Een opgeruimd huis, een opgeruimd hoofd

Maar niet hier. Mijn huis is een rommeltje en mijn hoofd loopt om. Ik loop maar te malen en ben niet vooruit te branden. Het stof blijft maar dwarrelen, hoeveel ik ook stof, stofzuig, dweil.Het heeft geen nut. Het gruis ligt in de versterbanken. Het heeft weinig nut om aan de schoonmaak te gaan. En ik kan daar helemaal niet tegen. Ik hou van een opgeruimd huis en dat is nu ver te zoeken. Elke kamer staat vol.

Ik ben nog wel even bij de Lidl geweest. Kon nog net de spullen krijgen die ik wilde hebben. Het meeste was om 11 uur al uitverkocht. Ongelooflijk! Maar ik ben er blij mee.

Gisteren bij oudste zoon gegeten. Het was erg gezellig. Schoondochter was vrij, dus wij waren er om 3 uur. Gezellig wat drinken en kletsen. Ik was vorige week vergeten om een griepprik te halen, dus dat moest nu tussendoor. Gelukkig was het niet druk en ging het redelijk snel.

De feestdagen komen er ook weer aan. Wij vieren het dit jaar voor het eerst niet hier, maar bij oudste zoon. Het is ook wel eens leuk om weg te gaan. Ik zie altijd tegen die decembermaand op. Van mij mag november overgaan in jauari. Maar uiteindelijk vind ik de feestdagen wel gezellig.

De Kerstspullen liggen alweer in de winkel en Sinterklaas moet nog beginnen. Ze beginnen steeds vroeger.
Wij zetten dit jaar geen boom. Geen ruimte momenteel en wij vieren het toch niet hier. Volgend jaar weer.
Wij brengen het huis wel een beetje in kertstemming anders word het zo kaal.

Vinden jullie Kerst leuk of sla je de feestdagen het liefst over?

Liefs Puk

Over een badmeubel, weegschaal en een gelukkig mens

Ik ben zoooo blij!! Wij gaan vandaag naar de G.amma. Het badmeubel waar wij al een tijdje een oogje op hebben kunnen wij nu met korting kopen. Plus nog een bijpassende kast. Samen 850,-. Dat scheelt toch 150,-. Ik wilde het al veel eerder kopen, maar Pukman wilde wachten. Het komt vast in de reclame, zei hij. En dan is het zonde van het geld. ( heb ik hem toch goed opgevoed hahaha....).

Donderdag zijn er bij L.idl allemaal badspulletjes in de reclame. Leuke dingen voor weinig geld. Daar ga ik even kijken. Ik heb een nieuwe weegschaal nodig. Dat is meestal schrikken, als je er op gaat staan.Ben je zo 2 kilo zwaarder. Ze hebben ook leuke badmatjes. Precies in de goede kleur. Grijs en blauw. Ik heb wat nieuwe handdoeken nodig. Daarvoor ga ik naar de H.EMA.

Voor het raam komt een rolgordijn voor vochtige ruimtes. Kosten 13,95. Bij de K.wantum. Daar word ik nu helemaal gelukkig van. Leuke dingen voor weing geld. Ik kan best goed inrichten. Dat hoor ik van mensen om mij heen. Ik weet precies hoe het er uit moet zien. Ik heb het helemaal in mijn hoofd. Alleen moet ik het dan nog vinden. En daar neem ik de tijd voor.Ik ga naar verschillende winkels en vergelijk de prijzen. Maar het zijn nooit dure winkels. Ik vind het een sport om alles zo leuk mogelijk in te richten voor weing geld.

Als de badkamer is ingericht zal ik de bedragen optellen. Ik denk dat het wel meevalt, al vernieuwen wij aardig wat spullen.Nu is hij nog kaal. Alleen de douchestang hangt. Wij kunnen in ieder geval wel douchen. Het weekend willen wij de wasmachine/droger terugzetten en het toilet en de douchewanden moeten ook nog geplaatst worden. Dan nog een keer goed schoonmaken en inrichten. Ik heb eindelijk het witvoegsel eraf. Dankzij een tip van Spaarmoeder. Nog bedankt!

En dan kan ik gaan genieten van een nieuwe badkamer.
Ik ben een gelukkig mens.

Liefs Puk
　

Ook ik zat niet op een roze wolk........

