maandag 11 oktober 2010

Ouderschap

Toen wij kinderen kregen wilden wij het anders doen dan onze ouders. Om redenen die ik hier niet ga noemen. Wij wilden dat zij later op een fijne jeugd terug konden kijken. Want dat is toch de grondslag voor de rest van je leven.

Je kunt niet kiezen waar je geboren word. En als je om je heen kijkt, zijn er genoeg problemen binnen een gezin. En dat is jammer. Want het kan ook anders. Als je als kind vroeger geslagen werd is dat des te meer een reden om dat bij je eigen kinderen niet te doen. Juist, omdat je het zelf zo erg vond. Bepaalde aspecten van je eigen opvoeding hoef je niet te gebruiken bij de opvoeding van je eigen kinderen.

Wij hebben altijd veel met de kinderen gepraat. Als ze iets niet mochten, hebben wij altijd uitgelegd waarom niet. Alleen het antwoord: Daarom niet, is voor een (klein) kind vaak onverklaarbaar.Je kunt ze beter vertellen, waarom ze 's avonds in het donker niet over straat mogen, waarom ze op tijd naar bed moeten en goede sexuele voorlichting is ook belangrijk.

Opvoeden is een kunst. En het is niet voor even, het is zeker voor 20 jaar. Niemand word als een perfecte ouder geboren, dat is iets wat je in de praktijk vanzelf wel leert. Maar er zijn ook mensen die het ouderschap als een soort macht gebruiken. Zo van: Ik ben toch je moeder/vader en je doet wat ik zeg. Op deze manier bereik je niets. Zolang ze klein zijn , kun je tot op zekere hoogte bepalen wat ze doen, maar als ze in de pubertijd komen, ben je nergens meer.

Pubertijd........dat is een moeilijke periode. Zowel voor het kind als voor de ouders. Ook daar moet je mee leren omgaan. Als je dat voor de eerste keer meemaakt, weet je niet wat je overkomt. Dat leuke lieve kind is een moeilijk persoon geworden. Gooit echt z'n kont tegen de krib. Niets deugd meer, niets is meer leuk, bij vrienden gaat het heel anders en ze zeggen: jullie zijn op de wereld om mij dwars te zitten. Ze kunnen hele kwetsende dingen zeggen. Maar daar moet je doorheen prikken. Want er komt een tijd dat je weer een glimp opvangt van je"oude" kind. En die periodes worden steeds langer.

Kinderen opvoeden is een leerproces. Zowel voor de kinderen als voor de ouders. Het is belangrijk om ze op een bepaalde leeftijd los te laten. Dan maken ze maar fouten. Daar leren ze van. Een leraar op school zei eens: "Volg uw kind, maar achtervolg uw kind niet". Een wijze uitspraak. Wij hebben ze vrijgelaten, maar op een afstandje gevolgd of alles wel goed ging. En ze kunnen altijd bij ons aankloppen.

Wij hebben drie kinderen grootgebracht. Dezelfde ouders, drie verschillende kinderen, die ons allemaal even lief zijn. Toen kwamen er drie schoondochters, die zijn ons ook erg dierbaar.En dan doe je als ouder een stapje terug. En zo hoort het ook. Je vrouw/vriendin komt dan op de eerste plaats. En ze krijgen een eigen leven. Een leven met elkaar en als ouder kom je aan de zijlijn te staan. En er zijn nog altijd ouders die daar moeite mee hebben. Maar daar kun je op verschillende manieren mee omgaan. Om misverstanden te voorkomen, dit is mijn mening. Ieder doet het op z'n eigen manier en ik zeg niet dat deze manier de beste is, maar het is onze manier. En onze ervaring is: als je veel met je kind praat, open bent, hun leven accepteert zoals zij dat willen leven,dan zullen ze met veel plezier nog thuis komen. Voor een praatje, voor advies, een luisterend oor, of gewoon zomaar.

Kinderen die thuiswonen heb je maar voor even, maar als je het goed doet, heb je ze voor het leven.

Geniet van deze dag

Puk

4 opmerkingen:

  1. Wijze woorden Puk! Vooral die laatste vind ik mooi.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wijze woorden.
    Wij zeiden vroeger altijd, kinderen krijg je maar de gebruiksaanwijzing krijg je er niet bij. Die moet je zelf nog maken.

    BeantwoordenVerwijderen