Wij zaten in een huisje op een vakantiepark en besloten de oudste twee daar te laten en de jongste mee te nemen. Die was op dat moment 7. De anderen waren 11 en 13 jaar. s'Morgens om vijf uur jongste uit bed gehaald en gezegd, dat mama naar de dokter moest. De kinderen begrepen er niets van en ik geef ze geen ongelijk. Om een lang verhaal kort te maken: weer gezakt. Ik wilde er mee ophouden. Behalve, dat ik het niet leuk vond, kostte het handen vol geld. Pukman haalde mij over, om het tenminste nog een keer te proberen. Het werd dan weer Rijkswaterstaat. Oke, nog een keer. Ik moest half oktober afrijden. In de herfst.Er lagen zoveel bladeren op de grond, dat je niet kon zien, waar de stoep eindigde en de straat begon.De rij insructeur had een pittig gesprek met mij, voordat ik af moest rijden. "Toon een beetje lef, zet je neus(van de auto) ervoor. Laat zien dat je voorrang hebt". En met dat gesprek in mijn achterhoofd begon ik aan mijn examen.Toevallig zat er een andere vrouw achterin van de rijschool(zij reed mee). De insructeur bleef achter. De zenuwen gierden door mijn keel, zag het verschil niet tussen stoep en weg en hoopte maar, dat het zo snel mogelijk achter de rug was. Ik kon wel rijden, maar met een examen klapte ik dicht. En toen naderde ik een kruispunt. Goed naar rechts gekeken en links. Er kwam van rechts wel een auto aangereden, vrij snel, maar het spookte maar door mijn hoofd:Toon lef toon lef,zet die neus ervoor, laat zien dat je voorrang hebt. En ik reed door. En midden op dat kruispunt was daar die enorme klap. Die vrouw was gewoon bovenop mijn auto geklapt. Ondanks de harde klap(zij reed te hard) hadden wij allemaal niets. Ik ben verdwaasd uitgestapt en dacht:Weer gezakt. En dat vroeg ik ook aan de examinator. Maar daar gaf hij geen antwoord op. Ik was zo geschrokken, ik ging even op de stoeprand zitten en de examinator kwam erbij, ook op de stoeprand. Ik kon het examen afbreken, maar dan was ik zowiezo gezakt. Dus toen al het papierwerk geregeld was, toch maar verder. En toen was ik mijn zenuwen kwijt. Ik dacht, dit is toch een verloren zaak. Toen wij weer bij het gebouw terugkwamen, van waaruit ik begonnen was, stond een overspannen instructeur mij op te wachten. "Waar bleef je nou", zei hij en verschoot helemaal van kleur, toen hij zijn auto zag. Behoorlijk in de prak. Ja, zei ik, ik moest toch lef tonen, neus ervoor zetten en dat heb ik gedaan. Alleen is er iemand tegenaan gereden. Wij naar binnen en daar kreeg ik te horen, dat ik GESLAAGD. was Huhuhu......echt waar? De examinator vond, dat ik na het ongeluk heel goed gereden had.
Maar toen ik weer thuis was, wilde ik het Pukman vertellen. Maar dat ging niet, want hij had die dag cursus.En mobiele telefoons bestonden nog niet. Om 12 uur was ik thuis en ik moest tot 5 uur wachten. Toen ik Pukman zag, begon ik spontaan te huilen. Ach, zegt hij, dan doe je het toch nog een keer. Ik..Ik..ik ben geslaagd.... Nou, hij geloofde er niets van. Pas toen ik alle papieren had laten zien, geloofde hij mij.
Na twee weken kreeg ik bericht, dat ik het rijbewijs op kon halen en dat deed ik niet. Ik dacht, dan moet ik ook rijden. Op een gegeven moment had Pukman een dagje vrij.Leuk, zei ik. We gaan gezellig weg, zei hij. Het is een verassing. Nou, die verassing was naar het gemeentehuis, mijn rijbewijs ophalen!! En nu achter het stuur, zei Pukman. Het was november en erg slecht weer. En elke keer als het regende,stormde, hagelde sneeuwde, moest ik de weg op. Pukman zat er wel naast. Voordeel is, dat ik nu met alle weersomstandigheden rijd.

Nog een leuke anekdote:
Toen ik pas mijn rijbewijs had, reed ik als een kruk. Ik ben niet voor niets zo vaak gezakt. Op een gegeven was Pukman aan het koken, moest jongste zoon van het voetbalveld gehaald worden met een paar vriendjes. Puk, dat kun jij wel doen. Het is niet zover en ik ben bezig. Ik heb van alles geprobeerd om er onderuit te komen. Hij was onverbiddelijk. Jij haalt die kinderen op. Heel voorzichtig erheen gereden, kinderen op de achterbank en ik weer terug. Zie ik jongste zoon heel benauwd kijken. "Wat is er", vraag ik. Zegt hij: Ik ben nog veel te jong om dood te gaan!! Hij was toen 7 jaar. Inmiddels 27 en met zijn vriendin een paar daagjes weg en wij zorgen voor hun poezen. Schatjes, ze hebben er 5.
Geniet van deze dag.

Puk