Gisteren schreef Sannepan op haar blog over haar babyblues. En het is zo herkenbaar, maar nog steeds een taboe. Tenminste dat gevoel heb ik. Depressie, een dip en dat nadat je een wolk van een baby hebt gekregen. Dat kan toch niet? Dan hoor je toch volmaakt gelukkig te zijn? Niet dus!

Vergeleken met de bevalling van oudste zoon, was die van tweede zoon een fluitje van een cent. De vliezen braken en drie en een half uur later hield ik een gezonde zoon in mijn armen. Ik was in het ziekenhuis bevallen en mocht  dezelfde weer naar huis. Omdat de bevalling zo snel ging, heb ik mijn portie (na) weeen wel gehad.

Thuis lag ik prinsheerlijk in mijn kraambed tot de derde dag. Toen kwamen de kraamtranen. "Dat is normaal", zei de kraamhulp. Maar na een paar dagen vond zij het niet meer zo normaal. Ik moest mij maar eens bij elkaar rapen en niet zo zeuren. Ik had twee gezonde kinderen, een lieve man, wat had ik nou te klagen. Dat wist ik wel, maar het lukte niet. Het leek of er een donkere wolk boven mij hing en die ging niet weg. Ik voelde mij behoorlijk depressief en had nergens zin in. Ik vond ook niets meer leuk.

De huisarts erbij gehaald, maar die wist ook niet wat hij met mij aan moest. Niet zo aanstellen en gewoon genieten, was zijn antwoord. Maar juist dat genieten lukte niet. De omgeving werkte ook niet echt mee. Zij waren het met de huisarts eens. Zelfs familie had een oordeel. En geen positieve.
Doordat jij je zo voelt, door de omgeving als een ondankbaar mens word gezien, die gewoon een schop onder haar kont nodig heeft, word je erg onzeker. Over of je wel een goede moeder bent, een goede echtgenote, want je voelt je zo schuldig!

Ik had alles om blij te zijn, maar ik was het niet. Volgens de huisarts mankeerde ik niets en de rest ging hier in mee. Pukmaan wist het op een gegeven moment ook niet meer wat er nu aan de hand was met mij. Maar hij steunde mij onvoorwaardelijk. Hij nam mij veel dingen uit handen, terwijl hij een fulltime baan had.
Op een gegeven moment was ik zo angstig geworden van alles, dat ik heel moeilijk de straat opdurfde. Dus Pukman deed de boodchappen. De buren zagen alleen Pukman nog buiten en vonden mij maar een lui mens. Dat hij nog bij mij bleef!! Dat alles heeft mij erg onzeker gemaakt.

Ik heb er anderhalf jaar mee gelopen. Pukman en ik zijn er op eigen kracht weer bovenop gekomen. Later kwam ik erachter wat ik nu eigenlijk had. Een Postanale Depressie. Een taboe blijkt wel, want niemand heeft het hier met ons over gehad. Het had ook veel leed bespaard als we het wel hadden geweten. Een depressie, een dipje, je doodmoe voelen en je zo ongelukkig voelen, dat kan toch niet als je net een gezonde baby hebt gehad?

Maar daar kwam het juist door. Ik ben heel erg gevoelig voor hormoonveranderingen. Ik krijg daar behoorlijk last van. Nu weet ik het. Maar ik had het graag vroeger geweten. Dan hadden wij er misschien iets aan kunnen doen. Ik had mij in ieder geval niet zo eenzaam en schuldig gevoeld.

Sannepan, je bent echt niet de enige. Ik vind het knap dat je het met ons wilde delen. Daardoor kwam bij mij de herinnering weer naar boven. Heel veel sterkte, meis. Het gaat weer over en ik denk aan je. Dank je wel voor je stukje. Een dikke knuffel.

Liefs Puk
　

De gave van Pukman

Pukman heeft een vooruitziende blik. Letterlijk. Hij "voorspelde"bepaalde dingen, die ook echt uitkwamen. Beetje eng eigenlijk. Op een gegeven moment heb ik gezegd, dat hij maar niets meer moest vertellen.

