In een vorig blogje heb ik een verhaal verteld over de eerste hulp van jongste zoon. Hij heeft erop gereageerd met een knipoog, want hij heeft dezelfde humor als zijn vader. Ik heb echt niet van te voren geweten, dat het zo pijnlijk was. Dat had de arts mij niet verteld. Anders had ik wel een andere beslissing genomen.
En wat dat lopen betreft, dat valt wel mee. Wij wonen namelijk op 5 minuten loopafstand van het ziekenhuis. Ga je met de auto, moet je erg omrijden en het parkeren is haast niet te doen.
Wat ik gewoon niet leuk vind is hoe je behandeld word. Je bent bezorgd, je komt daar aan en als je aan de beurt bent, dan nemen ze je kind apart. Jij word verzocht te blijven wachten. Ze willen eerst het verhaal van het kind zelf horen, wat er gebeurd is. Dan mag jij je verhaal doen. En ik kan dan alleen maar zeggen, dat ik alleen zijn verhaal ken, omdat ik er niet bij was toen het gebeurde. De sfeer die er omheen hangt vind ik niet prettig.
Ik hou niet van de Eerste Hulp, wat betreft botbreuken bij kinderen. Dat komt door oudste zoon. Hij was anderhalf en ik was ongeveer 4 maanden zwanger van middelste zoon. Het was zaterdagmiddag en Pukman was naar z'n ouders. Ik deed samen met oudste zoon een middagdutje. Oudste zoon was erg bewegelijk en lag altijd dwars in zijn bedje. Hij had een spijlenbedje, maar dat was niet zo hoog. Op een gegeven moment hoorde ik een klap. Ik schoot mijn bed uit en vond oudste zoon naast z'n bed. Hij had een slaaapzak aan, maar was toch over de rand van z'n bed geklommen.
Ik heb Pukman gebeld en die is gelijk naar huis gekomen. Ik had al gekeken of er iets aan de hand was.Hij was op z'n pols gevallen. Maar hij kon gewoon z'n vingers bewegen en hij huilde ook niet. We hebben het aangekeken, maar besloten toch naar het ziekenhuis te gaan.Naar de Eerste Hulp. Daar alles uitgelegd. Toen werd ons verzocht om hem helemaal uit te kleden. Ik zei nog dat hij uit z'n bedje was gevallen en toen zei de arts: Dat zeggen ze allemaal". En wat er dan door je heen gaat! Ik kan best begrijpen, dat er wat kinderen betreft een bepaalde allertheid moet zijn. Maar ik vond het vreselijk wat die arts zei. Later bood hij z'n verontschuldigen aan.
Zijn pols was gebroken en werd in het gips gezet.
Maar ik heb daarna nog wel een paar keer bij de Eerste Hulp gezeten. Toen jongste zoon z'n arm brak toen hij van de container viel, was hij een jaar eerder ook op de Eerste Hulp beland met een gebroken arm. Hij wilde graag bij een groepje horen en moest als toelatingstest van een bruggetje springen. Hij kwam nog op het gras terecht, maar het was afgezet met een hek. Je wilt dan niet weten, wat er had kunnen gebeuren als hij op dat hek terecht gekomen was.
Je kunt je kinderen niet altijd beschermen. Wij wonen in een autovrije omgeving en ze speelden veel buiten. Je waarschuwt ze genoeg, maar je bent er niet altijd bij.
Puk
Gelukkig reageren ze hier toch wat aardiger op de Spoedeisende hulp. Er wordt wel eerst aan een kind gevraagd wat er gebeurd is, maar daar mag je als ouder gewoon bij zijn.
BeantwoordenVerwijderenBij m'n zus werd er in groep 2 gevraagd of m'n ouders niet wat te zeggen hadden. Ze zat altijd onder de blauwe plekken. En niet alleen knieen en schenen, maar ook op d'r rug en dergelijke.
BeantwoordenVerwijderenNet op het moment dat m'n moeder wilde uitleggen dat zij er ook niks aan konden doen, klapte m'n zus vol tegen het betonnen muurtje van de zandbak met haar rug, om vervolgens op te staan en verder te spelen.
Ik was net zo erg, maar bij mij is er nooit iets over gezegd.