Gisteravond waren jongste zoon en schoondochter hier. Het was gezellig. Vorige week waren wij naar mijn schoonmoeder geweest en zij had ons wat foto's meegegeven. Er zat een grote foto bij van de hele famile. Die was 17 jaar geleden genomen. Jongste zoon was jarig en iedereen stond in onze pas aangelegde tuin. Een mooie foto.
Jongste zoon staat er op met z'n arm in het gips. Hij was van een container gevallen op het schoolplein. Tja, en dan breek je je arm. Ik was even weg en toen ik terug kwam, zaten er twee Pukmannetjes op de bank. Grote Pukman lag op de bank. Door z'n rug gegaan en kon geen kant meer op. Kleine Pukman zat op de bank en ondersteunde z'n arm. Dat werd de eerste hulp. Grote Pukman kon niet mee, dus ik moest alleen. Ik zat er een beetje doorheen en ik was moe. Dus mijn reactie was eerlijk gezegd niet zo fraai. Ik werd boos en zei": We gaan lopen". Hij was toen tien. Ja, ik schaam mij er nog voor. Wij zijn naar het ziekenhuis gaan lopen en ik liep stevig door.
Op de eerste hulp aangekomen, werd Kleine Pukman eerst apart genomen. Dat wist ik. Het is al eerder gebeurd. Ze willen uit zijn mond horen, wat er gebeurd is. Daarna mag ik mijn verhaal doen. Foto's gemaakt en inderdaad een gebroken arm. Maar de dokter nam mij even apart. De arm moest gezet worden. Dat kon op twee manieren. De eerste was: even doorbijten en dan mag hij mee naar huis. De tweede was: onder narcose en een nachtje blijven. Ik vroeg aan de dokter wat beter was en hij stelde voor om even door te bijten. Toen een verpleegster hem aan de ene kant en ik aan de andere kant hem vast moesten houden, had er toch een lampje moeten gaan branden bij mij. Het deed enorm veel pijn.
De arm werd in het gips gezet. Blauw, z'n lievelingskleur. Waar ik over inzat was het feit, dat hij een paar dagen later op kamp ging. Toentertijd was er een klein olifantje door z'n vader per ongeluk in zo'n gracht geduwd in de dierentuin. En hij had ook een gebroken pootje. Ze voerden op kamp een toneelstukje op en Kleine Pukman was het olifantje. Hij glom van trots. Het is toch nog goed afgelopen. Maar over het zetten van z'n arm heeft Kleine Pukman het nog steeds.
Hij heeft een geheugen als een olifant, net als ik vroeger. Dus toen ze gisteren hier waren hebben wij leuke herinneringen opgehaald. Ik vertelde ook nog een paar verhalen en Kleine Pukman zei: Oh, dat staat op je Blog". Hij leest hem namelijk ook. Hij wist veel te vertellen wat ik geschreven had. Leuk om te horen.
Dus nu wil ik even wat tegen Kleine Pukman zeggen: "Het spijt mij dat je zoveel pijn hebt gehad. Vergeef je mij? Ik hou heel veel van je en ik ben trots op je. Liefs je Pukmoeder.
Geniet van deze dag
Puk
Hoi Pukmoeder, het heeft even geduurd :-), maar ik heb het uiteindelijk een plekje kunnen geven. Dus ik kan wel zeggen dat ik het je nu na al die jaren vergeef ;-).
BeantwoordenVerwijderenLiefs Kleine Pukman
Tegenwoordig heb je van die programma's op de televisie als Inging Oost en dan kun je zien hoeveel pijn zoiets doet, maar toen had je dat natuurlijk nog niet, dus hoe kon je het weten? Als je het wel geweten had, had je uiteraard voor narcose gekozen.
BeantwoordenVerwijderenOm je boze reactie en het feit dat jullie lopend naar het ziekenhuis gingen, moest ik wel lachen: dat is zoooo herkenbaar!!
Hé, je bent in ieder geval naar het ziekenhuis gegaan! Helaas zijn er ook moeders die zouden hebben gedacht: 'We slapen er wel een nachtje over'..
BeantwoordenVerwijderenFijne dag!
Wat lief van kleine Pukman dat hij je vergeeft op je blog, en wat vreselijk dat hij zoveel pijn moest hebben destijds, gelukkig is het allemaal goedgekomen en ieder mens heeft wel eens zoiets meegemaakt, de een wat erger dan de ander maar dat vormt je wel. Leuk dat jullie dat met ons wilde delen. Liefs, Linda
BeantwoordenVerwijderen