Ik was 19 jaar en wij hadden ruim anderhalf jaar verkering. ik werkte inmiddels bij een andere werkgever. Toen wij nog samenwerkten, kwam hij mij altijd 's morgens ophalen en hij bracht mij ook weer thuis. Maar ik ben bij dat bedrijf weg gegaan en vond een andere baan. Pukman achtervolgde mij met allerlei waarschuwingen. "Kijk je uit, doe je voorzichtig, zal ik je ophalen?" Dat vond ik zo'n onzin.Ik ging elke dag met mijn brommertje naar mijn werk. Hij wilde het liefst dat ik niet meer op  mijn brommertje stapte. We kregen er nog ruzie over. "Wat een onzin", zei ik. "Laat mij toch eens met rust". Maar dat deed hij niet. Hij had een "voorgevoel".

Op een dag stond hij mij weer op te wachten na mijn werk. "Ik breng je thuis en ik wil geen commentaar", zei hij en was al bezig om mijn brommer in te laden. Toen werd ik boos. Hij moest hier maar eens mee ophouden en ik ging alleen naar huis. Dat moest hij ook maar doen. Maar hij reed gewoon achter mij aan. Het was december en het regende erg hard. Op een gegeven moment wilde ik binnendoor naar huis. We namen afscheid onder luid protest van Pukman. "Kijk je uit? Bel je als je thuisbent?" Nu was het nog maar 5 minuten naar mijn huis en beloofde braaf om hem te bellen. De regen sloeg in mijn gezicht en ik trok mijn helm over mijn voorhoofd. Naar de grond kijkend vervolgde ik mijn weg. Op een bepaald moment keek ik op om te kijken of ik al bij de bocht was, waar ik rechtsaf moest slaan. Er doemde een groot oranje vlak voor mij op en het volgende moment ben ik helemaal kwijt. Ik was buiten bewustzijn en toen ik bijkwam had ik het koud. Ik vond het ook erg nat. Ik was tegen een stilstaande vrachtwagen gereden en eronder geschoven. Gelukkig tegen de voorkant en niet tegen de achterkant, zei een agent later tegen mijn ouders. Ook een geluk dat ik mijn helm op had, anders hadden mijn hersens in mijn tenen gezeten. Met andere woorden ; Ik had het niet overleefd. Die vrachtwagen mocht daar niet staan en kreeg een boete voor fout parkeren.

Maar ik lag onder een vrachtwagen. In het donker en met regenachtig weer. Niemand zag mij. "Help, help", riep ik zachtjes. "Help, ik heb het zo koud." Ik hoorde verschillende mensen langs fietsen, maar niemand merkte mij op. Uiteindelijk hebben ze mij wel gevonden. Pukman hoorde maar niets van mij en belde mijn ouders. Allemaal verbaasd dat ik nog niet thuis was, hebben ze de politie gebeld. Toen was het ongeluk net gemeld. De politie was er en een ambulance en ik werd naar het ziekenhuis gebracht. Daar zag ik ook mijn ouders en Pukman. Helemaal ontdaan, maar daar heb ik op dat moment weing van meegekregen. Mijn gezicht was behoorlijk beschadigd, vooral mijn mond. Al mijn tanden waren door mijn onderlip gegaan. Het was een naar gezicht. Verder had ik alleen een gebroken knieschijf. Ik moest 11 dagen blijven en werd van mijn lies tot mijn tenen in het gips gegoten.

Twee dagen voor kerst mocht ik naar huis. In het begin kon ik niet zoveel. Maar alles went. Je zag ook niet dat mijn hele been in het gips zat. Met mijn mond ging het langzaam beter. Ik kon alweer wat vast voedsel eten, inplaats van vloeibaar. Het lopen ging ook steeds beter. Dat moest ik wel leren. Gelukkig had je vroeger broeken met wijde pijpen en niemand zag dat mijn been in het gips zat. We hebben ook wel veel gelachen. Ik wilde toch wel weg, naar de bios. Maar het was een hele toer om mij in de auto te krijgen. En in de bioscoop moest ik wel aan het gangpad zitten. Een been stak uit. We gingen ook winkelen, Pukman en ik. "Hoe is het met je houten been?", zei hij in een volle winkel. Ik krapte eens aan mijn been en zei: "Ik geloof dat ik last heb van houtworm". We lagen dan in een deuk, als de mensen toch wel een beetje misprijzend keken.

