Pesten en wat het met je doet.

Ik keek pas geleden naar SOS Sonja. Daar kwam een vrouw in voor, die op school heel erg gepest was door haar gewicht. En terwijl ik haar verhaal volgde, dwaalden mijn gedachten af. Want die vrouw was ik!


Ik zit weer op de lagere school en ben zeven jaar oud. Ik huppelde blij naar school, want ik had een bril gekregen. Het zat er al een tijdje aan te komen. Mijn ogen werden steeds slechter en ik moest steeds dichter bij het schoolbord gaan zitten om nog wat te lezen. Maar ik voelde mij blij. ik kon eindelijk weer zien! Mijn klasgenoten dachten daar duidelijk anders over. Ik was "De Brillejood". En dat ben ik de rest van mijn lagere schooltijd gebleven. Niemand vond mij meer leuk. Ik werd als laatste gekozen met gym. En de twee partijen kregen nog ruzie ook, want niemand wilde mij erbij hebben. Ik heb vele jaren dezelfde leraar gehad. Die was een dag voor mij jarig. En hij kreeg het altijd voor elkaar om dat op mijn verjaardag te vieren. Zie je het voor je? Ben je jarig, een trommel met traktatie voor de kinderen, wat lekkers voor de leerkrachten en in je mooiste jurk naar school. Daar zit een leerkracht, die een feestje geeft, omdat hij een dag eerder jarig was,maar dat niet kon vieren. Als hij praatte, spuugde hij altijd. Mijn bril zat onder. Niemand die mij zag zitten. Nee, de lagere school was geen succes.

Toen was ik twaalf en ging naar de middelbare school. Ik had inmiddels een broertje erbij gekregen. Ik was nogal een laatbloeier. Speelde veel met mijn broertje en zat dagen met hem in de zandbak, samen met mijn barbies. Ik zei het al : Een laatbloeier.Op de middelbare school ging het al niet veel beter. Er zaten twee meisjes in de klas, ik weet zelfs hun namen nog, die alles bepaalden wat er in de klas gebeurde. En die twee hadden het op mij voorzien. Niemand mocht zich met mij bemoeien, niemand mocht met mij praten en dat deden ze dan ook niet.Met twee klassen tegelijk hadden wij handwerken. En ohhh, als iemand met mij praatte, onderging zij hetzelfde lot. Dus ik zat altijd alleen. Twee jaar lang. Ik droeg nog geen BH. Was ook nog niet nodig. Ik werd daar zo mee gepest, dat ik mijn moeder om een BH smeekte. Maatje 65AA en ik moest hem nog opvullen ook. Maar het pesten ging door. Tussen de lessen door liep ik op de gang en werd dan altijd gepakt. Ze lieten mij struikelen, een hield mij vast,terwijl de ander in mijn maag stompte, inkt in je tas gooien, je schriften uit je tas halen en laten verdwijnen. Zelfs op het toilet was ik niet veilig. Ik heb het wel aan mijn ouders verteld. Mijn vader is nog met met de ouders gaan praten,maar dat schoot niet op. Ik wilde niet, dat hij met de directeur van de school ging praten, ik was bang dat het alleen maar erger zou worden. En toen brak de dag aan, dat ik het niet meer trok. Na weer voor de zoveelste keer gestompt te zijn, liep ik kalm naar mijn klas en ging rustig zitten. Ik pakte mijn lineaal, liep op een van de meisjes af en timmerde er op los en hard! Twee jaar opgekropte woede,boosheid,verdriet, alles kwam eruit. Ik kreeg letterlijk een waas voor mijn ogen! Ze hebben mij met een paar man van haar af moeten trekken. In een heel lang gesprek met de directeur uitgelegd, wat er aan de hand was. En hij geloofde mij onmiddelijk. Hij zei alleen maar:"Waarom heb je dat niet eerder verteld?:"Die twee meisjes werden direkt van school gestuurd. Maar ik ben wel naar een andere school gegaan. De laatste twee jaar ging het beter, maar ik was wel veranderd.Kon moeilijk vriendschappen sluiten en was het geloof in de mensen een beetje kwijt.

Ik ben 16 jaar en klaar voor mijn eerste baan. Vroeger lagen de banen letterlijk voor het oprapen. De chef van een groot bedrijf kwam bij ons thuis om mijn sollicitatie te bespreken. Mijn broer, die toevallig aanwezig was en het salaris hoorde, wilde daar ook wel werken. Dus hij ging in onze woonplaats werken en ik moest naar een andere plaats. In een bedrijf met bijna allemaal vrouwen! Ook mijn chef was een vrouw. En het ging niet goed. Zij waren een hecht clubje en daar was ik. Echt een vreemde eend in de bijt, vonden zij. Ik werd genegeerd, er werd enorm over mij gekletst, kortgezegd niemand moest mij. Uiteindelijk heb ik overplaatsing aangevraagd en gekregen. Ik ging in mijn eigen woonplaats werken. Ik was bijna achttien en eindelijk had ik het naar mijn zijn. Leuke mensen en ik ontmoette Pukman.

Ik ben heel lang gepest. Op de lagere en middelbare school en mijn eerste baan. Mensen die een ander zo pesten, beseffen niet, wat ze iemand daarmee aandoen. Het doet zoveel met je. Het heeft zo'n impact. Het heeft van mij een heel onzeker en bang meisje gemaakt, die overal bang voor was en geen nee durfde te zeggen. Want als je nee zegt, vinden ze je niet aardig.

Nu ben ik volwassen, heb ik met hulp van Pukman op z'n tijd nee leren zeggen en voel ik mij een gelukkig mens. Maar diep van binnen zit nog steeds dat kleine meisje die vreselijk gepest is en die niemand moest.

Geniet van deze dag.

Puk