Na 6 weken mocht het gips eraf. Het is helemaal goed gekomen. Ik heb alleen nog heel lang last gehouden van mijn lip. Elke winter zwol hij op. Heel gek. Ik heb geluk gehad. Ik heb er niets aan overgehouden. Dankzij mijn helm. Ik heb er bij de kinderen altijd op aangedrongen dat zij een helm droegen. Het heeft uiteindelijk mijn leven gered.

Liefs Puk
　
　

Slaapkamerverhalen

De laatste keer dat wij de slaapkamer opgekapt hebben, is al weer wat langer geleden. In de loop der jaren heb ik wel wat dingen veranderd, de matrassen vernieuwd, maar verder is hij wel hetzelfde gebleven. Hij is knus en gezellig, veel lichte kleuren. Wij hebben ook een tv en dvd speler op de slaapkamer staan. Eigenlijk voor de sier, want wij kijken nooit tv boven. Het is nog een tv met een klein beeld, 37 cm. Nu is de vraag om , als hij opnieuw geschilderd is en de vloer vervangen, of wij ook een nieuwe tv kopen. Eentje van 66 cm of zo.

Maar dan denk ik weer : Wanneer kijken wij nou tv. Nooit eigenlijk. Ik heb inmiddels de stekkers er uit getrokken, al jaren. Er zijn mensen die vaak tv kijken in bed, of een boek lezen. Wij slapen al als wij ons kussen zien, dus al die dingen zijn aan ons niet besteed. Tel daar bij op, dat onze slaapkamer altijd fris is ( ik kan niet slapen in een warme kamer) en dan duik ik het liefst helemaal onder het dekbed. Ik lig altijd op mijn rechterzij in foetushouding. En dan zie je alleen nog mijn kruintje boven het dekbed uit. Heerlijk!! "Lig je weer in je holletje?", zegt Pukman altijd. En zo voelt het ook een beetje.

De tv staat op een tafel achter ons bed. Het ziet er mooi uit, maar het heeft eigenlijk geen nut. Hij staat nooit aan. In het verleden keek Pukman soms, maar ik kan dan niet slapen. Ik vind het prettig als het donker is en met het licht van de tv kon ik niet slapen. Geen succes dus.

Wij waren van plan om, nu de kinderen het huis uit zijn, van slaapkamer te veranderen.We hebben immers drie kamers over. En Pukman wilde dan zo'n grote tv aan de muur. Maar dat hoeft van mij niet. Wij kijken toch niet. Altijd wel van plan, maar uiteindelijk blijven wij beneden hangen.Pukman zapt meestal nog even en ik zit achter de laptop, blogjes lezen. Uiteindelijk is het al laat als wij ons bed opzoeken.

Nee, ik hoef geen andere slaapkamer en geen nieuwe tv. Het is goed zo.

Liefs Puk
　

Rommelmarkt

Vroeger hebben wij regelmatig op rommelmarkten gestaan. Ik vond dat heel gezellig. Was weken van tevoren al bezig om spulletjes bij elkaar te zoeken en in te pakken. En dan op de dag zelf vroeg opstaan en met je spullen richting sporthal. Want daar hebben wij vaak gestaan. In onze eigen woonplaats en ook in andere plaatsen. En ik had wat spullen om te verkopen. Want ik veranderde steeds van inrichting.

Wij hadden een kraam gehuurd en vol verwachting gingen wij op pad. Ik vond het altijd leuk. Het voelde aan als een dagje uit. Nu verkochten wij babyspullen : kinderwagen,buggy, veel babykleertjes, speelgoed en ook nog spulletjes voor in huis. Allemaal nog heel mooi. Want ik was wel zuinig op mijn spullen. Wij waren nog bezig om al onze spullen uit te stallen, toen een man steeds maar langs onze kraam liep. Hij had interesse in de kinderwagen en buggy. Voor bezoekers was het nog gesloten, dus het was ook iemand met een kraam. Wij hadden nog niet zo heel veel ervaring en wisten niet zo goed wat wij moesten doen. De man wilde de spullen kopen voor een (in onze ogen) belachelijke prijs. Na wat heen en weer gepraat toch maar tot de koop overgegaan. De hal ging open en ik slenterde er overheen. Pukman stond even alleen achter de kraam. Tot mijn verbazing zag ik dat de spullen die wij net verkocht hadden voor een veel hogere prijs bij die persoon stonden. En het werd nog verkocht ook! Ik was boos. En ik heb er wel wat van geleerd. Dat zou mij niet meer gebeuren!

De laatste rommelmarkt die wij meemaakten was een kofferbak sale. Heel leuk. Je neemt net zoveel mee, als er in je auto past en dat verkoop je. Het was een heel eind rijden en wij gingen op een zondag om half 7 op pad. Werden wij in onze woonplaats aangehouden : alcoholcontrole! Hahahaha........We hadden misschien te veel koffie op om wakker te worden, maar daar bleef het bij. Pukman moest blazen en wij mochten verder. De dag was heel gezellig. Je kreeg een plaats aangeboden en daar zette je dan je auto neer. Een stuk grond voor de auto mocht je gebruiken om je spullen te verkopen. Het was in de buitenlucht en het was gelukkig mooi weer. Twee gemakkelijke stoelen meegenomen, koffie en broodjes en we kwamen de dag wel door. Op het terrein had je ook een restaurant, maar die was behoorlijk duur.

Wij hebben nog redelijk wat verkocht. Ik had vooral kleding en schoenen meegenomen en dat zag er nog heel mooi uit. Het was een gezellige dag. De sfeer was goed, mooi weer, echt een dagje uit.

Nu doen wij dat eigenlijk niet meer. Ik vind dat best jammer, want ik vind het leuk. Je spulletjes vinden voor weing geld een nieuwe eigenaar die er blij mee is, jij verdient er nog wat aan en het is een leuk dagje uit.

Met die verbouwing ben ik aan het opruimen en uitzoeken. Misschien toch nog een dagje rommelmarkt??

Liefs Puk

Mijn Vrijdag

Allereerst : De radiator is geschilderd en ziet er goed uit. Valt mij heel erg mee. Dus wij hebben besloten om het hierbij te laten.

Wat de loodgieter betreft : De man doet ook alleen maar z'n werk. Van zijn werkgever mag hij alleen maar dingen terugplaatsen, die ook zijn verwijderd. Komt daar een nieuwe voor in de plaats, mag het niet teruggezet worden. Krom, maar waar. Hij is nu gekit en klaaaaaar!!!!!!

Ik zit alleen nog met dat voegsel op de muur. Het blijft wit ( het hele huis trouwens). Nu nam ik het af met een natte doek, maar daarmee schijn ik het alleen maar te verplaatsen. Ik moet het eerst met een droge doek afnemen. Iemand ervaring?

Nu kan ik eindelijk aan mijn eigen "project" beginnen. De hal schilderen, het toilet beneden, in de huiskamer ook het een en ander schilderen en dan goed schoonmaken. Alle kasten in de kamer en keuken moeten leeggeruimd en schoongemaakt worden. En dan gezellig inrichten.
En de badkamer ook nog natuurlijk. Dit weekend de douchewanden erin. Een soort walk-in. Heel mooi met 8mm veiligheidsglas. De rest komt wel. Vanaf maandag niet meer om 6 uur opstaan. Mag nu iets later en ik kan zelf aan de slag. Heerlijk!

Het consuminderen schiet er helemaal bij in. Ik heb het niet echt bijgehouden en van TIM word ik ook niet veel wijzer. Als je in zo'n periode zit, let je niet echt op je uitgaven. Maar dat komt wel weer. Als de beneden verdieping en de badkamer klaar zijn, doen wij het even rustig aan. Eerst bijkomen voor wij met de volgende kamer beginnen. Dan wil ik het zoveel mogelijk van het geld doen wat ik anders zou sparen. Toch weer een nieuwe uitdaging. Dat vind ik wel leuk.

Vanmiddag is Pukman wat vroeger thuis. Gaan wij naar ons tweede "huis", de bouwmarkt. Er moeten wat spullen ingeslagen worden. De boodschappen heb ik ook nog niet in huis. Straks even een lijstje maken. Dan nog even naar de Bieb. Ik wil graag het boek lenen wat Manon mij heeft aangeraden: Het lichaam van Clara, van Jan Siebelink. Dan gelijk langs het gemeentehuis om mijn rijbewijs op te halen. Dat is tegenwoordig ook niet goedkoop. Past dat ding tenminste in mijn portemonnee.

Zo ziet mijn dag er een beetje uit. Voor iedereen: Een heel fijn weekend.

Liefs Puk